معنی مکیفه در لغت نامه دهخدا

اندوه و غم. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد) (از محیطالمحیط) ، کاری که از وی ترسیده شود. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

مکلفه

(مُ کَ فَ)

به لغت مراکش، هر چیز که تب را بر طرف سازد. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

مکلفه

(مُ کَلْ لَ فَ)

مؤنث مکلف یعنی کلف دار. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

مکیده

(مَ دَ)

مکر و خدعه. (ناظم الاطباء). مکیده. و رجوع به مکیده و مکیدت شود

لغت نامه دهخدا

مکیده

(مَ دَ / دِ)

خنیده و مک زده. (ناظم الاطباء). آنچه میان دو لب و زبان و کام فشرده و شیره یا مایع آن را فروداده باشند. مزیده. چوشیده. (از یادداشت به خط مرحوم دهخدا) : دامن سخن به ثفل خاییده و مکیدۀ ایشان بازنیفتاده. (مرزبان نامه چ قزوینی ص 296). و رجوع به مکیدن شود

لغت نامه دهخدا

مکینه

(مَ نَ)

ماشین. ماکینه. رجوع به ماشین شود

لغت نامه دهخدا

مکینه

(مَ نَ)

نرمی و آهستگی. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

مکینه

(مَ نَ / نِ)

آلت مکیدن. فرهنگستان ایران این کلمه را معادل محجمه پذیرفته است. و رجوع به واژه های نو فرهنگستان ایران ص 162 شود

لغت نامه دهخدا

مسیفه

(مَ یَ فَ)

جمع واژۀ سیف. (منتهی الارب) (اقرب الموارد) (ناظم الاطباء). رجوع به سیف شود

لغت نامه دهخدا

کیفه

(کَ / کِ فَ / فِ)

کف دست. (ناظم الاطباء) (از اشتینگاس)

لغت نامه دهخدا

کیفه

(فَ)

پاره ای از جامه و خرقه که بر دامن پیراهن از پیش دوزند، و آنکه بر پس باشد حیفه نامند. (منتهی الارب) (آنندراج) (از اقرب الموارد) ، پاره ای از جامه. (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

مکیف

(مُ کَیْ یِ)

ظاهراً نعت فاعلی منحوت از کیف متداول در فارسی به معنی سکر و نشاءه و مستی. که کیف بخشد. کیف دهنده. دارویی که مستی یا سستی خوش آرد چون شراب و افیون. مخدر چون تریاک و مانند آن. (از یادداشت به خط مرحوم دهخدا). و رجوع به مادۀ بعد شود

لغت نامه دهخدا

مکیف

(مُ کَیْ یَ)

دارای کیفیت. (ناظم الاطباء). کیفیت داده. کیفیت یافته: مکیف به فلان کیفیت. (از یادداشت به خط مرحوم دهخدا) : چیزهای زمین از جواهر و نبات وحیوان با بسیاری انواع و اشکال و صورتها و مزه ها و رنگها و فعلهای مختلف همه مکیف و دانستنی است مردم را. (جامع الحکمتین ص 11). و رجوع به مکیفات شود، سزاوار و لایق. (ناظم الاطباء) ، مأخوذ از تازی، دارای کیف و نشئه و مستی و خوش حالتی. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

مصیفه

(مَ فَ)

زمین باران تابستانی رسیده. (آنندراج) (ناظم الاطباء) (منتهی الارب) ، ارض مصیفه، مصیوفه، مصیف، مصیوف، زمین تابستانی. (منتهی الارب) ، ناقه مصیف و مصیفه، ماده شتر بچه دار. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

مکیف

چگونگی یافته چگونیده چگونگی بخش، مستی آور کیفیت داده چگونگی داده با کیفیت

فرهنگ لغت هوشیار