معنی مینو در فرهنگ نامهای ایرانی

بهشت، جنت، آسمان، بهشت

معنی مینو در فرهنگ فارسی عمید

عالم بالا، بِهِشت، جایی که نیکوکاران پس از مردن همیشه در آنجا خواهند بود، باغِ بِهِشت، دارُالقَرار، اِرَم، خُلد، دارُالسَّلام، دارِ قَرار، گُشتا، قُدس، فِردُوس، نَعیم، سَبزباغ، اَعلا عِلّیین، جَنَّت، دارُالخُلد، باغِ خُلد، رِضوان، دارُالسُّرُور، خُلدِستان، دارُالنَّعِیم، باغِ اِرَم، عِلّیین، سَرایِ جاوید، فِردُوسِ اَعلا

معنی مینو در لغت نامه دهخدا

آسمان. (برهان) (ناظم الاطباء) (فرهنگ نظام) (انجمن آرا). عالم علوی. (آنندراج) (غیاث) (رشیدی). مقابل گیتی که عالم سفلی است. (آنندراج). چرخ. (آنندراج). فلک. (غیاث) :، اگر نواختری دادت به مینو، ابی مه، اختران باشد نه نیکو.، فخرالدین اسعد (ویس و رامین).، - چرخ مینو، چرخ بلند. (رشیدی). آسمان.،، آخرت. (یادداشت مؤلف)، بهشت. (ناظم الاطباء) (آنندراج) (انجمن آرا) (فرهنگ نظام). بهشت را گویند و به عربی جنت خوانند. (برهان). بهشت را ازآن مینو گویند که در عالم علوی است. (رشیدی) (آنندراج) :، از خورش از خوردن افزایدت رنج، ور دهی، مینو فراز آردت و گنج.، رودکی.، ز مینو فرستاد زی من خدای، مرا گفت از اینجا به مینو برآی.، دقیقی.، ز خونش بپیچد همی دشمنش، به مینو رسانادیزدان تنش.، فردوسی.، که در آب هر کو برآیدش هوش، به مینو نبیند روانش سروش.، فردوسی.، کجا یافتستم من از کیقباد، به مینو همین جان او شاد باد.، فردوسی.، یکی مجلس آراست از رود و می، که مینو ز شرمش برآورد خوی.، لبیبی.، ورا شیث پوشید در خاک تن، سروش آوریدش زمینو کفن.، اسدی (گرشاسب نامه).، کیانی یکی جشن سازند و سور، که آمد ز مینو بدان جشن حور.، اسدی (از جهانگیری).، ز مینو چو آدم بر این که فتاد، همی بود با درد و با سرد باد.، اسدی (گرشاسب نامه ص 128).، یکی سوی دوزخت همی خواند، یکی سوی عز و نعمت و مینو.، ناصرخسرو.، در باغ پدیدآمد مینوی خداوند، بندیش و مقر آی به یزدان و به مینوش.، ناصرخسرو.، در آن مینوی میناگون چمیدند، فلک را رشته در مینا کشیدند.، نظامی.، شدند آن روضۀ حوران دلکش، به صحرائی چو مینو خرم و خوش.، نظامی.، او خرمن گل نه گل که باغ است، نه باغ ارم که باغ مینوست.، سعدی.، قیامت که بازار مینو نهند، منازل به اعمال نیکو دهند.، سعدی (بوستان).، - روضۀمینو، باغ بهشت:، پیر چو زان روضۀ مینو گذشت، بعد مهی چند بدان سو گذشت.، نظامی.، آن کس که فراخت گنبد مینا، هم بهر تو ساخت روضۀ مینو.، هدایت (از انجمن آرا).، - مینوان مینو، مینوی مینوان. (انجمن آرا) (آنندراج). رجوع به ترکیب بعد شود.، - مینوی مینوان، بهشت اعلی از دیگران که آن رابهشت برین خوانند. مینوان مینو. (انجمن آرا).،، عالم روحانی. روحانیات. (ملل و نحل شهرستانی از یادداشت مؤلف) : یقسم العالم [ای الزند و اوستا قسمین، مینو و گیتی یعنی الروحانیات و الجسمانی، و الروح و الشخص. (ملل و نحل شهرستانی از یادداشت مؤلف). در اوستا مَیْنِیو به معنی روحانی و غیبی و روح و روح نیکی کننده. (فرهنگ نظام). روح.، - مینوی خاک، گور. قبر. (ناظم الاطباء).، - مینوی خرد، روح العقل. عقل آسمانی. روح خرد. (واژه نامۀ مینوی خرد تألیف احمد تفضلی)، آبگینۀ سفید و الوان، (ناظم الاطباء) (برهان)، آبگینۀ سفید و رنگین که به زیورها بکار برند و آن را مینا نیز گویند، (غیاث)، مینا، (فرهنگ نظام) (جهانگیری) (ناظم الاطباء) (برهان)، رجوع به مینا شود، زبرجد، (ناظم الاطباء) (برهان)، زمرد، (ناظم الاطباء) (آنندراج) (برهان) (غیاث) (جهانگیری) :، زبرجد به خروارو مینو به من، ورقهای زر درعهای سفن،، نظامی،، - چرخ مینو، چرخ زمردرنگ، (آنندراج)، آسمان، چرخ مینا، (فرهنگ نظام)، چرخ سبز، (رشیدی)، چرخ مینائی:، شود یک نیمه شرقی مرتفع زو، در آن دور از افق بر چرخ مینو،، دقایق فیروزشاهی (از جهانگیری)

معنی مینو در لغت نامه دهخدا

دهی است از دهستان کشور بخش پاپی شهرستان خرم آباد، واقع در 42 هزارگزی جنوب باختری سپیددشت و 15 هزارگزی غرب ایستگاه کشور، (از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 6)

معنی مینو در فرهنگ واژه مترادف متضاد

ارم، بهشت، پردیس، جنت، خلد، دارالسلام، رضوان، فردوس، نعیم، متضاد: جحیم، دوزخ

معنی مینو - جستجوی لغت در جدول جو

مینو

فرهنگ نامهای ایرانی

مینو

فرهنگ فارسی عمید

مینو

لغت نامه دهخدا

مینو

لغت نامه دهخدا

مینو

فرهنگ لغت هوشیار

مینو

فرهنگ فارسی معین

مینو

فرهنگ واژه مترادف متضاد

میرو

(پسرانه)

از شخصیتهای شاهنامه، نام یکی از سرداران رستم هرمزان پادشاه ساسانی

فرهنگ نامهای ایرانی

مینا

(دخترانه)

گردنبند، گلی کوچک و زینتی، گلی معمولاً سفید با گلچه های گلبرگی، پرنده ای شبیه سار با پرهای رنگارنگ

فرهنگ نامهای ایرانی

مینوش

(دخترانه)

می نوشنده، نوشنده می

فرهنگ نامهای ایرانی

مینوس

(پسرانه)

در اساطیر یونانی نام پادشاه کرت پسر زئوس

فرهنگ نامهای ایرانی

پینو

کشک، ماده ای جامد یا مایع از انواع لبنیات که از جوشاندن دوغ تهیه می شود، قروت، کتغ، تیکوز، کتخ
قره قروت، مادۀ خوراکی ترش مزه که از جوشاندۀ غلیظ شدۀ آب ماست تهیه می شود، لیولنگ، کشک سیاه، هلباک، ترپک، ترف، ریخبین، هبولنگ، رخبین برای مثال شعر ژاژ از دهان من شکر است / شعر نیک از دهان تو پینو (طیان - شاعران بی دیوان - ۳۱۹)

کَشک، ماده ای جامد یا مایع از انواع لبنیات که از جوشاندن دوغ تهیه می شود، قُروت، کَتَغ، تیکوز، کَتَخ
قَرَه قُروت، مادۀ خوراکی ترش مزه که از جوشاندۀ غلیظ شدۀ آب ماست تهیه می شود، لیولَنگ، کَشکِ سیاه، هَلباک، تَرپَک، تَرف، ریخبین، هبولَنگ، رُخبین برای مِثال شعر ژاژ از دهان من شکر است / شعر نیک از دهان تو پینو (طیان - شاعران بی دیوان - ۳۱۹)

فرهنگ فارسی عمید

مینا

نوعی شیشۀ رنگی، به ویژه سبز برای ساختن ظروف، نوعی رنگ یا لعاب آبی رنگ برای نقاشی و تزیین ظرف های طلا و نقره، در علم زیست شناسی پوستۀ سفید رنگ روی دندان که محافظ دندان است، در علم زیست شناسی پرنده ای با پرهای رنگارنگ که می تواند صدای انسان را تقلید کند، مرغ مینا، در علم زیست شناسی گل مینا، جام شراب، شراب

فرهنگ فارسی عمید

مینوی

بهشتی، روحانی، معنوی

فرهنگ فارسی عمید

مینوت

پیش نویس، چک نویس

فرهنگ فارسی عمید

مینوی

(نُ)

مجتبی. دانشمند ایرانی متولد سال 1282 هجری شمسی تحصیلات ابتدائی او در سامره و تهران و تحصیلات متوسطۀ وی در دارالفنون و دارالمعلمین مرکزی و تحصیلات و مطالعات دانشگاهی و عالی او در کینگز کالج (لندن) و مدرسه مطالعات آسیائی دانشگاه لندن بود. شغل های اداری وی: تندنویسی در مجلس شورای ملی، ریاست کتاب خانه ملی، عضویت دفتر فرهنگی سفارت ایران در لندن و پاریس، ریاست تعلیمات عالیۀ وزارت فرهنگ، رایزنی فرهنگی سفارت ایران در ترکیه، استادی دانشگاه تهران و مسؤولیت علمی بنیاد شاهنامۀ فردوسی بود. وی روز ششم بهمن ماه 1355 هجری شمسی درگذشت. آثار علمی و تحقیقی ارزنده ای دارد

لغت نامه دهخدا

دمینو

(دُ نُ)

دمینه. نوعی قمار با 28 مهرۀ مستطیلی شکل. (یادداشت مؤلف). هر یک از بیست وهشت مهرۀ بازیی که عبارت است از مهره های مربعمستطیل که سطح آن به دو مربع منقسم است و روی هر مربعی رقمی از یک تا شش ثبت شده

لغت نامه دهخدا

زمینو

(زَ)

دهی از دهستان رود خانه بخش میناب است که در شهرستان بندرعباس واقع است و 200 تن سکنه دارد. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 8)

لغت نامه دهخدا

مینوت

مسودۀ مطلبی که کسی بنویسد تا بعد مبیضه شود، (فرهنگ نظام)، پیش نویس، سواد، مقابل بیاض

لغت نامه دهخدا

مینوش

(دُ زَ)

می نوشنده. نوشندۀ می:
هوش نگذاشت به سر آن لب مینوش مرا
با چنان هوش ربائی چه کند هوش مرا.
صائب (از آنندراج)

لغت نامه دهخدا

مینوی

(نَ)

منسوب به مینو. بهشتی. جنتی، روحانی. رجوع به مینو شود.
- جهان (عالم) مینوی، جهان روحانی. عالم مینوی. مقابل دنیا و گیتی

لغت نامه دهخدا

مینوی

مینو، بهشت:
وزان شارسان سوی مانوی راند
که او را جهاندار مینوی خواند،
فردوسی (شاهنامه چ دبیرسیاقی 1120/43)،
رجوع به مینو شود

لغت نامه دهخدا

مینا

آبگینه و نام گلی زیبا

فرهنگ لغت هوشیار

مینک

خلنگ

فرهنگ لغت هوشیار

میجو

متکی

فرهنگ لغت هوشیار

مکنو

نوعی سر انداز زنان زردشتی ایران و آن پارچه ایست که در حدود سه متر طول دارد و از ابریشم و گلابتون بافته میشود. مکنو را طوری روی سر میاندازند که میان آن مقابل چانه قرار گیرد. ابتدا گوشه چپ را در پشت سر به لچک سنجاق میکنند و آنرا از طرف چپ صورت پایین میاورند و از زیر چانه بطرف راست صورت میبندند بطوریکه نقطه میان آن که قبلا نشان شده در زیر چانه قرار گیرد و دامن آن روی سینه بیفتد. باین طریق گوشه راست} مکنو {را از طرف راست صورت بالا میبرند در حالی که گوشه چپ به لچک سنجاق شده از پشت سر تا ساق پا آویزان است. این گوشه راست مکنو وقتی بالای سر رسید در طرف چپ سنجاق میشود و دامن آن مانند دامن چپ شانه راست تا ساق پا آویزان میگردد بطوریکه فقط قرص صورت پیداست و موهای سر کاملا در زیر مکنو پوشیده میشود. در این موقع قسمت جلو مکنو سینه را پوشانیده و دو گوشه آن از پشت شانه تا ساق پا آویزان است

فرهنگ لغت هوشیار

مرنو

صدای گربه (خاصه صدایی که گربه در هنگام مست شدن وطلب جنس مخالف برآورد)، یا به مرنو افتادن گربه. بهوس افتادن گربه نر جهت آرمیدن با ماده: من چو گربه به مرنو افتادم مدتی در تک و دو افتادم 0 (بهار)

فرهنگ لغت هوشیار