معنی پوکوک - جستجوی لغت در جدول جو

پوکوک

لغت نامه دهخدا

عمارت، عمارت عالی، قصر، کاخ

هدهد، پرنده ای خاکی رنگ، کوچک تر از کبوتر با خال های زرد، سیاه و سفید که روی سرش دسته ای پر به شکل تاج یا شانه دارد، در خوش خبری به او مثل می زنند، شانه سر، شانه به سر، پوپ، مرغ سلیمان، پوپش، بوبک، کوکله، بدبدک، بوبو، پوپک، بوبویه، پوپو، بوبه، شانه سرک

هُدهُد، پرنده ای خاکی رنگ، کوچک تر از کبوتر با خال های زرد، سیاه و سفید که روی سرش دسته ای پَر به شکل تاج یا شانه دارد، در خوش خبری به او مثل می زنند، شانِه سَر، شانِه بِه سَر، پوپ، مُرغِ سُلِیمان، پوپَش، بوبَک، کوکَلِه، بَدبَدَک، بوبو، پوپَک، بوبویِه، پوپو، بوبِه، شانِه سَرَک

فرهنگ فارسی عمید

پرکوک

پارچه ای که بر آن کوک بسیار زده شده، ساعتی که بسیار کوک شود

فرهنگ فارسی عمید

پکوک

پتک، وسیلۀ پولادی سنگین شبیه چکش با دستۀ چوبی بزرگ که آهنگران با آن آهن را در روی سندان می کوبند، کدین، خایسک، کوبن

فرهنگ فارسی عمید

پرکوک

(پُ)

ساعت پرکوک، که کوک بسیار خواهد

لغت نامه دهخدا

توکوک

(تَرْ)

گرد گردیدن برفتن. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (آنندراج) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

پکوک

(پَ)

پتک آهنگران باشد و بعربی مطراق خوانند. (برهان قاطع) (فرهنگ جهانگیری) ، تکیه گاه چوبین که بر کنار بام نصب کنند و آنرا بعربی محجر خوانند. (برهان قاطع) (فرهنگ جهانگیری). طارمی. نردۀ چوبین که بر کنار بام و صفه و ایوان سازند تا کس نیفتد، عمارت عالی. (فرهنگ جهانگیری)

لغت نامه دهخدا

پوکک

(کَ)

دهی از بخش میان کنگی شهرستان زابل، واقع در 13 هزارگزی جنوب خاوری ده دوست محمد نزدیک مرز افغانستان. جلگه، گرم، معتدل. دارای 100 تن سکنه. آب آن از هیرمند. محصول آنجا غلات و پنبه. شغل اهالی زراعت و راه مالرو است. (از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 8)

لغت نامه دهخدا

وکوک

(وَکْ وَ)

آواز و صدا و غوغای سگ را گویند. (برهان) (آنندراج). وک وک. وق وق. وغ وغ. آواز سگ. (حاشیۀ برهان قاطع) : چون سگان محله چست بایستند وک وک آغاز کنند. (معارف بهأولد چ 1338 ه. ش. ص 42)

لغت نامه دهخدا