- هکعه (هَُ کَ عَ)
گول. (منتهی الارب). احمق. (اقرب الموارد)
معنی هکعه - جستجوی لغت در جدول جو
- هکعه (هََ کِ عَ)
ناقۀ فروهشته از شدت آزمندی گشن. (منتهی الارب)
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
سکسکه، انقباض ناگهانی و غیرارادی عضلۀ دیافراگم که به صورت صداهای پی در پی از حلق خارج می شود
زغنگ، سچک، هکک، فواق، اسکرک، سکیله، اشکوهه، هکهک
زغنگ، سچک، هکک، فواق، اسکرک، سکیله، اشکوهه، هکهک
(قَمْ بَ عَ)
لغت نامه دهخدا
ناشکیبا گشتن. (منتهی الارب). جزع، خوار شدن. (اقرب الموارد) ، فروتنی نمودن. (منتهی الارب). خشوع. (از اقرب الموارد)
(هَُ کْ کَ / کِ)
لغت نامه دهخدا
مخفف هکچه. (انجمن آرا). به معنی هکک است که جستن گلو و فواق باشد. (برهان). سکسکه. زغنگ. فواق. در زبان فرانسه به همین صورت مأخوذ ازفارسی است. (یادداشت مؤلف). و رجوع به هکچه شود
(عَ)
لغت نامه دهخدا
مؤنث هاع. رجوع به همین مدخل شود: امراه هاعه لاعه، زن جبان و ترسو و بددل و آزمند و جزع کننده
(نَ عَ)
لغت نامه دهخدا
گیاهی است شبیه طرثوث. (منتهی الارب) (آنندراج) (از متن اللغه) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد)
(نَ کِ عَ)
لغت نامه دهخدا
زن سرخ فام. (منتهی الارب) (آنندراج). مراءه حمراء. (اقرب الموارد). زن سرخ. (ناظم الاطباء) ، لب نیک سرخ. (منتهی الارب) (آنندراج) (ازاقرب الموارد). لبی که نیک سرخ باشد. (ناظم الاطباء). شفه نکعه، لبی سرخ از بسیاری خون. (مهذب الاسماء)
(هَُ چَ / چِ)
لغت نامه دهخدا
جستن گلو را گویند، و به عربی فواق خوانند. (برهان). و به پارسی هکک نیز نامند، و این حالت از امتلاء و پری معده روی دهد. (انجمن آرا). رجوع به فواق و سکسکه شود
(هَُ بَ عَ)
لغت نامه دهخدا
مؤنث هبع. ماده خر، شتر بچۀ ماده ای که در آخر نتاج زاده شده باشد. (ناظم الاطباء). ج، هبعات، یکی از هبع. (تاج العروس). یکی از شتر بچگانی که در آخر نتاج زاده باشند
(رُ / رَ عَ)
لغت نامه دهخدا
مغاک. ج، رکع. (منتهی الارب). (به ضم و در محاوره به فتح). مغاک در زمین. (از اقرب الموارد) (ناظم الاطباء)
(شَکِ عَ)
لغت نامه دهخدا
تأنیث شکع. خشک و غیر نرم که خم نشود. (از دزی ج 1 ص 778).
- افنان شکعه، شاخه های خشک که خم نشود. (از دزی ج 1 ص 778) : هو (بشام) شجر ذوساق و افنان شکعه. (تذکرۀ ابن البیطار).
- حشیشه شکعهالصیدان، علف که ساقه های آن خشک باشد و قابل خمیدن نباشد. (از دزی ج 1 ص 778)
- افنان شکعه، شاخه های خشک که خم نشود. (از دزی ج 1 ص 778) : هو (بشام) شجر ذوساق و افنان شکعه. (تذکرۀ ابن البیطار).
- حشیشه شکعهالصیدان، علف که ساقه های آن خشک باشد و قابل خمیدن نباشد. (از دزی ج 1 ص 778)
بی رمق، ناتوان، خسته
جست و خیز، نوعی میل و آرزو، خارش مقعد