مکان و مأوای خروسان و آن به منزلۀ آشیانه مرغان دیگر را بود. (آنندراج). جای باش مرغان. (ناظم الاطباء) : که یارب خروسان بیچاره را ز کرتانه ها گشته آواره را. سیدحسن عطار (از آنندراج)
مکان و مأوای خروسان و آن به منزلۀ آشیانه مرغان دیگر را بود. (آنندراج). جای باش مرغان. (ناظم الاطباء) : که یارب خروسان بیچاره را ز کرتانه ها گشته آواره را. سیدحسن عطار (از آنندراج)
ساحل، کنار، طرف، سو، انتها، پایان، برای مثال خدای را مددی ای دلیل راه حرم / که نیست بادیۀ عشق را کرانه پدید (حافظ - ۴۶۴) کرانه کردن: به پایان رساندن، کنایه از منحرف شدن
ساحل، کنار، طرف، سو، انتها، پایان، برای مِثال خدای را مددی ای دلیل راه حرم / که نیست بادیۀ عشق را کرانه پدید (حافظ - ۴۶۴) کرانه کردن: به پایان رساندن، کنایه از منحرف شدن
بمعنی کران باشد که کنار است. (برهان). طرف. جانب. (ناظم الاطباء) (یادداشت مؤلف) (ترجمان القرآن). حاشیه. (یادداشت مؤلف). کناره. (صحاح الفرس). گوشه. مقابل میانه. شفا.حرف. (ترجمان القرآن) (یادداشت مؤلف). خوز و خسب دو شهری است بر کرانۀ بیابان. (حدود العالم). بهره، آخر شهر کرمان است و بر کرانۀ بیابان نهاده و از آنجا به سیستان روند. (حدود العالم). جرمنگان خرد و جرمنگان بزرگ دو شهر است بر کرانۀ بیابان نهاده. (حدودالعالم). اسبش [اسب خواجه احمد] تا کرانۀ رواق که به ماتم به آنجا نشسته بود بیاوردند و برنشست. (تاریخ بیهقی). امیر رضی اﷲ از نمازگاه شهر راه بتافت با فوجی از غلامان خاص و به کرانۀ شهر بگذشت. (تاریخ بیهقی). باغی داشت در محمدآباد کرانۀ شهر، آنجا بودی بیشتر. (تاریخ بیهقی). همیشه چشم نهاده بودی [بوسهل] تا پادشاهی بزرگ و جبار بر چاکری خشم گرفتی و آن چاکر را لت زدی و فروگرفتی این مرد از کرانه بجستی و المی بزرگ بدین چاکر رسانیدی. (تاریخ بیهقی). و این خطها که از کرانۀ هر بخشی تا دیگر کرانه خیزد براستی، آن را اوتار خوانند یعنی زه ها. (نوروزنامه). میانۀ صف مردان بدم چو گوهر تیغ چو نقطۀ زرهم بر کرانه بازآورد. خاقانی. گرچه هفت اختر به یک جا دیده اند جای کیوان بر کران دانسته اند. خاقانی. - کرانۀ آسمان، افق. (یادداشت مؤلف). - کرانه بودن چیزی را، آغاز و انجام داشتن. اطراف و جوانب داشتن: ستم را میان و کرانه بود همیدون ستم را بهانه بود. فردوسی. - کرانه های چاه، اطراف چاه از سوی درون. (یادداشت مؤلف). ، سرحد. (فهرست شاهنامۀ ولف). مرز، نوک. (ناظم الاطباء)، اول. ابتدا. (یادداشت مؤلف)، بن. (ناظم الاطباء)، انتهاء. آخر. (فهرست شاهنامۀ ولف). ختم. فرجام. نهایت. پایان. (یادداشت مؤلف) : شبا! پدید نیاید همی کرانۀ تو برادر غم و تیمار من مگر توئیا. آغاجی (از المعجم). جفا کنی و بدان ننگری که هم روزی وفای ما و جفای ترا کرانه بود. منوچهری. مکر جهان را پدید نیست کرانه دام جهان را زمانه بینم دانه. ناصرخسرو. یا وصل ترا نشانه بایستی یا درد مرا کرانه بایستی. خاقانی. تو خفته ای و نشد عشق را کرانه پدید تبارک اﷲ ازین ره که نیست پایانش. حافظ. - به کرانه، در آخر. به آخر. به فرجام. سرانجام. عاقبت: آس شدم زیر آسیای زمانه نیسته خواهم شدن همی به کرانه. کسائی. - به کرانه رسیدن، تمام شدن. آخر شدن. سپری گشتن. (یادداشت مؤلف) : در قصه چنین آمده است که چون ایوب این دعا بکرد آن محنت از وی به کرانه رسید. (قصص الانبیاء ص 139). - ، به انتها رسیدن. به آخرین حد چیزی واصل شدن. - بی کرانه، بی پایان. بی انتها: راهی راست است بگزین ای دوست دور شو از راه بی کرانه و ترفنج. رودکی. بیندیش کاین جنبش بی کرانه چرا اوفتاد اندرین جسم اکبر. ناصرخسرو. در راه او رسید قدمهای سالکان وین راه بی کرانه بپایان نمی رسد. عطار. - ، بی حد. بی اندازه: تا هست پر روایت علم علی زمین تا هست پر حکایت عدل عمر جهان آثار بی کرانۀ تو باد بر زمین اقبال جاودانۀ تو باد در جهان. ادیب صابر. ، حد. (یادداشت مؤلف). اندازه: چندانت قدر باد که آن را کرانه نیست چندانت عمر باد که آن را شماره نیست. سنائی. - کرانه نبودن چیزی را یا امری را، حد و اندازه نداشتن. - کرانه نبودن سپاه را، از انبوهی جوانب آن پیدا نبودن. حد واندازه نداشتن از کثرت و انبوهی: سپاهی که آن را کرانه نبود بد آن بد که اختر جوانه نبود. فردوسی. سپه را میان و کرانه نبود همان بخت دارا جوانه نبود. فردوسی. به انگشت لشکر به هامون نمود سپاهی که آن را کرانه نبود. فردوسی. ، ساحل. لب. (ناظم الاطباء) (یادداشت مؤلف). ریف. شاطی. کنار. (یادداشت مؤلف) : وخش ناحیتی است آبادان و بر کرانۀ وخشاب نهاده. (حدود العالم). شهروا شهرکی است [به ناحیت کرمان] بر کرانۀ دیرا. (حدودالعالم). چو نزدیک آن ژرف دریا رسید مر او را میان و کرانه ندید. فردوسی. خردمند کز دور دریا بدید کرانه نه پیدا و بن ناپدید. فردوسی. خجسته درگه محمود زاولی دریاست چگونه دریا کآن را کرانه پیدانیست. (منسوب به فردوسی). از فزع او به شب فراز نیاید دشمن سلطان از آن کرانۀ جیحون. فرخی. چو زین کرانه شه شرق دست برد به تیر بر آن کرانه نماند از مخالفان دیار. فرخی. چون سلطان به کشتی رسید کشتیها براندند و به کرانۀ رود رسانیدند. (تاریخ بیهقی). بر کرانۀ جوی بزرگ سراپرده و خیمۀ بزرگ زده بودند و سخت بسیار لشکر بود. (تاریخ بیهقی). دیگر روز برنشست و به کرانۀ جیحون آمد. (تاریخ بیهقی). غرقۀ خون هزار کشتی گشت که یکی بر کرانه می نرسید. خاقانی. چو در دریا فتادی از کرانه مکن تعجیل کآن دردانه گردد. عطار. بده کشتی می تا خوش برآییم از این دریای ناپیدا کرانه. حافظ. ، گوشه. زاویه، دیار. کشور. (ناظم الاطباء). ناحیه. (یادداشت مؤلف)، افق. (یادداشت مؤلف)، ضلع. (یادداشت مؤلف)، رکن. (ترجمان القرآن) (یادداشت مؤلف)، مرغی را نیز گفته اند سیاه رنگ. و بطی ءالسیر یعنی تند نتواند پریدن. (برهان) (از ناظم الاطباء). و این مصحف کرایه است. (از حاشیۀ برهان چ معین) .رجوع به کرایه شود
بمعنی کران باشد که کنار است. (برهان). طرف. جانب. (ناظم الاطباء) (یادداشت مؤلف) (ترجمان القرآن). حاشیه. (یادداشت مؤلف). کناره. (صحاح الفرس). گوشه. مقابل میانه. شفا.حرف. (ترجمان القرآن) (یادداشت مؤلف). خوز و خسب دو شهری است بر کرانۀ بیابان. (حدود العالم). بهره، آخر شهر کرمان است و بر کرانۀ بیابان نهاده و از آنجا به سیستان روند. (حدود العالم). جرمنگان خرد و جرمنگان بزرگ دو شهر است بر کرانۀ بیابان نهاده. (حدودالعالم). اسبش [اسب خواجه احمد] تا کرانۀ رواق که به ماتم به آنجا نشسته بود بیاوردند و برنشست. (تاریخ بیهقی). امیر رضی اﷲ از نمازگاه شهر راه بتافت با فوجی از غلامان خاص و به کرانۀ شهر بگذشت. (تاریخ بیهقی). باغی داشت در محمدآباد کرانۀ شهر، آنجا بودی بیشتر. (تاریخ بیهقی). همیشه چشم نهاده بودی [بوسهل] تا پادشاهی بزرگ و جبار بر چاکری خشم گرفتی و آن چاکر را لت زدی و فروگرفتی این مرد از کرانه بجستی و المی بزرگ بدین چاکر رسانیدی. (تاریخ بیهقی). و این خطها که از کرانۀ هر بخشی تا دیگر کرانه خیزد براستی، آن را اوتار خوانند یعنی زه ها. (نوروزنامه). میانۀ صف مردان بدم چو گوهر تیغ چو نقطۀ زرهم بر کرانه بازآورد. خاقانی. گرچه هفت اختر به یک جا دیده اند جای کیوان بر کران دانسته اند. خاقانی. - کرانۀ آسمان، افق. (یادداشت مؤلف). - کرانه بودن چیزی را، آغاز و انجام داشتن. اطراف و جوانب داشتن: ستم را میان و کرانه بود همیدون ستم را بهانه بود. فردوسی. - کرانه های چاه، اطراف چاه از سوی درون. (یادداشت مؤلف). ، سرحد. (فهرست شاهنامۀ ولف). مرز، نوک. (ناظم الاطباء)، اول. ابتدا. (یادداشت مؤلف)، بن. (ناظم الاطباء)، انتهاء. آخر. (فهرست شاهنامۀ ولف). ختم. فرجام. نهایت. پایان. (یادداشت مؤلف) : شبا! پدید نیاید همی کرانۀ تو برادر غم و تیمار من مگر توئیا. آغاجی (از المعجم). جفا کنی و بدان ننگری که هم روزی وفای ما و جفای ترا کرانه بود. منوچهری. مکر جهان را پدید نیست کرانه دام جهان را زمانه بینم دانه. ناصرخسرو. یا وصل ترا نشانه بایستی یا درد مرا کرانه بایستی. خاقانی. تو خفته ای و نشد عشق را کرانه پدید تبارک اﷲ ازین ره که نیست پایانش. حافظ. - به کرانه، در آخر. به آخر. به فرجام. سرانجام. عاقبت: آس شدم زیر آسیای زمانه نیسته خواهم شدن همی به کرانه. کسائی. - به کرانه رسیدن، تمام شدن. آخر شدن. سپری گشتن. (یادداشت مؤلف) : در قصه چنین آمده است که چون ایوب این دعا بکرد آن محنت از وی به کرانه رسید. (قصص الانبیاء ص 139). - ، به انتها رسیدن. به آخرین حد چیزی واصل شدن. - بی کرانه، بی پایان. بی انتها: راهی راست است بگزین ای دوست دور شو از راه بی کرانه و ترفنج. رودکی. بیندیش کاین جنبش بی کرانه چرا اوفتاد اندرین جسم اکبر. ناصرخسرو. در راه او رسید قدمهای سالکان وین راه بی کرانه بپایان نمی رسد. عطار. - ، بی حد. بی اندازه: تا هست پر روایت علم علی زمین تا هست پر حکایت عدل عمر جهان آثار بی کرانۀ تو باد بر زمین اقبال جاودانۀ تو باد در جهان. ادیب صابر. ، حد. (یادداشت مؤلف). اندازه: چندانت قدر باد که آن را کرانه نیست چندانت عمر باد که آن را شماره نیست. سنائی. - کرانه نبودن چیزی را یا امری را، حد و اندازه نداشتن. - کرانه نبودن سپاه را، از انبوهی جوانب آن پیدا نبودن. حد واندازه نداشتن از کثرت و انبوهی: سپاهی که آن را کرانه نبود بد آن بد که اختر جوانه نبود. فردوسی. سپه را میان و کرانه نبود همان بخت دارا جوانه نبود. فردوسی. به انگشت لشکر به هامون نمود سپاهی که آن را کرانه نبود. فردوسی. ، ساحل. لب. (ناظم الاطباء) (یادداشت مؤلف). ریف. شاطی. کنار. (یادداشت مؤلف) : وخش ناحیتی است آبادان و بر کرانۀ وخشاب نهاده. (حدود العالم). شهروا شهرکی است [به ناحیت کرمان] بر کرانۀ دیرا. (حدودالعالم). چو نزدیک آن ژرف دریا رسید مر او را میان و کرانه ندید. فردوسی. خردمند کز دور دریا بدید کرانه نه پیدا و بن ناپدید. فردوسی. خجسته درگه محمود زاولی دریاست چگونه دریا کآن را کرانه پیدانیست. (منسوب به فردوسی). از فزع او به شب فراز نیاید دشمن سلطان از آن کرانۀ جیحون. فرخی. چو زین کرانه شه شرق دست برد به تیر بر آن کرانه نماند از مخالفان دیار. فرخی. چون سلطان به کشتی رسید کشتیها براندند و به کرانۀ رود رسانیدند. (تاریخ بیهقی). بر کرانۀ جوی بزرگ سراپرده و خیمۀ بزرگ زده بودند و سخت بسیار لشکر بود. (تاریخ بیهقی). دیگر روز برنشست و به کرانۀ جیحون آمد. (تاریخ بیهقی). غرقۀ خون هزار کشتی گشت که یکی بر کرانه می نرسید. خاقانی. چو در دریا فتادی از کرانه مکن تعجیل کآن دردانه گردد. عطار. بده کشتی می تا خوش برآییم از این دریای ناپیدا کرانه. حافظ. ، گوشه. زاویه، دیار. کشور. (ناظم الاطباء). ناحیه. (یادداشت مؤلف)، افق. (یادداشت مؤلف)، ضلع. (یادداشت مؤلف)، رکن. (ترجمان القرآن) (یادداشت مؤلف)، مرغی را نیز گفته اند سیاه رنگ. و بطی ءالسیر یعنی تند نتواند پریدن. (برهان) (از ناظم الاطباء). و این مصحف کرایه است. (از حاشیۀ برهان چ معین) .رجوع به کرایه شود
پردۀ سفیدی باشد مانند کاغذ که عنکبوت سازد و به درون آن رود و بچه نهد و تخم برآرد اگر آن را بر بازوی کسی که تب ربع میکرده بندند زایل شود. (از برهان) (ازآنندراج). کرتنه. کارتنه. (فرهنگ فارسی معین) ، خود عنکبوت را نیز گویند. (ناظم الاطباء)
پردۀ سفیدی باشد مانند کاغذ که عنکبوت سازد و به درون آن رود و بچه نهد و تخم برآرد اگر آن را بر بازوی کسی که تب ربع میکرده بندند زایل شود. (از برهان) (ازآنندراج). کرتنه. کارتنه. (فرهنگ فارسی معین) ، خود عنکبوت را نیز گویند. (ناظم الاطباء)
فرانسوی آهکین واپسن گردش دورک دو نیم نام دوره سوم از دوران دوم معرفه الارضی که اول دفعه رسوباتش وسیله آلسید دور بینیی نام گذار شد، رسوبات طبقات تحتانی این دوره روی زمین های ژوراسیک فوقانی قرار دارد و دارای شن و آهک و گل رس مشخص با فسیلها خزندگان خصوصا لاک پشت ها و بسیاری از نرم تنان مثل آمونیت های باز شده و بلمنیت ها و اقسام رودیست ها است. طبقات فوقانی این دوره دارا رسوبات سیلیسی از قبیل ماسه سنگ و مقدار زیاد گل های سفید مارن دارو گل سفید هایی که تا 250 متر ضخامت دارند هستند و نیز دارا فسیلهای آمونیت و بلمنیت وعده زیادی از خار پوستان مانند میکرو آستر میباشند
فرانسوی آهکین واپسن گردش دورک دو نیم نام دوره سوم از دوران دوم معرفه الارضی که اول دفعه رسوباتش وسیله آلسید دور بینیی نام گذار شد، رسوبات طبقات تحتانی این دوره روی زمین های ژوراسیک فوقانی قرار دارد و دارای شن و آهک و گل رس مشخص با فسیلها خزندگان خصوصا لاک پشت ها و بسیاری از نرم تنان مثل آمونیت های باز شده و بلمنیت ها و اقسام رودیست ها است. طبقات فوقانی این دوره دارا رسوبات سیلیسی از قبیل ماسه سنگ و مقدار زیاد گل های سفید مارن دارو گل سفید هایی که تا 250 متر ضخامت دارند هستند و نیز دارا فسیلهای آمونیت و بلمنیت وعده زیادی از خار پوستان مانند میکرو آستر میباشند
