معنی مکربی - جستجوی لغت در جدول جو

مکربی

لغت نامه دهخدا

مربوط به مغرب مثلاً باد مغربی، قرارگرفته در غرب، از مردم مغرب زمین (به ویژه اروپا و امریکا)، مربوط به کشور مغرب ( مراکش) مثلاً زر مغربی

فرهنگ فارسی عمید

مربی

تربیت کننده، پرورش دهنده، پرورنده

فرهنگ فارسی عمید

مکتبی

کودکی که به مکتب می رود، مکتب دار

فرهنگ فارسی عمید

مشربی

(مَ رَ)

از مردم زادگان تکلو و بلکه از خویشاوندان امیرالامرایان آن طایفه است. چون خیلی بی قید و لاابالی است از ملازمت و اطاعت سرپیچی میکند، گاهی سپاهی میشود و گاهی فنایی. طبع شعر نیز دارد و شجاعت و اکرام نیز بر خویشتن نسبت میدهد. این ابیات از اوست:
ای فلک ای بی ترحم بی کسی را تا بکی
میگدازی ز آتش حسرت مروت را چه شد
مشربی گیرم که آه بی اثر کاری نساخت
حیرتی دارم که تأثیر محبت را چه شد.
(مجمع الخواص ص 125)

لغت نامه دهخدا

مطربی

(مُ رِ)

آوازخوانی و سرودگویی و مغنی گری و ساززنی و رقاصی. (ناظم الاطباء). عمل خنیاگری و رامشگری:
بر گل نو زندواف مطربی آغاز کرد
خواند بالحان خوش نامۀ پا زند و زند.
سوزنی (یادداشت به خط مرحوم دهخدا).
گفت من رقص ندانم بسزا
مطربی نیز ندانم بدرست.
خاقانی (دیوان چ سجادی ص 836).
رو مسخرگی پیشه کن و مطربی آموز
تا داد خود از مهتر و کهتر بستانی.
عبید زاکانی

لغت نامه دهخدا

مکتبی

(مَ تَ)

منسوب به مکتب. وابسته به مکتب. مکتب رو: هر بچه مکتبی این مطلب را به خوبی می داند. و رجوع به مکتب شود

لغت نامه دهخدا

مکرهی

(مُ رَ)

مکره بودن. حالت و چگونگی مکره:
آنچنان خوش کس رود در مکرهی
کس چنان رقصان رود در گمرهی.
مولوی (مثنوی چ رمضانی ص 238).
و رجوع به مکره و مکرهاً شود

لغت نامه دهخدا

مکربل

(مُ کَ بِ)

در گل راه رونده. (ناظم الاطباء) ، جاء یمشی مکربلا، آمد مثل آنکه در گل راه می رود. (از اقرب الموارد) (از منتهی الارب) (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

مکربه

(مُ رَ بَ)

دلو کرب بسته. (آنندراج) (از منتهی الارب) : دلو مکربه، دولی که به دستۀ آن ریسمانی بسته و طناب بزرگ آبکشی را بدان می بندند تا نپوسد و تباه نگردد. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

مکرمی

(مُ کَرْ رَ)

نسبت است به مکرمیه که نام گروهی از خوارج است. (ازانساب سمعانی). و رجوع به مکرمیه شود

لغت نامه دهخدا

مکربس

(مُ کَ بَ)

گردسر. (منتهی الارب) (آنندراج). رجل مکربس الرأس، مرد گردسر. (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

مغربی

(مَ رِ)

ابوعثمان سعید بن سلام از مشایخ قرن چهارم هجری است. حمدالله مستوفی آرد: وفاتش به بغداد در سنۀ ثلاث و سعین و ثلاثمائه به زمان طائع. از سخنان اوست: تقوی بر حد تقصیر ایستادن است و از حد فراتر نشدن و صحبت درویشان بر صحبت توانگران اختیار کردن. و رجوع به تاریخ گزیده چ عبدالحسین نوایی صص 657 -658 شود
شیخ ابوالحسن اقطعاز مشایخ قرن سوم است. حمدالله مستوفی آرد: وفاتش در سنۀ ثلاثمائه به زمان مقتدر. از سخنان اوست: کسی به جایی شریف نرسد مگر بر موافقت قرار گرفتن و ادب بجای آوردن و فریضه ها گزاردن و با نیک مردم صحبت کردن. ورجوع به تاریخ گزیده چ عبدالحسین نوایی ص 649 شود

لغت نامه دهخدا

متربی

(مُ تَ رَبْ بی)

غذا دهنده. (آنندراج). کسی که غذا می دهد و می پروراند و آن که می پروراند و تربیت می کند. (ناظم الاطباء) ، مرباسازندۀ میوه ها و ریشه ها. (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). و رجوع به تربی شود

لغت نامه دهخدا

مرکبی

(مُ رَکْ کَ)

منسوب به مرکب. به رنگ مرکب. آلوده به مرکب

لغت نامه دهخدا

مکرب

شتاب

فرهنگ لغت هوشیار

مکتبی

در تازی نیامده دبستانی نو آموز منسوب به مکتب، شاگردی که به مکتب رود: (این را که هر بچه مکتبی هم میداند و محتاج به پرسیدن نیست) (جمال زاده. سروته یک کرباس. 120)

فرهنگ لغت هوشیار

مکعبی

در تازی نیامده خشتی

فرهنگ لغت هوشیار

مغربی

خور وری خور بری، مراکشی منسوب به مغرب

فرهنگ لغت هوشیار

مطربی

در تازی نیامده رامشگری عمل و شغل مطرب مغنی گری: گفت: ای دل افروز همه سازهای مطربی دانی

فرهنگ لغت هوشیار

مکبی

در تازی نیامده ترجهاری طرجهالی یا غضروف مکبی. یکی از غضروفهای فرد حنجره که نازک و بیضی شکل است و در قسمت قدامی فوقانی حنجره و در قسمت عقب غضروف در قی قرار دارد و انتهای باریک آن در پایین است. این غضروف دارای دو سطح قدامی و خلفی و دو انتهای فوقانی و تحتانی میباشد

فرهنگ لغت هوشیار

مرکبی

در تازی نیامده رهوار شایسته سواری لایق مرکب بودن شایسته سورای: از ناگاه مردی آمد که دو استر مرکبی پدیدار نیست

فرهنگ لغت هوشیار

مربی

مربا در فارسی همبک پرورتک شکریزه پته (گویش گیلکی) ریچار ریچاله ریچال لیچار (گویش کاشمری) پرورده ارمگان پرورنده فرهنجنده پرورده شده پرورش یافته. پرورش دهنده تربیت کننده: دگر مربی اسلام شیخ مجدالدین که قاضیی به از و آسمان ندارد یاد. (حافظ)

فرهنگ لغت هوشیار