معنی گفاص - جستجوی لغت در جدول جو

گفاص(گَ)

لغت نامه دهخدا

(قُ)

بز کوهی. (منتهی الارب) (اقرب الموارد). آن را به سبب جستنش قفاص گویند. (اقرب الموارد). وعل است که به فارسی گاو کوهی نامند. (فهرست مخزن الادویه) ، بیماریی است که پای ستور را خشک گرداند. (اقرب الموارد) (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

عفاص

(عِ)

پوست پاره ای که سر خنور بدان بندند و خنور و جز آن از چرم باشد، یا از غیر آن که در آن نفقه نهند. (منتهی الارب). وعاء و ظرفی که نفقه در آن باشد، از پوست یا از پارچه. (از اقرب الموارد) ، غلاف قاروره. (منتهی الارب). غلاف قاروره و گویند آن پوستی است که قاروره را بدان سرپوش نهند، اما آنچه در دهانۀقاروره وارد می شود، صمام است. (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

نفاص

(نُ)

بیمارئی است گوسپندان را که به سبب آن باربار کمیز اندازد چندان که بمیرد. (منتهی الارب) (آنندراج) (از ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد) (از متن اللغه)

لغت نامه دهخدا

عفاص

در پوش خنور، خوراکدان، نیام شاشدان

فرهنگ لغت هوشیار

قفاص

بزکوهی ازجانوران

فرهنگ لغت هوشیار

معنی گفاص - جستجوی لغت در جدول جو

پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما