معنی وحشی در فرهنگ فارسی عمید

ویژگی حیوانی که اهلی نشده و از انسان گریزان باشد

معنی وحشی در لغت نامه دهخدا

ابن حرب. یکی از صحابیان است که در جاهلیت حمزه سیدالشهداء عموی پیغمبر را کشت و در اسلام مسیلمۀ کذاب را. (منتهی الارب). رجوع به حمزه در همین لغت نامه و رجوع به تاریخ کامل ابن اثیر و منتهی الاَّمال شود

معنی وحشی در لغت نامه دهخدا

واحد وحش. یک جانور دشتی. (منتهی الارب) (السامی) (ناظم الاطباء). جانور صحرایی رمنده از مردم. (غیاث اللغات) (آنندراج) :، ببخش ای پسر کآدمیزاده صید، به احسان توان کرد و وحشی به قید.، سعدی.،، غیرمأنوس از انسان و حیوان. (ناظم الاطباء)، مقابل متمدن. بری. بیابانی: اندر حدود ختن مردمانند وحشی و مردم خوار. (حدود العالم)، مقابل انسی و مقابل اهلی:، نه وحشی دیدم آنجا و نه انسی، نه راکب دیدم آنجا و نه راجل.، منوچهری.، وحشیان از حرمت دستش سوی پیکان او، پای کوبان آمدندی از سر حرص و هوا.، خاقانی.، کو سر تیغ کآرزوی من است، کانس وحشی به سبزه و ثمر است.، خاقانی.، تا پخته نیست مردم شیطان و وحشی است، و آندم که پخته گردد سلطان انس و جان.، خاقانی.، - وحشی السیر، کوکبی که در برجی درآید و بیرون شود و به هیچ کوکبی متصل نگردد. (از التفهیم لاوائل صناعه التنجیم ص 491). رجوع به کشاف اصطلاحات الفنون شود.، - وحشی سرشت، کسی که دارای سرشت و طبیعتی وحشی و مانند حیوانات وحشی است. تندمزاج و آنکه خوی وی بیابانی باشد. (ناظم الاطباء) :، که از بیم قفچاق وحشی سرشت، در این مرز تخمی نیاریم کشت.، نظامی.، - وحشی شکار، صیاد.، - وحشی صفات، کسی که دارای صفات حیوانات وحشی است:، ز انسان گریزم کدام انسی ای مه، که وحشی صفاتی بهیمی طباعی.، خاقانی.، - وحشی طبیعت، وحشی مزاج. (ناظم الاطباء).، - وحشی مزاج، وحشی طبیعت. بیابانی و گریزان از مردم و غیر مأنوس. (ناظم الاطباء).، - وحشی نژاد، که از نژاد و نسب وحشی است:، به چندین کنیزان وحشی نژاد، مده خرمن عمر خود را به باد.، نظامی.، - وحشی نگاه، تیزنگاه سخت روی. (ناظم الاطباء).، - وحشی نهاد، وحشی سرشت. آنکه خوی مردمان بیابانی دارد. (ناظم الاطباء) :، ز ویرانه جائیست وحشی نهاد، به صورت چو مردم نه مردم نژاد.، نظامی.، - وحشی وضع،که وضع و حالتی وحشی دارد. سرکش و بیابانی و گریزان از مردم و غیرمأنوس. (ناظم الاطباء) :، عیب دل کردم که وحشی وضع و هرجایی مباش، گفت چشم شیرگیر و غنج آن آهو ببین.، حافظ.،، جانب راست از هر چیزی یا جانب چپ. (منتهی الارب)، جانب چپ. (غیاث اللغات)، جانب راست از هر چیزی. (ناظم الاطباء)، جانب بیرونی از بعض اندام. مثلاً پشت دست را جانب وحشی گویند و کف دست را جانب انسی نامند. (آنندراج) (غیاث اللغات). آن جانب از تن یا اعضای آن یا چیز دیگر که روی به برون سوی دارد. (یادداشت مرحوم دهخدا). کنار وحشی، آن کنار از چیزی که از انسان دور باشد، برخلاف کنار انسی. (ناظم الاطباء)، پشت کمان. (منتهی الارب)، پس مردم. (بحر الجواهر)، هرآنچه به حیوانات وحشی که در بیابانهای بی آب و علف زندگی کنند نسبت داده شده باشد، (اصطلاح معانی و بیان) وحشی بطور استعاره در مورد الفاظی که معانی آن روشن نبوده و مأنوسهالاستعمال نیز نباشد خواه از نظر اعراب خلص باشد که آن مخل به فصاحت خواهد بود و خواه از نظر امثال ما پارسی زبانان که مخل به فصاحت نیست استعمال کرده اند پس وحشی بدین معنی مرادف است بالفظ غریب و وحشی مخل به فصاحت اگر بر گوش گران و برذوق ناپسند آید آن را وحشی غلیظ و متوعر نیز نامند و عذب در مقابل آن باشد. از کتاب مطول و چلبی چنین استفاده میشود. (از کشاف اصطلاحات الفنون)