معنی هیژده در لغت نامه دهخدا

هیجده. هجده. ثمانیهعشر

معنی هیژده - جستجوی لغت در جدول جو

هیژده

لغت نامه دهخدا

هیژده

فرهنگ گویش مازندرانی

هژده

هجده، هشت و ده، عدد «۱۸»

فرهنگ فارسی عمید

پیژده

(دِهْ)

دهی جزء بخش مرکزی شهرستان فومن. واقع در 3هزارگزی خاور فومن، کنار راه فرعی فومن به شفت. جلگه، معتدل، مرطوب. دارای 192 تن سکنه. آب آن از رود خانه شاخ رز. محصول آنجا برنج و توتون سیگار و چای و جالیزکاری. شغل اهالی زراعت و مکاری و راه آن اتومبیل رو است. در حدود 10 باب دکان دارد و سابقاً روزهای پنجشنبه بازار عمومی داشته است ولی فعلاً ندارد. (فرهنگ جغرافیائی ایران ج 2)

لغت نامه دهخدا

کیژده

(کَ سَ)

دهی از دهستان حومه بخش مرکزی شهرستان رشت است و 849 تن سکنه دارد. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 2)

لغت نامه دهخدا

هیجده

(دَهْ)

هجده. هژده. هیژده. یکی از اعداد. ثمانیهعشر. عدد پس از هفده و پیش از نوزده

لغت نامه دهخدا

هیاده

(کَ)

توبه کردن. (ترجمان علامۀ جرجانی ترتیب عادل بن علی) (دهار) ، جهود شدن. (ترجمان القرآن) (تاج المصادر) (دهار) (تاج المصادر بیهقی)

لغت نامه دهخدا

هیفده

(دَهْ)

هفده. عدد اصلی مرکب از هفت و ده. آن عدد که پس از شانزده و قبل از هیجده است: ده تخت جامۀ مرتفع از هر لونی و ده کنیزک و هیفده غلام. (تاریخ بیهقی). رجوع به هفده شود

لغت نامه دهخدا

هژده

(هَِ دَهْ)

هیجده. هشتده. (از حاشیۀ برهان چ معین). ده به علاوۀ هشت. (از ناظم الاطباء). هیجده. عددی ماقبل نوزده و پس از هفده: چون یزدجرد جوان مرد از پس او هژده سال این هرمز برادر کهتر که پیش پدر بود ملک بگرفت. (تاریخ بلعمی).
مرا بود هژده پسر در جهان
از ایشان یکی مانده است این زمان.
فردوسی.
پس بدان کاین حساب باریک است
چونکه هفده به هژده نزدیک است.
سنائی.
عالم خلقت ز غیب هژده هزار آمده ست
عالم اعظم تویی از پس هژده هزار.
خاقانی.
- هژده هزار عالم. رجوع به هژده هزار عالم شود

لغت نامه دهخدا