معنی هراءه - جستجوی لغت در جدول جو

هراءه

لغت نامه دهخدا

پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما

تصویری از هراسه — تصویر هراسه

چیزی که کسی را با آن بترسانند، چیزی که از چوب، پارچه یا سنگ و گچ به هیکل انسان در کشتزار برپا می کنند که جانوران بترسند و به زراعت آسیب نرسانند، داهل، مترس

فرهنگ فارسی عمید

(هَِءَ)

قوت شب. (منتهی الارب) (اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

(هَُدْ دا ءَ)

اسب لاغر. (منتهی الارب). این لغت مخصوص جنس ذکور است. (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

(هََ دَ ءَ)

نوعی از رفتار. (منتهی الارب) (اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

(هََ ءَ)

دهی است در اعلای مرالظهران. هدوی منسوب است بدان. (منتهی الارب). و این نسبت برخلاف قیاس است. (اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

(هََ ذْ ذا ءَ)

بیهوده گوی: رجل هذاءه، مرد بسیار بیهوده گوی از بیماری یا خواب. (منتهی الارب). هذاء. (اقرب الموارد). رجوع به هذاء شود

لغت نامه دهخدا

(هََ ءَ)

بیل آهنی. (منتهی الارب). المسحاه. (اقرب الموارد) ، کلند. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

(قَفْءْ)

لغتی است در اراقه. (منتهی الارب). ریختن آب و خون و جز آن. (منتهی الارب). و اصل آن اراقه است. (از اقرب الموارد). رجوع به اراقه شود، فرود آمدن اول شب. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

(هَِ وَ)

چوب دستی گنده. ج، هراوی ̍، هری، هری ّ. (منتهی الارب). عصا یا چوب دستی ضخیم چون دستۀ تبر و کلنگ. ج، هراوی، هری، هری ّ. (اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

(هََ سَ / سِ)

از هراس + ه که پساوند است. (از حاشیۀ برهان چ معین). آنچه مردم را بدان ترسانند. (برهان) ، چوبی که در میان زراعت بر پای کنند و صورتها و چیزها بر آن نصب کنند تا جانوران زیانکار به جانب زراعت نیایند و آن را به عربی محذار گویند. (برهان)

از هراس + َه که پساوند است. (از حاشیۀ برهان چ معین). آنچه مردم را بدان ترسانند. (برهان) ، چوبی که در میان زراعت بر پای کنند و صورتها و چیزها بر آن نصب کنند تا جانوران زیانکار به جانب زراعت نیایند و آن را به عربی محذار گویند. (برهان)

لغت نامه دهخدا

(هََ سَ)

یکی از هراس. (منتهی الارب). یک درخت هراس

لغت نامه دهخدا

(هَُ زَ ءَ)

که به مردم فسوس و خنده کند. (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

(هَُ ءَ)

آنکه بر مردم فسوس و خنده کند، آنکه بر وی فسوس و ریشخند کنند. (منتهی الارب). که از آن بخندند. (اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

(هَُ وْ وا ءَ)

زمین پست، مغاک. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

(هََ ءَ)

قطعه ای از گرد و غبار. قطعه من الهباء. (اقرب الموارد). رجوع به هباء شود

لغت نامه دهخدا

(هَُ جَ ءَ)

گول. (منتهی الارب). گول و احمق. (ناظم الاطباء). احمق از زنان و مردان. (از اقرب الموارد) (معجم متن اللغه)

لغت نامه دهخدا

(قُ)

اراده. رجوع به اراده شود

لغت نامه دهخدا

(هََ رْ را جَ)

گروه درآمیزنده و افزاینده در حدیث. (منتهی الارب). مؤنث هراج. (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

(هََ رْ را رَ)

عین هراره، چشم بسیارآب. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

(بُ رَ ءَ)

کازۀ صیادان. ج، برء. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

(بَ ءَ)

رجوع به برأت شود

لغت نامه دهخدا

(بَ ءَ)

سورۀ براءه، همان سورۀ توبه است و آن سورۀ نهم از قرآن کریم است، میان انفال و یونس. و بسم الله الرحمن الرحیم در آغاز آن نیست

لغت نامه دهخدا

(بَ ءَ)

سنه براءه، نام سال نهم از هجرت بزمان رسول صلی الله علیه وآله

لغت نامه دهخدا

(تَ طَهَْ هَُ)

مصدر دیگر خرء است. رجوع به خرء در این لغت نامه شود

لغت نامه دهخدا

(حَ رَ)

طراء. رجوع به طراء شود

لغت نامه دهخدا

(ذُ ءَ)

سپیدی که پدید آید در سر. (مهذب الاسماء)

لغت نامه دهخدا

(قِ ءَ)

مرگامرگی. گویند: ذهبت قراءه البلاد، و مردم حجاز گویند: قره البلادبدون همزه بدین معنی که اگر پس از آن کسی بیمار گردداز وبای شهر و مرضهای شهر نیست. (از منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

(قَ رَ ءَ)

جمع واژۀ قاری ٔ. خوانندگان. قرّاء. قارئون. رجوع به قاری شود

لغت نامه دهخدا

(تَ یَ)

مصدر درء است در تمام معانی. (از اقرب الموارد) (از منتهی الارب). رجوع به درء شود

لغت نامه دهخدا

(ثَ طَ لَ)

آزمند و حریص گردیدن. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

(هََ / هَُ ءَ)

وقت. هنگام. (اقرب الموارد) (منتهی الارب) (تاج العروس). هزیع. (معجم متن اللغه). بخصوص هنگامی از شب. (ناظم الاطباء). گاهی نیز در مورد روز به کار رود. (معجم متن اللغه). پاره ای از زمان. هت ء. هت ء، هتی ٔ، هتی ّ، هتاء، هیتاء، هیتاء، هتاء

وقت. هنگام. (اقرب الموارد) (منتهی الارب) (تاج العروس). هزیع. (معجم متن اللغه). بخصوص هنگامی از شب. (ناظم الاطباء). گاهی نیز در مورد روز به کار رود. (معجم متن اللغه). پاره ای از زمان. هَت ء. هِت ء، هَتی ٔ، هَتی ّ، هِتاء، هیتاء، هیتَاءْ، هِتَاء

لغت نامه دهخدا

(هََ ءَ)

نام دهانه های چاه های بسیاری است به زمین هباءه که ته این چاهها به یکدیگر مربوط است و آب شیرین و گوارایی که به مصرف کشت گندم و جو و امثال آن میرسد در آنها جاری است. (از معجم البلدان) (تاج العروس)

لغت نامه دهخدا

آنچه مردم رابدان ترسانند، چوبی که درمیان زراعت برپاکنند وصورتها وچیزها برآن نصب نمایند تاجانوران زیانکار بسوی مزرعه نیایند

فرهنگ لغت هوشیار

تصویری از هراسه — تصویر هراسه

((هَ س))

هرچیزی که با آن بترسانند، مترسک

فرهنگ فارسی معین