معنی نشانی در فرهنگ فارسی عمید

آدرس، علامتی که میان دو نفر تعیین شده باشد، علامتی که با آن کسی یا چیزی را بشناسند، نام ونشان، علامت

معنی نشانی در لغت نامه دهخدا

علی احمد مُهر کن دهلوی (مولانا...) از پارسی گویان و صوفیان هند است. و به روایت مؤلف روز روشن ’در عهد محمد اکبر پادشاه در (سلک) منشیان شاهی کار می کرد و به عهد جهانگیری... بر مناصب علیا عروج نمود، میان او و فیضی فیاضی مطارحه و مناظره می ماند و در فن مهرکنی وی و پدرش نادره کار بودند’ وفات او را به اختلاف روایات بین سالهای 1018 تا 1025 هجری قمری نوشته اند. او راست:، دوست آن است کو معایب دوست، همچو آئینه رو برو گوید، نه که چون شانه با هزار زبان، پشت سر رفته مو به مو گوید.، مرا هر شب چو دزدان خواب گرد چشم تر گردد، دلم را با غمت بیدار بیند زود برگردد.، (از تذکرۀ حسینی ص 347) (مجمعالفصحا، ج 4 ص 150) (ریاض العارفین ص 155) (نگارستان سخن ص 121) (مقالات الشعراء ص 711) (روز روشن ص 820) (فرهنگ سخنوران ص 602) (قاموس الاعلام ج 6)، جلالی زاده مصطفی چلبی از شاعران عثمانی است و به سال 974 هجری قمری درگذشته است. رجوع به قاموس الاعلام ج 6 شود

معنی نشانی در لغت نامه دهخدا

علامتی که تمیز دهد چیزی را از دیگر چیزها. نشانه و علامتی که بدان چیزی یا کسی یا جائی را بازشناسند: اکنون دو راه... پدید کرده می آید و آن را نشانی هاست که بدان نشانی ها بتوان دانست نیکو و زشت. (تاریخ بیهقی ص 96). گفت حق تعالی بنده ای دوست گرفته، گفت آن چه نشانی دارد. (قصص الانبیاء ص 53).، گفت جوحی را پدر ابله مشو، گفت ای بابا نشانیها شنو، این نشانی ها که گفت او یک به یک، خانه ما راست بی تردید و شک.، مولوی.،، آنچه دلالت بریادداشت کند و آنچه یادآرد. (ناظم الاطباء). علامت. علامتی که تذکار امری را برجای نهند. نشانه: چون برخاست (از خواب) از کسان پرسید که مرا چه افتاد دوش گفتند ندانیم تو به شب اندر خاستی مدهوش و موزه پوشیدی و برفتی تا سحرگاه پس یاد آمدش که نشانی در موزه نهاده بوده بازجست و بیافت. (مجمل التواریخ)، علامتی و رمزی که بین دو کس باشد:، باز نشانی فرست تا برساند، باقی این خط مرا بغیر تعنف.، سوزنی.،، علامت مخصوص که بر روی گذرنامه ها یا شناسنامه ها گذاشته می شود و نشانی را بیشتر از رنگ مو یا چشم یا اثرهای بریدگی یا زخم در چهره معین می کنند. (از لغات فرهنگستان). صفت بارز و علامت مشخص هیأت و قیافۀ هرکس، قرینه. امارت. (لغات فرهنگستان). اَماره. (یادداشت مؤلف).، - نشانی ها، قرائن و امارات. (لغات فرهنگستان).،، نشانه. نشان. دلیل. حجت. علامت. آیت:، افسر به دست خویش پدر بر سرت نهد، و این را نشانی آنکه تو زیبای افسری.، فرخی.، پس آنکه مردنی است می میراند و آن دیگر را می گذارد تا وقت موعود دررسد و در این علامتها ونشانی هاست از برای جمعی که اهل فکر و اندیشه اند. (تاریخ بیهقی ص 307).، این نشانی ها ترا بر وعده ایزد گواست، چرخ گردان این نشانیها برای ما کند.، ناصرخسرو.،، وصف و رسم و حد و عنوان کسی یا چیزی. صفت. وصف. نعت. نشان. نشانه. علامت. (یادداشت مؤلف) :، هرچ آورد به دست همه بهرۀ تو است، و این اندر او نشانی کلب معلم است.، سوزنی.، هرگز نشان ز چشمۀ کوثر شنیده ای، کو را نشانی از دهن بی نشان تست.، سعدی.،، نشان. سراغ. آدرس. (یادداشت مؤلف)، ردّ. اثر. علامت. نشان و علامتی که بر وجود چیزی یا کسی دلالت کند:، تن خسته و کشته چندی کشید، ز بهرام جائی نشانی ندید.، فردوسی.، نشانی ز پیروز خسرو بجست، بیاورد بیگانه مردی درست.، فردوسی.، گر نیست یخین چون که چو خورشید برآید، هرچند که جویند نیابند نشانیش.، ناصرخسرو.، - نشانی به آنکه، نشانی بر آنکه، به علامت و قرینۀ آن که:، آخر گیتی است نشانی بر آنک، دفتر دلها ز وفا پاک شد.، خاقانی.، - نشانی به آن نشان یا نشانی به آن نشانی، به آن علامت و قرینه و دلیل و امارت:، پیغام دادمش که نشانی بدان نشان، کز گاز برکنارۀ لعلت نشان ماست.، خاقانی