معنی نسبت در فرهنگ فارسی عمید

ربط دادن فعل یا صفتی به کسی، خویشی، قرابت، پیوستگی میان دو شخص یا دو چیز، همانندی بین علاقات اشیا یا کمیّات

معنی نسبت در لغت نامه دهخدا

قرابت به رحم و پیوستگی به نکاح، اول نسبت نسبی است و دوم سببی. (فرهنگ نظام). خویشی. (نفایس الفنون). قرابت. خویشاوندی. انتساب. مناسبت. (ناظم الاطباء). نسبه:، آن خدیجه همتی کز نسبتش، بانوان را قدر زهرا دیده ام.، خاقانی.، نسبت فرزندی ابیات چست، بر پدر طبع بدارد درست.، نظامی.، آدمی را نسبت به هنر باید نه به پدر. (گلستان).،، نژاد. نسب. خاندان. اصل. تبار:، که را بخت و شمشیر و دینار باشد، و بالا و تن تهم و نسبت کیانی.، دقیقی.، هم گوهر تن داری و هم گوهر نسبت، مشک است در آنجا که بود آهوی تاتار.، منوچهری.، اگر نسبتم نیست یا هست حُرّم، اگر نعمتم نیست یا هست رادم.، عسجدی.، ز رحمت مصور ز حکمت مقدر، به نسبت مطهر به عصمت مشهر.، ناصرخسرو.، آن را که هر شریفی نسبت بدو کنند، زیرا که از رسول خدای است نسبتش.، ناصرخسرو.، جز به سخن بنده نگردد تو را، آنکس کو با تو ز یک نسبت است.، ناصرخسرو.، نسبت از خویشتن کنم چو گهر، نه چو خاکسترم کز آتش زاد.، مسعودسعد.، نسبت دارند تا قیامت، ایشان ز بهیمه من ز انسان.، خاقانی.، خاکستر نسبت عالی دارد که آتش جوهر علوی است. (گلستان)، ربط و تعلیق و پیوستگی چیزی به چیزی. (فرهنگ نظام). علاقه. پیوستگی. اتصال. علاقه و ارتباط به چیزی. انتساب به چیزی. تعلق. (ناظم الاطباء). ارتباط. بستگی. وابستگی. عزوه. عزیه.، - به نسبت، در مقایسه. در سنجش:، زر که بر او سکۀ مقصود نیست، آن زر و زرنیخ به نسبت یکی است.، نظامی.، با قد تو زیبا نبود سرو به نسبت، با روی تو نیکو نبود مه به اضافت.، سعدی.، -، در اصل. در نسب:، خار و سمن هر دو به نسبت گیاست، این خسک دیده و آن توتیاست.، نظامی.، -، نسبی. اعتباری:، پس بد مطلق نباشد در جهان، بد به نسبت باشد این را هم بدان.، مولوی.، هرکه عاشق دیدیش معشوق دان، کو به نسبت هست هم این و هم آن.، مولوی.، - هم نسبتی، پیوستگی. تعلق. ارتباط:، نبی آفتاب و صحابانش ماه، به هم نسبتی یکدگر راست راه.، فردوسی.،، شباهت. تعلق. پیوستگی:، نیستم با چرخ گردان هیچ نسبت جز بدانک، همچو خود بینم همی او را مقیم اندر سفر.، ناصرخسرو.، تو را چه نسبت بادیگران و این مثل است، که مرغزی را هرگز چه کار با رازی.، ظهیر.، مرا به عاشقی و دوست را به معشوقی، چه نسبت است بگوئید قاتل و مقتول.، سعدی.، چه نسبت خاک را با عالم پاک.، ؟، - نسبت خود به (سوی) کسی بردن، خود را بدان منتسب ساختن:، بخردی باید و دانش که شود مرد تمام، تو به حیلت چه بری نسبت خود سوی تمیم.، ناصرخسرو.، - نسبت گرفتن:، نسبت بدان سبب بگرفتند این گروه، کز جهل می نسب نشناسند از سبب.، ناصرخسرو.، نسبت از علم گیر خاقانی، که بقا شاخ علم را ثمر است.، خاقانی.،، کنایه از مناسبت سرود با وقت، چه هر سرود و نغمه رابا وقتی معین نسبتی است یا آنکه نسبت به معنی پردۀ سرود باشد چرا که هر پرده صورت می گیرد از نسبت و ترکیب آوازهای پست و بلند. (غیاث اللغات از شرح سیف اﷲ احمدآبادی و خان آرزو)، در اصطلاح علم فتوت از علوم تصوف، نسبت انتهای جوانمردی است با کبیر خویش و اجداد و چون نسبت ولادت با قبایل و عشایر خویش. (از نفایس الفنون)، (اصطلاح بیان) کسی را به کسی واخواندن. (آنندراج از بهار عجم). رجوع به نسبه شود