معنی کذب در لغت نامه دهخدا

دروغ گفتن. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). خبر دادن بر خلاف عقیدۀ خود، خواه عقیده مطابق واقع باشد یا نباشد. (از ناظم الاطباء). خبردادن از چیزی بخلاف آنچه هست با علم به آن. ضد صدق. (از اقرب الموارد)، و کذب بمعنی خطا درکلام آمده است چون قول ذی الرمه: ما فی سمعه کذب، ای ما اخطاء سمعه و گاهی کذب در غیر انسان هم بکار رود، چنانکه گویند: کذب البرق و الحلم و الظن و الرجاء والطمع. (از اقرب الموارد)، کاذب گردیدن ناقه. (منتهی الارب). کاذب شدن ماده شتر یعنی گشنی کردن و دم برداشتن و باردار نگردیدن. (از ناظم الاطباء)، گاه کَذَب َ بمعنی وجب آید. منه: کذب علیک الغسل، ای وجب و عن عمر رضی اﷲ عنه ثلثه اسفار کذبن علیکم الحج و العمره و الجهاد او معناه کذبته نفسه اذا منته الامانی و خیلت الیه من الاَّمال ما لایکاد یکون ای لیکذبک الحج ای لینشطک و یبعثک علی فعله و من نصب الحج جعل علیک اسم فعل و فی کذب ضمیر الحج او المعنی کذب علیک الحج ان ذکر انه غیر کاف هادم لما قبله من الذنوب. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد). ایضاً رضی اﷲ تعالی عنه و قد شکا الیه التقرس کذبتک الظهائر ای علیک بها ای بالمشی فی المواجر حافیا. (منتهی الارب). و گاهی به دو مفعول متعدی می شود یقال کذبه الحدیث هنگامی که نقل کذب کند و خلاف واقع گوید اما اگر مشدد شود تنها یک مفعول می گیرد مانند صدق و صدّق و این دو از غرائب الفاظند. (از اقرب الموارد).، - کذب رأی، پنداشتن امر به خلاف آنچه هست. (از اقرب الموارد).، - کذب سیر، نکوشیدن در حرکت. (از اقرب الموارد).، - کذب عین، اشتباه کردن حس چشم. (از اقرب الموارد).،، بد حرکت کردن شتر در سیر، قادر نبودن قوم بر شب رفتن. (از اقرب الموارد)، به دروغ آگاهانیده شدن کسی و فعل آن مجهول آید. (منتهی الارب) (اقرب الموارد) (ناظم الاطباء)

معنی کذب در فرهنگ لغت هوشیار

دروغ گفتن، خبر دادن بر خلاف عقیده خود خواه عقیده مطابق واقع باشد یا نباشد

معنی کذب در فرهنگ واژه مترادف متضاد

افترا، بهتان، دروغ، دروغ، سقم، فریه، ناحق، نادرستی، ناراستی، ناصواب، نمش، متضاد: صدق، صواب

معنی کذب - جستجوی لغت در جدول جو

کذب

فرهنگ فارسی عمید

کذب

لغت نامه دهخدا

کذب

فرهنگ لغت هوشیار

کذب

فرهنگ فارسی معین

کذب

فرهنگ واژه فارسی سره

کذب

فرهنگ واژه مترادف متضاد

مکذب

تکذیب کننده، انکار کننده

فرهنگ فارسی عمید

اکذب

دروغ تر، دروغ گوتر

فرهنگ فارسی عمید

کذبذب

(کُ ذُ ذُ / کُذْ ذُبْ ذُ)

دروغگوی (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). کذبذبان. کاذب. کذّاب. تکذّاب. کذوب. کذوبه. کذبان. کیذبان. کذبه. مکذبان. مکذبانه. (از اقرب الموارد). رجوع به کاذب، کذاب و دیگر مترادفات شود

لغت نامه دهخدا

کذبه

(رُ قی ی)

دروغ گفتن. کذب. (منتهی الارب). کذب. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد). کذب. (از اقرب الموارد). کذاب. کذّاب. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد). رجوع به کذب و دیگر مصادر شود

لغت نامه دهخدا

کذبانه

(کَ نَ)

زن دروغگوی. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

اکذب

(اَ ذَ)

دروغگوتر. (ناظم الاطباء) (فرهنگ فارسی معین). دروغگوتر:
- امثال:
اکذب من اخیذالدیلم.
اکذب من الاخیذالصبحان.
اکذب من اسیرالسند.
اکذب من جحینه.
اکذب من السالیه
اکذب من سجاح.
اکذب من شیخ الغریب.
اکذب من صبی.
اکذب من صنع.
اکذب من فاخته.
اکذب من قیس بن عاصم.
اکذب من المهلب.
اکذب من یلمع.
اکذب من مجرب. (یادداشت مؤلف). کاذب تر.

لغت نامه دهخدا

کذبذبان

(کُ ذُ ذُ)

دروغگوی. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد) (ناظم الاطباء). کذبذب. (از اقرب الموارد). رجوع به کذبذب شود

لغت نامه دهخدا

تکذب

(تَ زُ)

تکلف دروغ. (از تاج المصادر بیهقی). به تکلف دروغ گفتن، دروغگو پنداشتن کسی را. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

کذبی

(کُ با)

دروغ. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد) (ناظم الاطباء). کذاب. کذبان. (از اقرب الموارد). رجوع به کذاب و کذبان شود

لغت نامه دهخدا

کذبه

(کُ ذَ بَ)

دروغگوی. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد) (ناظم الاطباء). کذّاب. کاذب. (از اقرب الموارد). رجوع به کاذب و کذاب شود

لغت نامه دهخدا

مکذب

(مُ کَدْ ذِ)

به دروغ دارنده. ج، مکذبون. (مهذب الاسماء). آن که به دروغ نسبت کند. آن که به دروغ شمرد. تکذیب کننده. دروغ شمارنده. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا) : ثم انکم ایها الضالون المکذبون. (قرآن 51/56) ، ناقه مکذب، ناقه ای که گشنی کرده شود و دم بردارد و باردارنگردد. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (از آنندراج)

لغت نامه دهخدا

مکذب

(مُ ذِ)

دروغگویابنده کسی را. (آنندراج) (از منتهی الارب). آن که دروغگوی می یابد دیگری را. (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد) ، به دروغ برانگیزنده. (آنندراج) (از منتهی الارب). آن که بر دروغ گفتن برمی انگیزاند. (ناظم الاطباء) ، آشکار کننده کذب کسی. (آنندراج). آن که آشکار می کند دروغ کسی را. (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد) ، آن که حمل بر دروغ می کند. (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

کذبان

(کُ)

دروغ. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (آنندراج) (از اقرب الموارد). کذبی ̍. (از اقرب الموارد). رجوع به کذبی ̍شود

لغت نامه دهخدا

کذبان

(کَ)

دروغگوی. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد). مرد دروغگو. (ناظم الاطباء). کذّاب. کاذب. (از اقرب الموارد). رجوع به کاذب و کذاب شود

لغت نامه دهخدا