معنی هضلاء - جستجوی لغت در جدول جو

لغت نامه دهخدا

(هََ)

مؤنث اهبل. زنی که عقل و خرد و تمیز خود را از دست داده باشد. (معجم متن اللغه). ج، هبل

(هََ)

فرورفته از لب آدمی و جز آن: شفه هدلاء، لب از زنخ فرورفته. (منتهی الارب) (اقرب الموارد)

(هََ)

دیمه هطلاء،باران پیوسته. (منتهی الارب). برای سحاب نمیگویند هطلاء، و صفت اهطل به کار می برند. (از اقرب الموارد)

(هََ)

مؤنث اهضم. (منتهی الارب). زن سخت دندان. ج، هضم. (از اقرب الموارد)

(هَِ)

کوهی است سیاه به مکه. (منتهی الارب) (معجم البلدان)

(هََ ضْ ضا)

گروه مردم. (منتهی الارب) (اقرب الموارد) ، رمۀ اسبان. (ناظم الاطباء). خیل. (اقرب الموارد)

دراز پستان

پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما