معنی چاغرلو - جستجوی لغت در جدول جو

چاغرلو

لغت نامه دهخدا

پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما

تصویری از چارسو — تصویر چارسو

چهارسو، برای مثال در این چارسو هیچ هنگامه نیست / که کیسه بر مرد خودکامه نیست (نظامی۵ - ۷۸۲)، نباشد سپاه تو هم پایدار / چو برخیزد از چارسو کارزار (فردوسی - ۸/۳۵۸)

فرهنگ فارسی عمید

(هَِ)

دهی است از دهستان خدابنده لو بخش قروۀ شهرستان سنندج، واقع در 26هزارگزی جنوب خاور گل تپه و 6هزارگزی خاور دلی محمد. کوهستانی و سردسیر است، با650 تن سکنه. آب آن از چشمه ها. محصول آنجا غلات، انگور، لبنیات و صیفی. شغل اهالی زراعت و گله داری. راه آن مالرو است. تابستان از طریق بهار و جمشیدآباد میتوان اتومبیل برد. (از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 5)

دهی است از دهستان خدابنده لو بخش قروۀ شهرستان سنندج، واقع در 26هزارگزی جنوب خاور گل تپه و 6هزارگزی خاور دلی محمد. کوهستانی و سردسیر است، با650 تن سکنه. آب آن از چشمه ها. محصول آنجا غلات، انگور، لبنیات و صیفی. شغل اهالی زراعت و گله داری. راه آن مالرو است. تابستان از طریق بهار و جمشیدآباد میتوان اتومبیل برد. (از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 5)

لغت نامه دهخدا

نام یکی از معابر جیحون، به مناسبت شهری با همین نام بدانجا، چارجوی، صاحب مرآت البلدان آرد: در سنۀ نهصد و سی و در مرتبۀ دوم که عبیداﷲخان اوزبک از ماوراءالنهر بقصد تسخیر خراسان از معبر چارجوی جیحون عبور نموده بمرو آمد و ازمرو بجانب مشهد مقدس رانده این شهر را محاصره کرد وبحیطۀ تصرف درآورد و از آنجابه استراباد تاخت و بعد بطرف بلخ معاودت نمود، (مرآت البلدان ج 4 ص 44)

نام یکی از معابر جیحون، به مناسبت شهری با همین نام بدانجا، چارجوی، صاحب مرآت البلدان آرد: در سنۀ نهصد و سی و در مرتبۀ دوم که عبیداﷲخان اوزبک از ماوراءالنهر بقصد تسخیر خراسان از معبر چارجوی جیحون عبور نموده بمرو آمد و ازمرو بجانب مشهد مقدس رانده این شهر را محاصره کرد وبحیطۀ تصرف درآورد و از آنجابه استراباد تاخت و بعد بطرف بلخ معاودت نمود، (مرآت البلدان ج 4 ص 44)

لغت نامه دهخدا

چارجوی، چاره جوی، رجوع به چاره جوی شود

لغت نامه دهخدا

چارتا، چارتو، و رجوع به چارتا و چارتو شود

لغت نامه دهخدا

قریه ای است از قرای کجور و مقبرۀ مصقله بن هبیرۀ شیبانی در آنجاست و مردم کیا - شغله مینامنداز قراری که در تاریخ ظهیرالدین مسطور است در زمان خلافت حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام قومی در طبرستان موسوم به بنی ناجیه مرتد شده به نصرانیها پیوسته عیسوی شدند حضرت امیرالمؤمنین مصقله بن هبیرۀ شیبانی را بتدمیر ایشان فرستاده آنها را غارت و تاراج کردند و زن و فرزندان ایشان را دستگیر و اسیر نمودند اما مصقله اسرا را از لشکر بصد هزار درهم خریده آزاد ساخت و بعضی از قیمت آنها را ادا کرده و قدری را نداد و بگریخت امیرالمؤمنین علیه السلام بقیۀ وجه قیمت را از همشیرۀ او بگرفتند و به لشکر قسمت کرده در حق او فرمود: ’قبح اﷲ مصقله لانه فعل الساده وفرّ فرارالعبید’ و این مصقله در خلافت معاویه داوطلب شد که اگر چهار هزار مرد به او بدهند طبرستان را مسخر نماید، معاویه چهار هزار مرد به او داد چون بطبرستان رسیددو سال با فرّخان جنگید عاقبت در جنگ کشته شد و در چارسو مدفون گردید، (مرآت البلدان ج 4 ص 49 و 50)

قریه ای است از قرای کجور و مقبرۀ مصقله بن هبیرۀ شیبانی در آنجاست و مردم کیا - شغله مینامنداز قراری که در تاریخ ظهیرالدین مسطور است در زمان خلافت حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام قومی در طبرستان موسوم به بنی ناجیه مرتد شده به نصرانیها پیوسته عیسوی شدند حضرت امیرالمؤمنین مصقله بن هبیرۀ شیبانی را بتدمیر ایشان فرستاده آنها را غارت و تاراج کردند و زن و فرزندان ایشان را دستگیر و اسیر نمودند اما مصقله اسرا را از لشکر بصد هزار درهم خریده آزاد ساخت و بعضی از قیمت آنها را ادا کرده و قدری را نداد و بگریخت امیرالمؤمنین علیه السلام بقیۀ وجه قیمت را از همشیرۀ او بگرفتند و به لشکر قسمت کرده در حق او فرمود: ’قبح اﷲ مصقله لانه فعل الساده وفرَّ فرارالعبید’ و این مصقله در خلافت معاویه داوطلب شد که اگر چهار هزار مرد به او بدهند طبرستان را مسخر نماید، معاویه چهار هزار مرد به او داد چون بطبرستان رسیددو سال با فرّخان جنگید عاقبت در جنگ کشته شد و در چارسو مدفون گردید، (مرآت البلدان ج 4 ص 49 و 50)

لغت نامه دهخدا

جائی که چهار بازار در آنجا منشعب شوند، (برهان)، بازاری که هر چهار طرف راه داشته باشد، (آنندراج)، نام آن جای از بازار که به هر چهار طرف راسته و دکانها راه دارد، (ناظم الاطباء)، چهارسوی، چهارسوق، بازاری که از چهار طرف بیرون شو دارد، جائی که چهار بازار از آنجا گذرد:
که دارد دکانی در این چارسو
که رخنه نیارد ز بسیار سو،
نظامی،
در این چارسو چند سازیم جای
شکم چارسو کرده چون چارپای،
نظامی،
در این چارسو هیچ هنگامه نیست
که کیسه بر مرد خودکامه نیست،
نظامی،
بمعیار این چارسو رهروی
نسنجد دو جو تا ندزدد جوی،
نظامی،
در این چارسوی هنرپروری
ز راه سخن میکنی زرگری،
ملاطغرا (از آنندراج)،
، نیز بمعنی راه کلان که در آن چهارراه مجتمع شده باشد، (آنندراج) (ناظم الاطباء)، چار راه:
بدین چارسو چون نهم دستگاه
که ایمن نباشم ز دزدان راه،
نظامی،
در چارسوی دنیا مضطر بمانده ام من
گر وارهانی از خوددانم که میتوانی،
عطار،
بر منادی گاه کن این کار تو
بر سر راهی که باشد چارسو،
مولوی،
، چارسمت، چارطرف، چارجانب، شمال و جنوب وشرق و غرب، راست و چپ و پیش و پس:
نباشد سپاه تو هم پایدار
چو برخیزد از چارسو کارزار،
فردوسی،
نگه کرد گرد اندرون چارسو
سپه دید افکنده چین در برو،
فردوسی،
بدان بام شد کش نبود آرزو
سپه دید گرد اندرش چارسو،
فردوسی،
روی از این چارسوی غم برتاب
چند از این خاک و باد و آتش و آب،
نظامی،
زلفت هزار دل به یکی تار موببست
راه هزارچاره گر از چارسو ببست،
حافظ،
، هر چیز راگویند که چهار پهلو داشته باشد، (برهان) (ناظم الاطباء)، چهار پهلو، کنایه از شکم سیر و بسیار پر و مملو:
مکن در خورش خویشتن چارسو
چنان خور که نوزت بود آرزو،
فردوسی،
شکم از خورد چارسو چه کنی
خویشرا بندۀ گلو چه کنی،
سنایی،
در این چارسو چند سازیم جای
شکم چارسو کرده چون چارپای،
نظامی،
، کنایه از انتظار کشیدن، (برهان)، انتظار و نگرانی و چشمداشت، (ناظم الاطباء)، نوعی آچار که دم آن چار پره دارد، نوعی میخ پیچ که بر سر چهار فرورفتگی به شکل + دارد، پورداود استاد دانشگاه تهران در معنی لغت ’چارسو’ شرح جامع و محققانه ای در کتاب ’هرمزدنامه’ نگاشته اشتباهات بعضی فرهنگ نویسان را یادآور شده اند که در اینجا نوشتۀ ایشان را عیناً از کتاب مزبورنقل میکنیم:
’در این گفتار از چارسو (= چهارسوی یا سون) که در تازی جهات اربعه خوانند سخن میداریم، این چارسو را در پهلوی و فارسی، خراسان (= خوراسان)، و خروران یا خرابران (= خاور - خوروران) و باختر (= اپاختر) و نیمروز (= نیمروچ) خوانند و در تازی مشرق و مغرب و شمال و جنوب گویند، چون دیرگاهی است که این واژه ها در نوشته های فارسی بجای خود بکار نرفته، خاور بجای باختر و باختر بجای خاور آورده شده بجاست که از آنها سخن بداریم و ارزش آنها را بدرستی بشناسیم، در نوشته های پهلوی بجای جهت یا طرف و سو (= سون) کست آورده شده و جهات اربعه را چهار کستیک خوانده اند، اما این واژه به این مفهوم در فارسی بجای نمانده بلکه به هیئت کشتی یا کستی (معرب کستیج) در زبان ما بجای مانده و آن بندی است که زرتشتیان در سن بلوغ دینی بر میان بندند:
همه سوی شاه زمین آمدند
به بستند کستی بدین آمدند ...
دقیقی،
بسا هم کستی بمعنی زنار ترسایان بکار رفته:
کستی هرقل به تیغ هندی بگسل
بر سر قیصر صلیبها همه بشکن،
فرخی،
کستی یا کشتی در فارسی رایج کنونی مصارعۀ دو تن است با همدیگر و گرفتن کمربند یکدیگررا از برای چیر شدن و بزانو درآوردن و بزمین افکندن:
ز کشتی گرفتن سخن بود دوش
نگیرم فریب تو زین در مکوش،
فردوسی،
چون درگزارش (تفسیر) اوستای خود از سدره و کستی یاد کردیم در اینجا بیش از این بایسته نیست، چارسوی یکبار هم در شاهنامه در سخن از بازی شطرنج بمعنی چهار گوشه آمده، هم چنین ابوریحان بیرونی در کتاب التفهیم چهارسو را بمعنی چهارگوشه گرفته: ’چهارسو چند گونه اند؟ نخستین مربع است که متساوی الاضلاع گویند و این آن است که هر چهار پهلوی او با یکدیگر راست و برابر باشد ... و دیگر مستطیل که درازا دارد و این آن است که هر چهار زاویۀ او قائمه باشند ... ’، چهارسوی نیز بمعنی چهار راه است و بهمین معنی در فارسی کنونی رایج است: ’بعد از دو روز آن جوان را بکاری بگرفتند که مستوجب دست بیرون کردن بود و بر سر چهارسوی بغداد دست بیرون کردند، ’ چارسو در اوستا مشرق یا خراسان از آنجائی که هور بدر آید یا خورشید سرزند در اوستا اوشستره آمده، از واژۀ اوشه (اوشنگه) که بمعنی بامداد و سپیده دم است، جزء آخر کلمه که تره باشد، جزئی که در آخرکلمات دیگر ’چارسو’ نیز دیده میشود، همان است که درفارسی ’تر’ گوئیم و در ترکیب صفت تفضیلی بکار بریم، چون بهتر و بتر و مهمتر و جز اینها، مغرب یا خوروران (خوربران = خاور) بجائی که آفتاب فرو نشیند یا خورشید نهفته گردد، در اوستادئوشستره (= دئوشتره) خوانده شده است، از همین واژه است دوش و دوشینه و دوشین و پرندوش و پرندوشین، بمعنی دیشب و پریشب:
گویدت همی گرچه دراز است ترا عمر
بگذشته ثمر یکسره چون دوش و پرندوش،
ناصرخسرو،
شمال یا اپاختر (= باختر) در اوستا اپاختره (= اپاخذره) آمده جزء اول آن از کلمه اپاک (= اپانک) بمعنی پس و پشت سر است و در پهلوی اپاچ و فارسی باز بمعنی عقب و برگشت است از این که کلمه اپاختر با این لغت ترکیب یافته برای این است که پیروان مزدیسنا هماره روی بجنوب و پشت بشمال دارند، در هر جای از اوستا که از جنوب یاد شده، همان سوی و جهت بخشایش ایزدی است و شمال سوی گزند و آسیب است، در فرگرد هفتم و ندیداد پارۀ 2 آمده: پس از مرگ دیو، لاشه و مردار بصورت مگس زشتی از سوی باختر پرواز گرفته به پیکر مرده روی آورد، در فرگرد نوزدهم و ندیداد پارۀ 1 آمده: از سوی باختر به اهریمن تباهکار دیو دروغ را از برای کشتن زرتشت پاک برانگیخت، در هادخت نسک فرگرد سوم پارۀ 7 گوید: چون روان ناپاکدین پس از سپری شدن شب سوم، در سپیده دم بجهان دیگر گراید، باد از سوی باختر وزیدن گیرد و بوی گند بسیار ناخوش بدو رساند در نوشته های پهلوی کوه ارزور، در باختر در دوزخ است، جنوب یا نیمروز در اوستا رپیتوی تره خوانده شده و از رپیتوا که بمعنی نیمروز (= ظهر) است ترکیب یافته است رپیتوا خود جداگانه در اوستا بکار رفته است، نام جنوب در اوستا مانند نام آن در لاتین مریدیس در فرانسه میدی هم بمعنی نیمۀ روز است و هم سوی جنوب، چنانکه نیمروز در پهلوی و فارسی که یاد خواهیم کرد چنین است،
چارسو در نوشته های پهلوی:
بسا در نامه های پهلوی از چارسو یاد شده، از آنهاست بندهش که چهار کوستیک (= سو) را چنین خوانده: کوست خوراسان کوست خوروران - کوست نیمروچ - کوست اپاختر، در شهرستانهای ایران، نامه ای که در بنیاد شهرهای ایران بزبان پهلوی در زمان خلیفۀ عباسی المنصور (136 - 158 هجری قمری) نوشته شده چنین آمده: کوست خراسان - کوست خوربران - کوست نیمروچ - کوست آتورپاتکان، موسی خورنجی تاریخ نویس ارمنی که در پایان خلافت اموی یا در آغاز خلافت عباسی (از سال 132 هجری قمری) نوشته و بخش جغرافیای وی ناگزیر از روی نوشته های پهلوی است، چارسو را چنین یاد کرده: کست خربران - کست نیمروچ - کست خراسان - کست کاپ کوه، چنانکه دیده میشود لغتهائی که در پهلوی از برای چارسو بکار رفته (جز از اپاختر) غیر از لغتهای اوستائی است، خوراسان که در پهلوی بجای مشرق یا از آنجائی که خورشید بدر آید، گفته شده همان است که امروزه خراسان گوئیم و نام یکی از ایالتهای ایران است، در پارینه همین نام به همه زمینهای ایران مشرقی تابرود آمویه (= جیحون) اطلاق میشده، ناگزیر به این مناسبت که این سرزمینها در همان جهت برآمدن خورشید واقع است و خود کلمه خورآسان (= خراسان) لفظاً بهمین معنی است، فخرالدین اسعد استرآبادی، (گرگانی) که در حدود 446 هجری قمری داستان ویس و رامین را از پهلوی بنظم فارسی درآورده معنی خراسان را درست یاد کرده:
زبان پهلوی هر کوشناسد
خراسان آن بود کزوی خورآسد
خورآسد پهلوی باشد خورآید
عراق و پارس راخور زو برآید
خوراسان را بود معنی خودآیان
کجا از وی خورآید سوی ایران،
فخر گرگانی در جای دیگر داستان ویس و رامین، خراسان را بمعنی خورآید = آسد به کاربرده:
دو خورشید از خراسان روی بنمود
که از گیتی دو گونه زنگ بزدود
یکی بزدود زنگ شب ز کیهان
یکی بربود زنگ غم ز جانان،
شبهه نیست که آسان در کلمه خراسان بمعنی برآینده و سر زننده است، از مصدر آسدن و از ریشه آس بمعنی بلند شدن و برخاستن، بهمین معنی است آسغ در لهجۀ بلوچی و آسین در لهجۀ استرآبادی (گرگانی) که بمعنی آمدن است، درلهجۀ بلوچی نیز آسان با کلمه روش ترکیب یافته، روش آسان یعنی برآمدن آفتاب و برخاستن خورشید، در زبان ارمنی اسن که از زبان ایران بعاریت گرفته شده نیز موجود است، خوربران یا خوروران که در فارسی کنونی خاور گوئیم (خاوران سرزمینهای خاوری است) نشستگاه خورشید است، یا آنسوی که هوربدانجا گراید و نهفته گردد، در نوشته های پهلوی در همه جا نیمروچ بمعنی جنوب است و از حیث مفهوم با کلمه اوستائی رپیتوا که یاد کردیم یکی است، نیمروز در فارسی که در لهجۀ کردی نیمه رو گویند بمعنی ظهر است:
ظالمی را خفته دیدم نیمروز
گفتم این فتنه است خوابش برده به،
سعدی،
همچنین سرزمین سیستان نیمروز نامیده شده، گردیزی در زین الاخبار گوید: که به رأی العین خویش بدیدم که امیر محمود رحمهاﷲ اندر هندوستان چه کرده است و به نیمروز و بخراسان و بعراق چگونه قلعها گشاده است، ’و اندر شوال سنه سبعه عشر و اربعمائه نامۀ القادرباﷲ آمد با عهد و لوای خراسان و هندوستان ونیمروز و خوارزم مر امیر محمود را’ء،
آن ملک نیمروز و خسرو پیروز
دولت او یوز و دشمن آهوی نالان،
رودکی،
از اینکه سیستان را نیز نیمروز خوانده اند برای این است که این سرزمین در پائین جنوب خاک خراسان افتاده است، اما کوست آتورپاتکان و کوست کاپ کوه، گفتیم در شهرستانهای ایران و جغرافیای موسی خورنجی، بجای شمال آورده شده، یادآور خبری است که خسرو انوشیروان کشورهای ایران را چهار بخش کردو هر یک از آن بخشها را به فرمانگزاری یک پادوسپان سپرد، اتورپاتکان (آذربایجان) و کاپ کوه (= کوه قاف، قفقاز قبق یاقبح) یکی ازآن چارسو است، در شمال ایران، از این گذشته شمال درپهلوی اپاختر خوانده شده و در آثار پهلوی تورفان نیز چارسوی چنین نامیده گردیده: اواختر= شمال، نیمروچ = جنوب، خوراسان = مشرق، خوروران = مغرب، لغتهای ثابت از برای تعیین نامهای چارسو در پهلوی همین است، دربرخی از نوشته های عربی و فارسی تا باندازه ای که نگارنده دیده این نامها درست یاد شده و در برخی دیگر لغت مغرب بجای لغت مشرق و لغت شمال بجای مغرب بکار رفته و این خود میرساند، این تخلیط که امروزه در لغتهای فارسی جهات اربعه، دچار آن هستیم، دیرگاهی است که روی داده است،
چارسو در نوشته های عربی و فارسی: ابن رسته (ابوعلی احمد بن عمر) که در سدۀ سوم هجری میزیسته در کتاب اعلاق النفیسه در ’صفه ایرانشهر والسواد’ مینویسد: ’قال و کانت ایرانشهر مقسومه باقسام قسمه منها ما بین مطلع اطول النهار الی مطلع اقصرالنهار وتسمی خراسان: وقسمه منها مابین مغیب اطول النهار الی مغیب اقصرالنهار وتسمی خربران تفسیره مغرب الشمس، وقسمه منها مابین مطلعالنهار الاقصر الی مغیب النهار الاقصر وتسمی نیمروز و تفسیره الجنوب، وقسمه منها مابین مطلعالنهار الاطول الی مغیب النهارالاطول و تسمی باختر و تفسیره الشمال، ’ الخوارزمی که گویا در سال 220 هجری قمری درگذشت در مفاتیح العلوم گوید: ’خراسان تفسیره المشرق و خرباران هوالمغرب و نیمروز هو مهب الجنوب لان شمس تسامته نصف النهار و آذربادکان هو مهب الشمال و آذرمن شهور الشتاء و باد هو الریح و معناء مهب ریح الشتاء ثم عربت الکلمه فصیرت آذربیجان’ مسعودی که در سال 345 یا346 هجری قمری درگذشته در کتاب التنبیه والاشراف گوید که بخش آبادان زمین را چنین نامند: ’و تسمیتهم مشارق الارض و ما قارب ذالک من مملکتها خراسان و خرالشمس فاضافوا مواضع المطلع الیها والجهه و الثانیه و هی المغرب خربران و هو مغیب الشمس و الجهه الثالثه و هی الشمال باختراً و الجهه الرابعه و هی الجنوب نیمروز، ’ ابن خرداذبه در المسالک و الممالک که درحدود 232 هجری قمری نوشته شده گوید: ’و المغرب ربع المملکه و کان اصبهبد، یسمی علی عهدالفرس خربران اصبهبد’ در تاریخ سیستان که در حدود 725 - 445 نوشته شده آمده: ’و این جمله را (جهان را) به چهار قسمت کرده اند: خراسان و ایران (خاوران) و نیمروز و باختر: هر چه حد شمال است باختر گویند و هر چه حد جنوب است نیمروزگویند و میانه اندر بدو قسمت شود، هر چه حد شرق است خراسان گویند و هر چه مغرب است ایرانشهر، ’ چنانکه دیده میشود این نویسندگان نامهای فارسی چارسو را درست مانند نویسندگان پهلوی یادکرده اند و الخوارزمی گذشته از وجه اشتقاق نادرستی که به کلمه آذربادکان داده، طرف شمال را مانند نامه شهرستانهای ایران، آذربادکان نامیده است، برخلاف همه این اسناد، در مقدمۀ شاهنامۀ ابومنصوری که کهنترین نمونۀ نثر فارسی است و در آغاز سال 346 هجری قمری نوشته شده چنین آمده: ’و آفتاب برآمدن را باختر خواندند و فروشدن را خاور خواندند، ’ نظر بوجه اشتقاقی که از برای کلمات خاور (= خوروران) و باختر (= اپاختر یا اواختر) یاد کردیم، خاور باید مغرب باشد یا فروشدن آفتاب اما باختر که شمال است به خطا بمعنی برآمدن آفتاب (= خراسان) یا مشرق دانسته شده است، همچنین نزد فردوسی سرایندۀ شاهنامه کلمه باختر گاهی به خطا بمعنی مغرب گرفته شده و گاهی باز به خطا باختر بمعنی مشرق بکار رفته، همچنین خاور گاهی بخطا بمعنی مشرق گرفته شده و گاهی به صواب، خاور آن چنانکه باید مغرب است، فخر گرگانی در ویس و رامین که گفتیم خراسان را بمعنی مشرق یاد کرده، درجای دیگر منظومه اش دچار اشتباه گویندگان دیگر شده خاور را بمعنی مشرق و باختر را بمعنی مغرب گرفته، چنانکه دیده میشود سغد و خوارزم و چغان از سرزمینهای خاوری شام و مصر و قیروان از سرزمینهای باختری خوانده شده در جای دیگر باز بخطا باختر به معنی مغرب است:
بترسم کافتاب آسمانی
کنون در باختر گردد نهانی،
بسیاری از گویندگان باختر را مغرب و خاور را مشرق دانسته اند، آنچنانکه این دو لغت بهمین معانی نادرست مایۀ اشتباه فرهنگ نویسان ما گردیده، در فرهنگ جهانگیری یادشده: ’خاور مشرق را گویند، ’ و بعضی از شعرا بمعنی مغرب نیز آورده اند در فرهنگ سروری آمده: ’باختر مشرق بود، لفظ باختر و خاور را متأخرین بر عکس تصور نموده اند، خاور رامشرق میدانند و باختر را مغرب و حال آنکه متقدمین باختر را مشرق و خاور را مغرب ’کذا فی التحفه’ ناگزیرهمین سهو گویندگان سبب شده که فرهنگ نویسان لغتهای اختر و باختر را بهم ریخته اند: در فرهنگ رشیدی آمده: ’ ... و تحقیق آن است که باختر مخفف با اختر است و اختر ماه و آفتاب و هر دو را گویند پس از باختر مشرق و مغرب را توان گفت، ’ رضاقلی هدایت که غالباً اشتباه دیگران مورد پسند اوست، همین وجه اشتقاق بی بنیاد را در انجمن آرای خود تکرار کرده است اختر بمعنی ستاره هیچ پیوستگی با اپاختر (= اواختر= باختر) که معنی لفظی آن را یاد کردیم ندارد از آنچه گذشت پیداست که دیرگاهی است لغتهای چارسو، مفاهیم دیرین و ثابت خود را در فارسی از دست داده و همین تخلیط به لهجه های ایرانی هم رسیده در لهجه رایج زرتشتیان ایران خاور بمعنی مشرق و باختر بمعنی مغرب است،
امروز همان سهو پارینه در نوشته های فارسی رواج یافته، خاور بمعنی مشرق و باختر به معنی مغرب بکارمیرود و خود نگارنده نیز بناچار آن را پیروی کردم اما چنانکه دیدیم لغات درست جهات اربعه یا چهارسو، خراسان = مشرق، خاور= مغرب، باختر= شمال، نیمروز=جنوب است، چون امروزه خراسان نام سرزمینهای شرقی ایران است، شاید پذیرفتن آن بجای واژه مشرق ناروا بنماید اما چنانکه یاد کردیم خراسان به این معنی از لغات دیرین ایران است، ساختگی نیست،
از خراسان بردمد طاوس وش
سوی خاور می شتابد شاد و کش،
رودکی،
(نقل از هرمزد نامه نگارش استاد پور داود ازص 389 تا ص 403)

جائی که چهار بازار در آنجا منشعب شوند، (برهان)، بازاری که هر چهار طرف راه داشته باشد، (آنندراج)، نام آن جای از بازار که به هر چهار طرف راسته و دکانها راه دارد، (ناظم الاطباء)، چهارسوی، چهارسوق، بازاری که از چهار طرف بیرون شو دارد، جائی که چهار بازار از آنجا گذرد:
که دارد دکانی در این چارسو
که رخنه نیارد ز بسیار سو،
نظامی،
در این چارسو چند سازیم جای
شکم چارسو کرده چون چارپای،
نظامی،
در این چارسو هیچ هنگامه نیست
که کیسه بر مرد خودکامه نیست،
نظامی،
بمعیار این چارسو رهروی
نسنجد دو جو تا ندزدد جوی،
نظامی،
در این چارسوی هنرپروری
ز راه سخن میکنی زرگری،
ملاطغرا (از آنندراج)،
، نیز بمعنی راه کلان که در آن چهارراه مجتمع شده باشد، (آنندراج) (ناظم الاطباء)، چار راه:
بدین چارسو چون نهم دستگاه
که ایمن نباشم ز دزدان راه،
نظامی،
در چارسوی دنیا مضطر بمانده ام من
گر وارهانی از خوددانم که میتوانی،
عطار،
بر منادی گاه کن این کار تو
بر سر راهی که باشد چارسو،
مولوی،
، چارسمت، چارطرف، چارجانب، شمال و جنوب وشرق و غرب، راست و چپ و پیش و پس:
نباشد سپاه تو هم پایدار
چو برخیزد از چارسو کارزار،
فردوسی،
نگه کرد گرد اندرون چارسو
سپه دید افکنده چین در برو،
فردوسی،
بدان بام شد کش نبود آرزو
سپه دید گرد اندرش چارسو،
فردوسی،
روی از این چارسوی غم برتاب
چند از این خاک و باد و آتش و آب،
نظامی،
زلفت هزار دل به یکی تار موببست
راه هزارچاره گر از چارسو ببست،
حافظ،
، هر چیز راگویند که چهار پهلو داشته باشد، (برهان) (ناظم الاطباء)، چهار پهلو، کنایه از شکم سیر و بسیار پر و مملو:
مکن در خورش خویشتن چارسو
چنان خور که نوزت بود آرزو،
فردوسی،
شکم از خورد چارسو چه کنی
خویشرا بندۀ گلو چه کنی،
سنایی،
در این چارسو چند سازیم جای
شکم چارسو کرده چون چارپای،
نظامی،
، کنایه از انتظار کشیدن، (برهان)، انتظار و نگرانی و چشمداشت، (ناظم الاطباء)، نوعی آچار که دَم ِ آن چار پره دارد، نوعی میخ پیچ که بر سر چهار فرورفتگی به شکل + دارد، پورداود استاد دانشگاه تهران در معنی لغت ’چارسو’ شرح جامع و محققانه ای در کتاب ’هرمزدنامه’ نگاشته اشتباهات بعضی فرهنگ نویسان را یادآور شده اند که در اینجا نوشتۀ ایشان را عیناً از کتاب مزبورنقل میکنیم:
’در این گفتار از چارسو (= چهارسوی یا سون) که در تازی جهات اربعه خوانند سخن میداریم، این چارسو را در پهلوی و فارسی، خراسان (= خوراسان)، و خُروران یا خُرابران (= خاور - خوروران) و باختر (= اپاختر) و نیمروز (= نیمروچ) خوانند و در تازی مشرق و مغرب و شمال و جنوب گویند، چون دیرگاهی است که این واژه ها در نوشته های فارسی بجای خود بکار نرفته، خاور بجای باختر و باختر بجای خاور آورده شده بجاست که از آنها سخن بداریم و ارزش آنها را بدرستی بشناسیم، در نوشته های پهلوی بجای جهت یا طرف و سو (= سون) کست آورده شده و جهات اربعه را چهار کستیک خوانده اند، اما این واژه به این مفهوم در فارسی بجای نمانده بلکه به هیئت کشتی یا کستی (معرب کستیج) در زبان ما بجای مانده و آن بندی است که زرتشتیان در سن بلوغ دینی بر میان بندند:
همه سوی شاه زمین آمدند
به بستند کستی بدین آمدند ...
دقیقی،
بسا هم کستی بمعنی زنار ترسایان بکار رفته:
کستی هرقل به تیغ هندی بگسل
بر سر قیصر صلیبها همه بشکن،
فرخی،
کستی یا کشتی در فارسی رایج کنونی مصارعۀ دو تن است با همدیگر و گرفتن کمربند یکدیگررا از برای چیر شدن و بزانو درآوردن و بزمین افکندن:
ز کشتی گرفتن سخن بود دوش
نگیرم فریب تو زین در مکوش،
فردوسی،
چون درگزارش (تفسیر) اوستای خود از سدره و کستی یاد کردیم در اینجا بیش از این بایسته نیست، چارسوی یکبار هم در شاهنامه در سخن از بازی شطرنج بمعنی چهار گوشه آمده، هم چنین ابوریحان بیرونی در کتاب التفهیم چهارسو را بمعنی چهارگوشه گرفته: ’چهارسو چند گونه اند؟ نخستین مربع است که متساوی الاضلاع گویند و این آن است که هر چهار پهلوی او با یکدیگر راست و برابر باشد ... و دیگر مستطیل که درازا دارد و این آن است که هر چهار زاویۀ او قائمه باشند ... ’، چهارسوی نیز بمعنی چهار راه است و بهمین معنی در فارسی کنونی رایج است: ’بعد از دو روز آن جوان را بکاری بگرفتند که مستوجب دست بیرون کردن بود و بر سر چهارسوی بغداد دست بیرون کردند، ’ چارسو در اوستا مشرق یا خراسان از آنجائی که هور بدر آید یا خورشید سرزند در اوستا اوشستره آمده، از واژۀ اوشه (اوشنگه) که بمعنی بامداد و سپیده دم است، جزء آخر کلمه که تره باشد، جزئی که در آخرکلمات دیگر ’چارسو’ نیز دیده میشود، همان است که درفارسی ’تر’ گوئیم و در ترکیب صفت تفضیلی بکار بریم، چون بهتر و بتر و مهمتر و جز اینها، مغرب یا خوروران (خوربران = خاور) بجائی که آفتاب فرو نشیند یا خورشید نهفته گردد، در اوستادئوشستره (= دئوشتره) خوانده شده است، از همین واژه است دوش و دوشینه و دوشین و پرندوش و پرندوشین، بمعنی دیشب و پریشب:
گویدت همی گرچه دراز است ترا عمر
بگذشته ثمر یکسره چون دوش و پرندوش،
ناصرخسرو،
شمال یا اپاختر (= باختر) در اوستا اپاختره (= اپاخذره) آمده جزء اول آن از کلمه اپاک (= اپانک) بمعنی پس و پشت سر است و در پهلوی اپاچ و فارسی باز بمعنی عقب و برگشت است از این که کلمه اپاختر با این لغت ترکیب یافته برای این است که پیروان مزدیسنا هماره روی بجنوب و پشت بشمال دارند، در هر جای از اوستا که از جنوب یاد شده، همان سوی و جهت بخشایش ایزدی است و شمال سوی گزند و آسیب است، در فرگرد هفتم و ندیداد پارۀ 2 آمده: پس از مرگ دیو، لاشه و مردار بصورت مگس زشتی از سوی باختر پرواز گرفته به پیکر مرده روی آورد، در فرگرد نوزدهم و ندیداد پارۀ 1 آمده: از سوی باختر به اهریمن تباهکار دیو دروغ را از برای کشتن زرتشت پاک برانگیخت، در هادخت نسک فرگرد سوم پارۀ 7 گوید: چون روان ناپاکدین پس از سپری شدن شب سوم، در سپیده دم بجهان دیگر گراید، باد از سوی باختر وزیدن گیرد و بوی گند بسیار ناخوش بدو رساند در نوشته های پهلوی کوه ارزور، در باختر در دوزخ است، جنوب یا نیمروز در اوستا رپیتوی تره خوانده شده و از رپیتوا که بمعنی نیمروز (= ظهر) است ترکیب یافته است رپیتوا خود جداگانه در اوستا بکار رفته است، نام جنوب در اوستا مانند نام آن در لاتین مریدیس در فرانسه میدی هم بمعنی نیمۀ روز است و هم سوی جنوب، چنانکه نیمروز در پهلوی و فارسی که یاد خواهیم کرد چنین است،
چارسو در نوشته های پهلوی:
بسا در نامه های پهلوی از چارسو یاد شده، از آنهاست بندهش که چهار کوستیک (= سو) را چنین خوانده: کوست خوراسان کوست خوروران - کوست نیمروچ - کوست اپاختر، در شهرستانهای ایران، نامه ای که در بنیاد شهرهای ایران بزبان پهلوی در زمان خلیفۀ عباسی المنصور (136 - 158 هجری قمری) نوشته شده چنین آمده: کوست خراسان - کوست خوربران - کوست نیمروچ - کوست آتورپاتکان، موسی خورنجی تاریخ نویس ارمنی که در پایان خلافت اموی یا در آغاز خلافت عباسی (از سال 132 هجری قمری) نوشته و بخش جغرافیای وی ناگزیر از روی نوشته های پهلوی است، چارسو را چنین یاد کرده: کست خُربران - کست نیمروچ - کست خراسان - کست کاپ کوه، چنانکه دیده میشود لغتهائی که در پهلوی از برای چارسو بکار رفته (جز از اپاختر) غیر از لغتهای اوستائی است، خوراسان که در پهلوی بجای مشرق یا از آنجائی که خورشید بدر آید، گفته شده همان است که امروزه خراسان گوئیم و نام یکی از ایالتهای ایران است، در پارینه همین نام به همه زمینهای ایران مشرقی تابرود آمویه (= جیحون) اطلاق میشده، ناگزیر به این مناسبت که این سرزمینها در همان جهت برآمدن خورشید واقع است و خود کلمه خورآسان (= خراسان) لفظاً بهمین معنی است، فخرالدین اسعد استرآبادی، (گرگانی) که در حدود 446 هجری قمری داستان ویس و رامین را از پهلوی بنظم فارسی درآورده معنی خراسان را درست یاد کرده:
زبان پهلوی هر کوشناسد
خراسان آن بود کزوی خورآسد
خورآسد پهلوی باشد خورآید
عراق و پارس راخور زو برآید
خوراسان را بود معنی خودآیان
کجا از وی خورآید سوی ایران،
فخر گرگانی در جای دیگر داستان ویس و رامین، خراسان را بمعنی خورآید = آسد به کاربرده:
دو خورشید از خراسان روی بنمود
که از گیتی دو گونه زنگ بزدود
یکی بزدود زنگ شب ز کیهان
یکی بربود زنگ غم ز جانان،
شبهه نیست که آسان در کلمه خراسان بمعنی برآینده و سر زننده است، از مصدر آسدن و از ریشه آس بمعنی بلند شدن و برخاستن، بهمین معنی است آسغ در لهجۀ بلوچی و آسین در لهجۀ استرآبادی (گرگانی) که بمعنی آمدن است، درلهجۀ بلوچی نیز آسان با کلمه روش ترکیب یافته، روش آسان یعنی برآمدن آفتاب و برخاستن خورشید، در زبان ارمنی اسن که از زبان ایران بعاریت گرفته شده نیز موجود است، خوربران یا خوروران که در فارسی کنونی خاور گوئیم (خاوران سرزمینهای خاوری است) نشستگاه خورشید است، یا آنسوی که هوربدانجا گراید و نهفته گردد، در نوشته های پهلوی در همه جا نیمروچ بمعنی جنوب است و از حیث مفهوم با کلمه اوستائی رپیتوا که یاد کردیم یکی است، نیمروز در فارسی که در لهجۀ کردی نیمه رو گویند بمعنی ظهر است:
ظالمی را خفته دیدم نیمروز
گفتم این فتنه است خوابش برده به،
سعدی،
همچنین سرزمین سیستان نیمروز نامیده شده، گردیزی در زین الاخبار گوید: که به رأی العین خویش بدیدم که امیر محمود رحمهاﷲ اندر هندوستان چه کرده است و به نیمروز و بخراسان و بعراق چگونه قلعها گشاده است، ’و اندر شوال سنه سبعه عشر و اربعمائه نامۀ القادرباﷲ آمد با عهد و لوای خراسان و هندوستان ونیمروز و خوارزم مر امیر محمود را’ء،
آن ملک نیمروز و خسرو پیروز
دولت او یوز و دشمن آهوی نالان،
رودکی،
از اینکه سیستان را نیز نیمروز خوانده اند برای این است که این سرزمین در پائین جنوب خاک خراسان افتاده است، اما کوست آتورپاتکان و کوست کاپ کوه، گفتیم در شهرستانهای ایران و جغرافیای موسی خورنجی، بجای شمال آورده شده، یادآور خبری است که خسرو انوشیروان کشورهای ایران را چهار بخش کردو هر یک از آن بخشها را به فرمانگزاری یک پادوسپان سپرد، اتورپاتکان (آذربایجان) و کاپ کوه (= کوه قاف، قفقاز قبق یاقبح) یکی ازآن چارسو است، در شمال ایران، از این گذشته شمال درپهلوی اپاختر خوانده شده و در آثار پهلوی تورفان نیز چارسوی چنین نامیده گردیده: اواختر= شمال، نیمروچ = جنوب، خوراسان = مشرق، خوروران = مغرب، لغتهای ثابت از برای تعیین نامهای چارسو در پهلوی همین است، دربرخی از نوشته های عربی و فارسی تا باندازه ای که نگارنده دیده این نامها درست یاد شده و در برخی دیگر لغت مغرب بجای لغت مشرق و لغت شمال بجای مغرب بکار رفته و این خود میرساند، این تخلیط که امروزه در لغتهای فارسی جهات اربعه، دچار آن هستیم، دیرگاهی است که روی داده است،
چارسو در نوشته های عربی و فارسی: ابن رسته (ابوعلی احمد بن عمر) که در سدۀ سوم هجری میزیسته در کتاب اعلاق النفیسه در ’صفه ایرانشهر والسواد’ مینویسد: ’قال و کانت ایرانشهر مقسومه باقسام قسمه منها ما بین مطلع اطول النهار الی مطلع اقصرالنهار وتسمی خراسان: وقسمه منها مابین مغیب اطول النهار الی مغیب اقصرالنهار وتسمی خربران تفسیره مغرب الشمس، وقسمه منها مابین مطلعالنهار الاقصر الی مغیب النهار الاقصر وتسمی نیمروز و تفسیره الجنوب، وقسمه منها مابین مطلعالنهار الاطول الی مغیب النهارالاطول و تسمی باختر و تفسیره الشمال، ’ الخوارزمی که گویا در سال 220 هجری قمری درگذشت در مفاتیح العلوم گوید: ’خراسان تفسیره المشرق و خُرباران هوالمغرب و نیمروز هو مهب الجنوب لان شمس تسامته نصف النهار و آذربادکان هو مهب الشمال و آذرمن شهور الشتاء و باد هو الریح و معناء مهب ریح الشتاء ثم عربت الکلمه فصیرت آذربیجان’ مسعودی که در سال 345 یا346 هجری قمری درگذشته در کتاب التنبیه والاشراف گوید که بخش آبادان زمین را چنین نامند: ’و تسمیتهم مشارق الارض و ما قارب ذالک من مملکتها خراسان و خرالشمس فاضافوا مواضع المطلع الیها والجهه و الثانیه و هی المغرب خُربران و هو مغیب الشمس و الجهه الثالثه و هی الشمال باختراً و الجهه الرابعه و هی الجنوب نیمروز، ’ ابن خرداذبه در المسالک و الممالک که درحدود 232 هجری قمری نوشته شده گوید: ’و المغرب ربع المملکه و کان اصبهبد، یسمی علی عهدالفرس خُربران اصبهبد’ در تاریخ سیستان که در حدود 725 - 445 نوشته شده آمده: ’و این جمله را (جهان را) به چهار قسمت کرده اند: خراسان و ایران (خاوران) و نیمروز و باختر: هر چه حد شمال است باختر گویند و هر چه حد جنوب است نیمروزگویند و میانه اندر بدو قسمت شود، هر چه حد شرق است خراسان گویند و هر چه مغرب است ایرانشهر، ’ چنانکه دیده میشود این نویسندگان نامهای فارسی چارسو را درست مانند نویسندگان پهلوی یادکرده اند و الخوارزمی گذشته از وجه اشتقاق نادرستی که به کلمه آذربادکان داده، طرف شمال را مانند نامه شهرستانهای ایران، آذربادکان نامیده است، برخلاف همه این اسناد، در مقدمۀ شاهنامۀ ابومنصوری که کهنترین نمونۀ نثر فارسی است و در آغاز سال 346 هجری قمری نوشته شده چنین آمده: ’و آفتاب برآمدن را باختر خواندند و فروشدن را خاور خواندند، ’ نظر بوجه اشتقاقی که از برای کلمات خاور (= خوروران) و باختر (= اپاختر یا اواختر) یاد کردیم، خاور باید مغرب باشد یا فروشدن آفتاب اما باختر که شمال است به خطا بمعنی برآمدن آفتاب (= خراسان) یا مشرق دانسته شده است، همچنین نزد فردوسی سرایندۀ شاهنامه کلمه باختر گاهی به خطا بمعنی مغرب گرفته شده و گاهی باز به خطا باختر بمعنی مشرق بکار رفته، همچنین خاور گاهی بخطا بمعنی مشرق گرفته شده و گاهی به صواب، خاور آن چنانکه باید مغرب است، فخر گرگانی در ویس و رامین که گفتیم خراسان را بمعنی مشرق یاد کرده، درجای دیگر منظومه اش دچار اشتباه گویندگان دیگر شده خاور را بمعنی مشرق و باختر را بمعنی مغرب گرفته، چنانکه دیده میشود سغد و خوارزم و چغان از سرزمینهای خاوری شام و مصر و قیروان از سرزمینهای باختری خوانده شده در جای دیگر باز بخطا باختر به معنی مغرب است:
بترسم کافتاب آسمانی
کنون در باختر گردد نهانی،
بسیاری از گویندگان باختر را مغرب و خاور را مشرق دانسته اند، آنچنانکه این دو لغت بهمین معانی نادرست مایۀ اشتباه فرهنگ نویسان ما گردیده، در فرهنگ جهانگیری یادشده: ’خاور مشرق را گویند، ’ و بعضی از شعرا بمعنی مغرب نیز آورده اند در فرهنگ سروری آمده: ’باختر مشرق بود، لفظ باختر و خاور را متأخرین بر عکس تصور نموده اند، خاور رامشرق میدانند و باختر را مغرب و حال آنکه متقدمین باختر را مشرق و خاور را مغرب ’کذا فی التحفه’ ناگزیرهمین سهو گویندگان سبب شده که فرهنگ نویسان لغتهای اختر و باختر را بهم ریخته اند: در فرهنگ رشیدی آمده: ’ ... و تحقیق آن است که باختر مخفف با اختر است و اختر ماه و آفتاب و هر دو را گویند پس از باختر مشرق و مغرب را توان گفت، ’ رضاقلی هدایت که غالباً اشتباه دیگران مورد پسند اوست، همین وجه اشتقاق بی بنیاد را در انجمن آرای خود تکرار کرده است اختر بمعنی ستاره هیچ پیوستگی با اپاختر (= اواختر= باختر) که معنی لفظی آن را یاد کردیم ندارد از آنچه گذشت پیداست که دیرگاهی است لغتهای چارسو، مفاهیم دیرین و ثابت خود را در فارسی از دست داده و همین تخلیط به لهجه های ایرانی هم رسیده در لهجه رایج زرتشتیان ایران خاور بمعنی مشرق و باختر بمعنی مغرب است،
امروز همان سهو پارینه در نوشته های فارسی رواج یافته، خاور بمعنی مشرق و باختر به معنی مغرب بکارمیرود و خود نگارنده نیز بناچار آن را پیروی کردم اما چنانکه دیدیم لغات درست جهات اربعه یا چهارسو، خراسان = مشرق، خاور= مغرب، باختر= شمال، نیمروز=جنوب است، چون امروزه خراسان نام سرزمینهای شرقی ایران است، شاید پذیرفتن آن بجای واژه مشرق ناروا بنماید اما چنانکه یاد کردیم خراسان به این معنی از لغات دیرین ایران است، ساختگی نیست،
از خراسان بردمد طاوس وش
سوی خاور می شتابد شاد و کش،
رودکی،
(نقل از هرمزد نامه نگارش استاد پور داود ازص 389 تا ص 403)

لغت نامه دهخدا

تیره ای از ایل اینانلوکه این ایل یکی از ایلات خمسۀ فارس میباشد که از قشقایی ها هستند و محل اقامتشان بیشتر در مشرق و جنوب شرقی ایالت فارس است، (جغرافیای سیاسی کیهان ص 86)

لغت نامه دهخدا

مشهور به تازه کند صارم السلطان، دهی از دهستان کندوان بخش ترک شهرستان میانه است که در 6هزارگزی شمال بخش و 20هزارگزی شوسۀ میانه به تبریز واقع است. کوهستانی و معتدل است و 94تن سکنه دارد، شیعه، ترکی. آب آن از چشمه و کوه. محصول آن غلات و نخود و عدس. شغل اهالی زراعت و گله داری. راه مالرو دارد. (از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 4)

مشهور به تازه کند صارم السلطان، دهی از دهستان کندوان بخش ترک شهرستان میانه است که در 6هزارگزی شمال بخش و 20هزارگزی شوسۀ میانه به تبریز واقع است. کوهستانی و معتدل است و 94تن سکنه دارد، شیعه، ترکی. آب آن از چشمه و کوه. محصول آن غلات و نخود و عدس. شغل اهالی زراعت و گله داری. راه مالرو دارد. (از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 4)

لغت نامه دهخدا

(تِ)

عنوانی که به آخرین جنگ معروف ناپلئون با پروس و انگلستان داده شده است. این جنگ در حدود قریه ای به همین نام واقع در بلژیک روی داد. سردار انگلیسی این جنگ ولینگتن و سردار پروسی بلوخر نام داشت. جنگ در روز 18 ژوئن 1815 میلادی صورت گرفت. دو روز قبل یعنی 16 ژوئن 1815 میلادی ناپلئون در جنگ معروف به لین یی که با پروسیها کرده پیروزی یافته و قرار بر این بود که ژنرال گروشی سردار او بموقع خود را به واترلو برساند. در روز 17 ژوئن، در طی یک بارندگی شدید کلیۀ راهها غیرقابل عبور شد و حرکت توپ خانه بناپارت را به تأخیر انداخت. ولینگتن که خود را بموقع بحدود تپۀ مون سن ژان نزدیک واترلو، رسانده بود موقع خود را مستحکم کرد. در حدود ساعت 11/5 روز 18 ژوئن جنگی که سرنوشت اروپا راتغییر داد شروع شد و حال آنکه بر طبق پیش بینی ناپلئون باید زودتر از این شروع شود. بواسطۀ این تأخیر بلوخر توانست خود را بموقع بکمک ولینگتن برساند. ظاهراً خندق جادۀ اوهاین و تأخیر ژنرال گروشی در رساندن امداد نیز به نابود شدن قسمتی از سپاه ناپلئون کمک کرده است. پس از این شکست ناپلئون بپاریس بازگشت و سرانجام ناچار تسلیم دشمنان گردید و به سنت هلن تبعید شده در آنجا درگذشت
نام شهری در یووا در ایالات متحدۀ امریکا که دارای چهل هزار تن جمعیت و حاکم نشین ناحیۀ مینوتری است
نام محلۀ قدیمی ’سیدنی’ شهر معروف استرالیا که در حدود 11200 تن سکنه دارد

عنوانی که به آخرین جنگ معروف ناپلئون با پروس و انگلستان داده شده است. این جنگ در حدود قریه ای به همین نام واقع در بلژیک روی داد. سردار انگلیسی این جنگ ولینگتن و سردار پروسی بلوخر نام داشت. جنگ در روز 18 ژوئن 1815 میلادی صورت گرفت. دو روز قبل یعنی 16 ژوئن 1815 میلادی ناپلئون در جنگ معروف به لین یی که با پروسیها کرده پیروزی یافته و قرار بر این بود که ژنرال گروشی سردار او بموقع خود را به واترلو برساند. در روز 17 ژوئن، در طی یک بارندگی شدید کلیۀ راهها غیرقابل عبور شد و حرکت توپ خانه بناپارت را به تأخیر انداخت. ولینگتن که خود را بموقع بحدود تپۀ مون سن ژان نزدیک واترلو، رسانده بود موقع خود را مستحکم کرد. در حدود ساعت 11/5 روز 18 ژوئن جنگی که سرنوشت اروپا راتغییر داد شروع شد و حال آنکه بر طبق پیش بینی ناپلئون باید زودتر از این شروع شود. بواسطۀ این تأخیر بلوخر توانست خود را بموقع بکمک ولینگتن برساند. ظاهراً خندق جادۀ اوهاین و تأخیر ژنرال گروشی در رساندن امداد نیز به نابود شدن قسمتی از سپاه ناپلئون کمک کرده است. پس از این شکست ناپلئون بپاریس بازگشت و سرانجام ناچار تسلیم دشمنان گردید و به سنت هلن تبعید شده در آنجا درگذشت
نام شهری در یووا در ایالات متحدۀ امریکا که دارای چهل هزار تن جمعیت و حاکم نشین ناحیۀ مینوتری است
نام محلۀ قدیمی ’سیدنی’ شهر معروف استرالیا که در حدود 11200 تن سکنه دارد

لغت نامه دهخدا

(دِ مَ)

دهی است جزء دهستان مشگین خاوری بخش مرکزی شهرستان اهر در 31500گزی شمال خاوری خیاو و 7500گزی شوسۀ خیاو اردبیل و در جلگه واقع است. هوای آن معتدل است. 137 تن سکنه دارد. آب آن از رود خانه قره سو و محصولات آن غلات و حبوبات و پنبه و برنج و انگور و به و شغل اهالی زراعت و گله داری است. راه مالرو دارد. (فرهنگ جغرافیائی ایران ج 4)

دهی است جزء دهستان مشگین خاوری بخش مرکزی شهرستان اهر در 31500گزی شمال خاوری خیاو و 7500گزی شوسۀ خیاو اردبیل و در جلگه واقع است. هوای آن معتدل است. 137 تن سکنه دارد. آب آن از رود خانه قره سو و محصولات آن غلات و حبوبات و پنبه و برنج و انگور و به و شغل اهالی زراعت و گله داری است. راه مالرو دارد. (فرهنگ جغرافیائی ایران ج 4)

لغت نامه دهخدا

(لِ)

دهی از دهستان سربند بخش سربند شهرستان اراک که در 27 هزارگزی راه عمومی واقعاست. جایی کوهستانی، سردسیر و دارای 199 تن سکنه است. آب آنجا از قنات و چشمه تأمین میشود و محصول عمده اش غلات و انگور و شغل اهالی زراعت و قالیچه بافی است. راه مالرو دارد. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 2)

دهی از دهستان سربند بخش سربند شهرستان اراک که در 27 هزارگزی راه عمومی واقعاست. جایی کوهستانی، سردسیر و دارای 199 تن سکنه است. آب آنجا از قنات و چشمه تأمین میشود و محصول عمده اش غلات و انگور و شغل اهالی زراعت و قالیچه بافی است. راه مالرو دارد. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 2)

لغت نامه دهخدا

در تداول عامه، صاحب چشمان زاغ

لغت نامه دهخدا

(یِ)

دهی است جزء دهستان ایجرود بخش حومه شهرستان زنجان که در 50هزارگزی جنوب باختری زنجان، سر راه عمومی زنجان به صائین واقع شده. کوهستانی و سردسیر است و 523 تن سکنۀ ترک زبان دارد. آبش از چشمه، محصولش غلات، انگور و میوه جات شغل اهالی زراعت و بافتن گلیم و جاجیم است. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 2)

دهی است جزء دهستان ایجرود بخش حومه شهرستان زنجان که در 50هزارگزی جنوب باختری زنجان، سر راه عمومی زنجان به صائین واقع شده. کوهستانی و سردسیر است و 523 تن سکنۀ ترک زبان دارد. آبش از چشمه، محصولش غلات، انگور و میوه جات شغل اهالی زراعت و بافتن گلیم و جاجیم است. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 2)

لغت نامه دهخدا

سفال شکسته، تیله، (در لهجۀ قزوین)

لغت نامه دهخدا

(جِ)

قصبۀ کوچکی است در سنجاق مرعش از ولایات حلب واقع در مغرب مرعش و مرکز ناحیه ای است که تابع مرکز لوا است. (قاموس الاعلام ترکی)

لغت نامه دهخدا

محمد بن امیرحسین بیگ. یکی از هفت پسر امیرحسین بیگ بود. رجوع به حبیب السیر چ خیام ج 4 و فهرست آن شود

لغت نامه دهخدا

چهارلو، اصطلاحی در بازی ورق، نام یکی ازورق های بازی، ورق بازی که چهار خال دارد، نام ورقی از اوراق بازی که چهار خال بر آن نقش شده، نام هر ورقی از ورقهای بازی که چهار خال از یکی از خالهای مختلف بر روی آن نقش شده باشد، و رجوع به چهارلو شود

چهارلو، اصطلاحی در بازی ورق، نام یکی ازورق های بازی، ورق بازی که چهار خال دارد، نام ورقی از اوراق بازی که چهار خال بر آن نقش شده، نام هر ورقی از ورقهای بازی که چهار خال از یکی از خالهای مختلف بر روی آن نقش شده باشد، و رجوع به چهارلو شود

لغت نامه دهخدا

(قِ)

نام محلی در حوالی اردبیل. طایفۀ شیخ لو قدیم در شیخ لی لندر و باقرلو سکنی دارند. (از جغرافیای تاریخی غرب ایران ص 144)

لغت نامه دهخدا

(چِ)

دهی است جزء دهستان اوزومدل بخش ورزقان شهرستان اهر که در 8هزارگزی جنوب ورزقان و 7هزارگزی راه ارابه رو تبریز به اهر واقع شده. کوهستانی و معتدل است و358 تن سکنه دارد. آبش از چشمه، محصولش غلات و حبوبات، شغل اهالی زراعت و گله داری، صنایع دستی گلیم بافی و راهش مالرو است. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 4)

دهی است جزء دهستان اوزومدل بخش ورزقان شهرستان اهر که در 8هزارگزی جنوب ورزقان و 7هزارگزی راه ارابه رو تبریز به اهر واقع شده. کوهستانی و معتدل است و358 تن سکنه دارد. آبش از چشمه، محصولش غلات و حبوبات، شغل اهالی زراعت و گله داری، صنایع دستی گلیم بافی و راهش مالرو است. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 4)

لغت نامه دهخدا

(لَ / لِ)

چاقاله. چغاله. اخکوک. بادام و زردآلو و هلوی سبز نارسیده. چاغاله بادام. بادام نارس. زرد آلوی نارس. هلوی نارس.
- چاغاله مجتهد، بمزاح، مجتهدی جوان.
و رجوع بچاقاله و چغاله و اخکوک شود

لغت نامه دهخدا

چارلا، چارتا

لغت نامه دهخدا

چاق، فربه، پرگوشت، گوشتالو، چاق و چله، خپله، گرد و قنبلی، چاق و چقل

لغت نامه دهخدا

(یِ)

مؤلف مرآت البلدان نویسد: ’قریه ای است از قرای دره جزاب که هوای خوب دارد وچهار فصلش معتدل است. ملک رعیت است و اهالی آن بعضی گوسفنددار و برخی زارعند. دو رشته قنات دارد، محصولش غله و خربزه است و در صورت بارندگی انگور فراوانی در آنجا بعمل می آید’. (از مرآت البلدان ج 4 ص 135)

مؤلف مرآت البلدان نویسد: ’قریه ای است از قرای دره جزاب که هوای خوب دارد وچهار فصلش معتدل است. ملک رعیت است و اهالی آن بعضی گوسفنددار و برخی زارعند. دو رشته قنات دارد، محصولش غله و خربزه است و در صورت بارندگی انگور فراوانی در آنجا بعمل می آید’. (از مرآت البلدان ج 4 ص 135)

لغت نامه دهخدا

(چَ / چِ)

اصطلاحی در بازی ورق. نام ورقی از اوراق بازی که بر آن چهار خال نقش شده باشد. (مرکب از چهار عددمابین سه و پنج) + لو، که در اصطلاح قمار معنی شکلی دارد که بر ورق رسم شود و به عبارت بهتر این کلمه به عنوان معدود برای هر شکل منقوش بر اوراق بازی بکار رود، چنانکه دو لو، یعنی دارای دو شکل، سه لو، دارای سه شکل و چهار لو، ورقی که دارای چهار شکل باشد. و این اطلاق برای همه انواع نقشها و خالهای ورق است

اصطلاحی در بازی ورق. نام ورقی از اوراق بازی که بر آن چهار خال نقش شده باشد. (مرکب از چهار عددمابین سه و پنج) + لو، که در اصطلاح قمار معنی شکلی دارد که بر ورق رسم شود و به عبارت بهتر این کلمه به عنوان معدود برای هر شکل منقوش بر اوراق بازی بکار رود، چنانکه دو لو، یعنی دارای دو شکل، سه لو، دارای سه شکل و چهار لو، ورقی که دارای چهار شکل باشد. و این اطلاق برای همه انواع نقشها و خالهای ورق است

لغت نامه دهخدا

(پِ)

قصبه مرکز بخش چاپشلو. شهرستان درگز واقع در 10 هزارگزی جنوب باختری درگز. جلگه، هوا معتدل با 1754 تن سکنه. محصولات عمده آنجا غلات، تریاک، میوجات، بنشن، پنبه، شغل اهالی، زراعت، مالداری، کسب، صنایع دستی زنان، قالیچه و گلیم و جاجیم بافی، و راه آن ماشین رو است آب مشروبی اهالی از چشمه و قنات تأمین می شود. (فرهنگ جغرافیائی ایران ج 9)

قصبه مرکز بخش چاپشلو. شهرستان درگز واقع در 10 هزارگزی جنوب باختری درگز. جلگه، هوا معتدل با 1754 تن سکنه. محصولات عمده آنجا غلات، تریاک، میوجات، بنشن، پنبه، شغل اهالی، زراعت، مالداری، کسب، صنایع دستی زنان، قالیچه و گلیم و جاجیم بافی، و راه آن ماشین رو است آب مشروبی اهالی از چشمه و قنات تأمین می شود. (فرهنگ جغرافیائی ایران ج 9)

لغت نامه دهخدا

تصویری از چارسو — تصویر چارسو

جائی که چهاربازار در آنجا منشعب شوند

فرهنگ لغت هوشیار

تصویری از چاغاله — تصویر چاغاله

بادام و زرد آلو و هلوی سبز نارسیده، چاغاله بادام، بادام نارس

فرهنگ لغت هوشیار

تصویری از چاقالو — تصویر چاقالو

گوشتالو

فرهنگ لغت هوشیار

تصویری از زاغولو — تصویر زاغولو

دارای چشمان زاغ

فرهنگ لغت هوشیار

تصویری از لاغرو — تصویر لاغرو

بسیار لاغر

فرهنگ لغت هوشیار

تصویری از زاغولو — تصویر زاغولو

کسی که چشمان زاغ دارد

فرهنگ فارسی معین

بسیار چاق، فربه گوشتالو، مسمن

فرهنگ واژه مترادف متضاد

چادرشب، سفره ی پارچه ای، لحاف بند

فرهنگ گویش مازندرانی