معنی هوهاء - جستجوی لغت در جدول جو

هوهاء

لغت نامه دهخدا

(هََ ءَ)

گول. (منتهی الارب) (آنندراج). احمق. (اقرب الموارد) ، چاهی که در آن متعلق و جای فرودآمدن نباشد. (اقرب الموارد) (منتهی الارب) (آنندراج)

لغت نامه دهخدا

فوهاء

(فَ)

چاه گشاده دهانه. (منتهی الارب) ، مؤنث افوه است: محاله فوهاء، چرخ درازدندانه. (منتهی الارب) (اقرب الموارد) ، طعنه فوهاء، گشاده. (اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

شوهاء

(شَ)

تأنیث اشوه. زن زشت ترشروی. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد). زن زشتروی. (مهذب الاسماء) ، زن نیکوروی (از اضداد) ، زن شوم نامبارک. (از اقرب الموارد) (منتهی الارب) ، اسب دراز نیکومنظر یا گشاده دهان گشاده منخرین و این صفت نیکوست در آن. (منتهی الارب). اسب فراخ دهن. (مهذب الاسماء). یا اسب تنگ دهان (از اضداد). (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد)

تأنیث اَشْوَه. زن زشت ترشروی. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد). زن زشتروی. (مهذب الاسماء) ، زن نیکوروی (از اضداد) ، زن شوم نامبارک. (از اقرب الموارد) (منتهی الارب) ، اسب دراز نیکومنظر یا گشاده دهان گشاده منخرین و این صفت نیکوست در آن. (منتهی الارب). اسب فراخ دهن. (مهذب الاسماء). یا اسب تنگ دهان (از اضداد). (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

هئهاء

(کِ بَ)

رجوع به هأهاء شود

لغت نامه دهخدا

هیهاء

(کِ بَ)

خواندن شتر را به علف به لفظ هی ٔ هی ٔیا زجر کردن آن را به لفظ هاء هاء، (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

هوجاء

(هََ)

شترمادۀ تیزرو و شتاب، باد سخت تند که از بن برگیرد و ویران کند خانه ها را. (منتهی الارب) (اقرب الموارد)