دهی از دهستان باوندپور بخش مرکزی شهرستان شاه آباد که در 34 هزارگزی شمال خاوری شاه آباد و 3 هزارگزی ماهیدشت واقع است. دشت و سردسیر است و 30 تن سکنه دارد. آبش از قنات، محصولش غلات، حبوبات، چغندر قند، صیفی، پنبه و لبنیات و شغل اهالی زراعت و گله داری است. (از فرهنگ جغرافیای ایران ج 5)
دهی از دهستان باوندپور بخش مرکزی شهرستان شاه آباد که در 34 هزارگزی شمال خاوری شاه آباد و 3 هزارگزی ماهیدشت واقع است. دشت و سردسیر است و 30 تن سکنه دارد. آبش از قنات، محصولش غلات، حبوبات، چغندر قند، صیفی، پنبه و لبنیات و شغل اهالی زراعت و گله داری است. (از فرهنگ جغرافیای ایران ج 5)
دهی است از بخش سنجابی شهرستان کرمانشاهان که در 10 هزارگزی جنوب خاوری کوزران بر سر راه فرعی کوزران به چهارزبر واقعاست. دشت و سردسیر است و 200 تن سکنه دارد. آبش از چاه و سراب هفت آشان، محصولش غلات، حبوبات دیم، لبنیات و چغندر قند. شغل اهالی زراعت و گله داری و راهش در تابستان اتومبیل رو است. در زمستان گله داران این محل به حدود نفت شاه میروند و در این آبادی تپه ای از آثار قدیم باقی است. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 5)
دهی است از بخش سنجابی شهرستان کرمانشاهان که در 10 هزارگزی جنوب خاوری کوزران بر سر راه فرعی کوزران به چهارزبر واقعاست. دشت و سردسیر است و 200 تن سکنه دارد. آبش از چاه و سراب هفت آشان، محصولش غلات، حبوبات دیم، لبنیات و چغندر قند. شغل اهالی زراعت و گله داری و راهش در تابستان اتومبیل رو است. در زمستان گله داران این محل به حدود نفت شاه میروند و در این آبادی تپه ای از آثار قدیم باقی است. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 5)
دهی است از دهستان درآگاه بخش سعادت آباد شهرستان بندرعباس که در 84 هزارگزی باختر حاجی آباد و 20 هزارگزی جنوب راه مالرو حاجی آباد به تبریز واقع شده، کوهستانی و گرمسیر است و 428 تن سکنه دارد، آبش از چشمه و محصولش حبوبات و غلات است، شغل اهالی زراعت و مزارع قزل تراشان و برگه جزء این ده میباشد، راهش مالرو است، (فرهنگ جغرافیائی ایران ج 8)
دهی است از دهستان درآگاه بخش سعادت آباد شهرستان بندرعباس که در 84 هزارگزی باختر حاجی آباد و 20 هزارگزی جنوب راه مالرو حاجی آباد به تبریز واقع شده، کوهستانی و گرمسیر است و 428 تن سکنه دارد، آبش از چشمه و محصولش حبوبات و غلات است، شغل اهالی زراعت و مزارع قزل تراشان و برگه جزء این ده میباشد، راهش مالرو است، (فرهنگ جغرافیائی ایران ج 8)
