معنی پربوی در لغت نامه دهخدا

پربو. پُرعطر. مُعطر. خوشبوی. مقابل کم بوی: لاجرم، به (سفرجل) ایشان خوب و آبدار و خوش طعم و پربوی نباشد. (فلاحت نامه)

معنی پربوی - جستجوی لغت در جدول جو

پربوی

لغت نامه دهخدا

پربوی

فرهنگ لغت هوشیار

پربو

پرعطر، خوش بو

فرهنگ فارسی عمید

پربو

(پُ)

معطر. پرعطر. خوشبوی. و رجوع به پربوی شود

لغت نامه دهخدا

پرگوی

(اَ خا)

پرگو. بسیارگوی. پرسخن. پرگو. ثرّ. ثره. فراخ سخن. مکثار. بسیارسخن. آنکه بسیار سخن گوید. قوّال. قوله. (منتهی الارب). درازنفس. ابن اقوال. بس گوی. مسهب. و در تداول عوام، پرحرف. پرروده. روده دراز. پرچانه. و ورّاج. مقابل کم گوی:
ای ساخته بر دامن ادبار تنزل
غمّاز چو ببغائی و پرگوی چو بلبل.
منجیک.
مسحنفر، مرد پرگوی. قراقره، زن پرگوی. (منتهی الارب). و رجوع به پرگو شود

پرگو. بسیارگوی. پرسخن. پرگو. ثَرّ. ثَره. فراخ سخن. مکثار. بسیارسخن. آنکه بسیار سخن گوید. قوّال. قُوله. (منتهی الارب). درازنفس. ابن اقوال. بس گوی. مِسهب. و در تداول عوام، پرحرف. پرروده. روده دراز. پرچانه. و وِرّاج. مقابل کم گوی:
ای ساخته بر دامن ادبار تنزل
غمّاز چو ببغائی و پرگوی چو بلبل.
منجیک.
مُسحنفر، مرد پرگوی. قُراقِرَه، زن پرگوی. (منتهی الارب). و رجوع به پرگو شود

لغت نامه دهخدا

پرموی

(پُ)

پرمو. اشعر. آنکه یا آنچه موی بسیار دارد. مقابل کم موی:
دو چشمش کبود و دو رخسار زرد
تنی خشک و پرموی و لب لاجورد.
فردوسی

لغت نامه دهخدا

خربوی

(خَ)

عثمان خربوی. یکی از نویسندگان عرب است. (از معجم المطبوعات)

لغت نامه دهخدا

حربوی

(حَ بَ وی ی)

علی بن رشید بن احمد، مکنی به ابوالحسن. وکیل ناصر لدین الله بود و خط خوش بطریقۀ ابن مقله مینوشت. در بغداد در 18 شوال 605 هجری قمری درگذشت. (معجم البلدان)

لغت نامه دهخدا

پرتوی

(پَ تُ)

شاعری ایرانی است. (قاموس الاعلام ج 2 ص 1495)

لغت نامه دهخدا

پربون

(پَ)

بمعنی پرنون است که دیبای منقش تنک و نازک باشد. (تتمۀ برهان قاطع). و ظاهراً مصحف است

لغت نامه دهخدا

ربوی

(رَ بَ وی ی)

منسوب به ربا. (از اقرب الموارد). منسوب به رباء. بیعی که به ربا انجام یافته است. (از یادداشت مرحوم دهخدا). در نسبت به ’ربا’ که به فتح ’ر’ شهرت دارد در اصل به کسر ’ر’ است. (از نشریۀ دانشکدۀ ادبیات تبریز سال 1 شمارۀ 5).
- بیع ربوی.
، منسوب به ربو. (یادداشت مرحوم دهخدا)

لغت نامه دهخدا