خارپشت کلان را گویند که خارهای خود را چون تیر اندازد. (برهان). جانوری است که خارهای ابلق بر پشت دارد و چون کسی قصد او و گرفتن او کند پر خود جنبشی دهد و آن تیرها را پرتاب کند و بهرکس بخورد مجروح سازد و آن را سغرنه نیز گویند و سکر (س َ ک ُ / س ُ) و سکرنه نیز تبدیل آن است. (آنندراج). همان اسغر مرقوم که خارهای ابلق دارد. (رشیدی). تشی: چون رسن گر ز پس آمد همه رفتار مرا به سغر مانم کز باز پس اندازم تیر. ابوشکور (از اشعار پراکندۀ قدیمترین شعرای فارسی زبان ص 81). غرم دیدم چو خسک کرده ز بس پیکان پشت گرگ دیدم چو سغر کرده ز بس ناوک بر. فرخی. رجوع به اسغر، سغرنه، سکر، سکرنه شود
