معنی چاشنی در فرهنگ فارسی عمید

شیرینی، چیزی که فقط به اندازۀ چشیدن باشد، مقدار کمی ترشی، از قبیل سرکه، آبغوره یا رب انار که به خوراک بزنند، کلاهک فلزی که در آن مقدار کمی مادۀ قابل انفجار وجود دارد و در ته فشنگ قرار میدهند یا در سر پستانک تفنگ های سرپر برای آتش کردن تفنگ میگذارند، مزه، اندکی از خوراک که برای مزه کردن بچشند

معنی چاشنی در لغت نامه دهخدا

اندکی از طعام و شراب را گویند که از برای تمییزکردن بچشند. (برهان). اندک چیزی از شراب و طعام است. (آنندراج) (غیاث). اندکی از طعام و شراب که قبلاً چشند تا مسموم بودن یا نبودن آن دانسته شود. مقدار اندک از غذا که برای آزمودن طعم آن بچشند:، که ای شاه نیک اختردادگر، تو بی چاشنی دست خوردن مبر.، فردوسی.، وبه یک ساعت جماعتی از ایشان بگرفتند و دستگیر کردندو باقی بهزیمت پیش پسران (علی تکین) رفتند (او کار) را ملامت کردند جواب داد: آن دیگ برجای است و مایک چاشنی بخوردیم هر کسرا آرزوست پیش میباید رفت. (تاریخ بیهقی). آچارها پیش آوردند و سر خمره ها باز کردند و چاشنی میدادند. (تاریخ بیهقی).، ز خمی دانگ سنگی چاشنی بس، اگر سرکه بود یا آبگینه.، ناصرخسرو، این چاشنی است شربت تیغ تو هند را، باقی دهد که باقی بادی تو جاودان.، مسعودسعد.، دهر اگر خوان زندگانی ساخت، خورد هر چاشنی که کام گراست.، خاقانی.، بمانده ام ز نوا چون کمان حاجب راست، نخورده چاشنی خوان حاجب الحجاب.، خاقانی.، ابای شعر مرا نیز چاشنی مطلب، که در مذاق زمانه یکیست شهد و شرنگ.، ظهیر.،، اندک از خوردنی که دهان را طعم دهد و خورنده اشتهای بکار بردن بقیه آرد. (فرهنگ خطی اسدی نسخه نخجوانی). چشته. (فرهنگ خطی اسدی نسخه نخجوانی). مُسته. (فرهنگ خطی اسدی نسخه نخجوانی)، نمودار. (برهان) (غیاث). نمونۀ چیزی. (آنندراج) :، از این چاشنی هست نزدیک من، از او تیره شد رای باریک من.، فردوسی.، این از عجز نمیگویم که چاشنی دیده آمد و خداوند سلطان به بلخ است و لشکر دمادم میرسد. (تاریخ بیهقی).، راحت و رنج از بهشت خلد و ز دوزخ، چاشنیی دان در این سرای معاجل.، ناصرخسرو.، بیای تا من و تو هر دو ای درخت خدای، ز بار خویش یکی چاشنی فروباریم.، ناصرخسرو.، شد سنگ صبر من کم و بی صبر گشته ام، یک مشت چاشنی ده از آن صبر سنگمی.، سوزنی.، گر شعر بنده هست بدین چاشنی پسند، در یک دو مه به مدح دو دیوان کنم نگار.، سوزنی.، دیدنی شد همه نوری به ظلم درشکنید، چاشنی همه صافی به کدر بازدهید.، خاقانی.،، مزه. (برهان) (آنندراج) (غیاث) (ناظم الاطباء). طعم:، تا لاجرم زبان من از چاشنی شکر، چون کام روزه دار و لب شیرخوار کرد.، خاقانی.، دماغ از چاشنی های دگر نوش، ز لذت کرده شهوت را فراموش.، نظامی.، شکر گر چاشنی درجام دارد، ز شیرینش حلاوت وام دارد.، نظامی.، این یقین دان که لطیف و روشنی، نیست بوس کون خر بی چاشنی.، مولوی.، و آن فزونی هم پی طمعی دگر، بی معانی چاشنی ندهد صور.، مولوی.، رطب را من ندانم چاشنی چیست، همی بینم که خرما بر نخیل است.، سعدی.، گرت از شهد و شکر لفظی هست، چیست بی چاشنی معنی هیچ.، ابن یمین.، از چاشنی قند مگو هیچ و ز شکر، ز آنرو که مرا از لب شیرین تو کام است.، حافظ.، با نیک و بد چو شیر و شکر جوش میزند، دریافت هر که چاشنی اتحاد را.، صائب.،، خبر. احساس. علم. اطلاع:، میزنی لاف از پی معنی ولیک، تو کجا آن چاشنی داری هنوز.، عطار.، نقش اگر خود نقش سلطان یا غنی است، صورت است از جان خود بی چاشنی است.، مولوی.،، صفت. (برهان) و بمعنی صفت از آن جهت است که اندکی از آن در شخصی باشد چنانکه گویند فلان راچاشنی علم هست یعنی قدری از علم آموخته، بمعنی قدری حلاوت هم آید. (آنندراج). قدری حلاوت. (غیاث). شیرینی. (غیاث) :، از دهان یار دارد چاشنی گفتار من، خوانها را پی شق از شیرینی مضمون کنم.، صائب (از آنندراج).، امروز رقیبانه بسویم نگران است، دانسته مگر چاشنی کنج لب خویش.، نصیر همدانی (از آنندراج).،، آنچه به طعام کنند از چیزهای ترش و شیرین مانند سرکنگبین و جز آن. آنچه در طعام کنند خوشمزگی را و بیشتر چیزی ترش و شیرین مانند سرکه قند و سکنجبین و غیره. در اصطلاح طباخان مخلوطی از ترش و شیرین است که به آش و خورش میزنند مانند سکنجبین وسرکه شیره و سرکه قند و امثال آن. مرکبی از شکر یا عسل با سرکه یا آب لیمو که بطعامها زنند خوشمزگی را. وقلیۀ چاشنی دار از آن گویند که قدری شیرین و ترش میباشد. (آنندراج)، قوه ذائقه: ذائقه باز این پنج حواس که شنوائی و بینائی و بویائی و چاشنی و لمس است این همه اگر چه گوناگونند الا ازیک جان زنده اند. (بهاءالدین ولد)، باروت سفید که با چکانیدن ماشۀ تفنگ مشتعل شود. چیزی خرد که بر پستانک تفنگ نهند که در آن چیزی است که با ضرب و زخم قابل اشتعال باشد. بمعنی باروت تفنگ که درسوراخ تفنگ ریخته آتش دهند و به هندی آن را رنجک گویند. (آنندراج). باروت و ماده ای قابل اشتعال که در اسلحه های آتشین بکار برند، جای باروت که از فلز است. چیز کوچکی که در بن آن ماده منفجره ای هست که با فروافتادن چخماق بر روی پستانک منفجر شده وگلوله را میپراند. کبسولی که بر ماشۀ تفنگ گذارند که با فرود آمدن شیطانک بر آن مشتعل شود و باروت یا فشنگ تفنگ را مشتعل سازد، عیار. (ملخص اللغات حسن خطیب کرمانی). عیار زر و سیم، چاشنی، یا چاشنی زر. عیار. (محمود بن عمر ربنجنی)، ابتدای زدن چوب را نیز گویند بر کوس و نقاره. (برهان). چوب اولی که بر کوس و نقاره زنند. (ناظم الاطباء).، - چاشنی بهر، دارای چاشنی. بهره مند از چاشنی:، بسیار شراب تلخ چون زهر، کز عشق شده ست چاشنی بهر.، نظامی

معنی چاشنی در فرهنگ فارسی معین

مقداری از غذا که برای مزه کردن، بچشند، مقدار ترشی که به غذا می زنند، ماده قابل اشتعالی که به فشنگ یا هر مواد منفجره ای وصل کنند

معنی چاشنی در فرهنگ واژه مترادف متضاد

طعم، مزه، رب، سس، ماده منفجره، نمودار، نمونه

معنی چاشنی - جستجوی لغت در جدول جو

چاشنی

فرهنگ فارسی عمید

چاشنی

لغت نامه دهخدا

چاشنی

فرهنگ لغت هوشیار

چاشنی

فرهنگ فارسی معین

چاشنی

فرهنگ واژه مترادف متضاد

چاشنی

دیکشنری فارسی به عربی

چاشنی

دیکشنری فارسی به انگلیسی

چاشنی

دیکشنری فارسی به فرانسوی

چاشنی

دیکشنری فارسی به هندی

چاشنی

دیکشنری فارسی به اسپانیایی

چاشنی

دیکشنری فارسی به روسی

چاشنی

دیکشنری فارسی به آلمانی

چاشنی

دیکشنری فارسی به اوکراینی

چاشنی

دیکشنری فارسی به لهستانی

چاشنی

دیکشنری فارسی به چینی

چاشنی

دیکشنری فارسی به پرتغالی

چاشنی

دیکشنری فارسی به ایتالیایی

چاشنی

دیکشنری فارسی به هلندی

چاشنی

دیکشنری فارسی به اندونزیایی

چاشنی

دیکشنری فارسی به تایلندی

چاشنی

دیکشنری فارسی به اردو

چاشنی

دیکشنری فارسی به بنگالی

چاشنی

دیکشنری فارسی به سواحیلی

چاشنی

دیکشنری فارسی به ترکی استانبولی

چاشنی

دیکشنری فارسی به کره ای

چاشنی

دیکشنری فارسی به ژاپنی

چاشنی

دیکشنری فارسی به عبری

راشنی

(شِ)

عبدالله محمد راشنی ادیب شاگرد حریری است. (منتهی الارب) (آنندراج)

لغت نامه دهخدا

کاشنی

(شَ)

منسوب به کاشن. رجوع به کاشن شود

لغت نامه دهخدا

شاشنی

معرب چاشنی، (دزی ج 1 ص 715) : قدم المشروب فاخذ منه علی سبیل الشاشنی و ناوله لصغیر، (دزی ج 1 ص 715، منقول از نویری)، و رجوع به ششنه و ششنی و دزی ج 1 ص 755 ذیل ششن شود

لغت نامه دهخدا

کاشنی

گیاهی است علفی و پایا از از تیره مرکباء که در حقیقت سر دسته این تیره است. ارتفاعش بین 50 سانتیمتر تا 1 متر است و آن بر اثر کشت های متوالی تا 2 متر نیز میرسد. ریشه این گیاه دراز 5، 0 الی 1 متر و بقطر یک انگشت و رنگش قهو ه یی است. گیاه مزبور قابل انعطاف است. ساقه اش خشن و برگهایش پوشیده از کرک میباشد. برگهای قاعده این گیاه دارای بریدگیهای مشخص ولی برگهای فوقانیش معمولا کوچک و نوک تیز و تقریبا ساقه آغوش است. گلهایش که در فاصله ماههای تیر و مرداد ظاهر میشوند برنگ آبی زیبا و گاهی گلی یا سفید رنگ و طبق گل مسطح است. جام گل منحصرا مرکب از گلهای زبانه یی است. این گیاه در اراضی بایر و کنار جاده ها و چمنزار ها میروید و کشت آن نیز مواظبت و دقت لازم ندارد. قسمت مورد استفاده گیاه مذکور برگ تازه و ریشه خشک شده آن است. ریشه کاسنی شامل مواد لعابی و اینولین و قندهای مختلف دیگر از قبیل گلوکز و سوولز و ساکارز است و بمقدار جزوی تانن نیز دارد. بعلاوه دارای یک آلکالوئید بنام شیکورین و مقداری نیترات پتاسیم است. کاسنی در تداوی بعنوان مقوی عمومی و مقوی معده و تصفیه کننده خون و مدروملین و تب بر استعمال میشود. برگهای این گیاه بسیار تلخ است و بعنوان تقویت دهنده دستگاه هضم در بیمارانی که از تبهای نوبه یی برخاسته اند توصیه میشود. درایران معمولا برگهای کاسنی را میجوشانند و پس از تقطیر آنرا بنام عرق کاسنی مورد استفاده قرار میدهند و بعلاوه ریشه و برگها و ساقه های خشک شده و نرم شده آنرا با قهوه مخلوط و مصرف میکنند. این گیاه در اکثر نقاط بحرالرومی و آسیای صغیر و شمال افریقا و ایران بفراوانی میروید و بطور مختلف مصرف میشود هندبا انطوبیا شکوریه سرس کاسنی تلخ سیکوریا هندبه کسناج کونه یک چیپوتیپایی شکوریا امیرون آجی مارول سریس شریش سکوثا کاسنی دشتی ارحل کاسنی بیابانی کاسنی وحشی. یا تیره کاسنی. منظور تیره مرکبان است که کاسنی سر دسته آنهااست. یا چکیده کاسنی. مایع کم و بیش لزج و غلیظی که از جوشاندن ریشه و برگهای کاسنی قبل از صاف کردن حاصل میشود و در طب بعنوان معالج تبهای نوبه یی مصرف میگردد. یا عرق کاسنی. عرقی که از تقطیر جوشانده ریشه و برگهای کاسنی گیرند و مصرف طبی دارد کاشنی عرق. یا کاسنی صحرای. از تیره مرکبا جزو دسته کاسنی ها که در اروپا و آسیا (درایران: اطراف یزد) میروید و جوشانده اش در تداوی دردهای مزمن مفاصل استعمال میشود پروتیزک خندریلی یعضیض مروریه هندباء بری آق هندبا یعضید جعضیض علث. یا کاسنی فرنگی. گونه ای کاسنی که آنرا میکارند و چون مانند کاسنی معمولی برگهایش تلخ نیست برگهای آنرا در سالاد ریخته میخورند کاسنی سالادی کاسنیه تیفاف فیخوریون هندبی کاسنی بستانی هندبه بستانی کاسنی شیرین. یا کاسنی وحشی

فرهنگ لغت هوشیار

چالنی

نام دهکده ای در مسیر راه قدیمی زوات به کلاردشت

فرهنگ گویش مازندرانی

چاخنی

ارتفاعی در ولوپی سوادکوه، مرتعی در پرتاس سوادکوه

فرهنگ گویش مازندرانی

چارنی

جوهر مایعی برای نوشتن که از کلمه روسی چرنیل گرفته شده است

فرهنگ گویش مازندرانی

چاقنی

نام کوهی در شهرستان نور

فرهنگ گویش مازندرانی

معنی چاشنی - جستجوی لغت در جدول جو

پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما