معنی میت در فرهنگ فارسی عمید

مُردِه، مقابلِ زنده، انسان یا حیوان که بی جان شده باشد، درگذشته، بی جان، بی حس و حرکت، نابود شده

معنی میت در لغت نامه دهخدا

اساطیر، افسانه، داستان، دستان اساطیرالاولین، رجوع به اساطیر شود

معنی میت در لغت نامه دهخدا

مرده. ج، اموات، موتی، میتون. (منتهی الارب). مَیْت. (منتهی الارب) (مهذب الاسماء) (یادداشت مؤلف) (دهار) (ترجمان القرآن جرجانی ص 97). به معنی مرده و میت در اصل میوه بر وزن فیعل بود پس واو را به یاء بدل کرده ادغام نمودند و گاهی تخفیف کرده مَیت می گویند. در این مذکرو مؤنث برابر است. (غیاث) (آنندراج). ج، اموات، مَوتی ̍، مَیِّتون، مَیتون. (منتهی الارب) : صلی اﷲ علیه حیاً و میتاً. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 300).، همه دانند استعداد هر شیی ٔ، به معنی و به صورت میت و حی.، ناصرخسرو.، کرمت میت را چون دم صور، زنده گرداند، کلکت به صریر.، سوزنی.، - زیبق المیت، سیماب کشته. جیوۀ مرده. (از یادداشت مؤلف).، - نماز میت، نمازی که بر مرده گزارند. رجوع به ذیل صلاه شود.، - امثال:، مثل میت. (امثال و حکم دهخدا)، بیحرکت و بی اراده.،، میرنده که هنوز نمرده. (منتهی الارب). گفته اند مَیِّت آن که خواهد مرد و میرنده مَیت آن که مرده باشد. (ناظم الاطباء). مایت. میرنده، قوله تعالی: انک میت و انهم میتون. (قرآن 30/39) (یادداشت مؤلف)، لاشه. (ناظم الاطباء). جنازه. (یادداشت مؤلف)