معنی موماء - جستجوی لغت در جدول جو

موماء

لغت نامه دهخدا

(مَ مَءْ)

از ’ظم ء’، جای تشنگی. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). موضع تشنگی از زمین. جای تشنگی از زمین. (از محیطالمحیط) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

وماء

(قَ رَ)

اشاره کردن. (ناظم الاطباء) (آنندراج). اشاره کردن به ابرو یا دست و جزآن، و این لغتی است در ایماء. (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

موطاء

(مَ طَءْ)

جای قدم. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء). جای پای. (ناظم الاطباء). و رجوع به موطی ٔ شود

لغت نامه دهخدا

موطاء

(مُ وَطْ طَءْ)

پایمال شده و پاسپرده. (ناظم الاطباء). زیر پا سپرده شده. (آنندراج). نرم و برابر ساخته. (ناظم الاطباء).
- موطاءالاکناف، مرد نرم خوی.
- ، جوانمرد وبسیارمهمانی. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). مردی که در ناحیۀ خود یاران و همسایگان را جای دهد و اذیت به آنها نرساند. (از منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (آنندراج) : خیارکم احاسنکم اخلاقاً الموطؤون اکنافاً الذین یألفون و یؤلفون. (حدیث نبوی از کلیله و دمنه چ مینوی ص 182).
- موطاءالعقب، پادشاه با فر و شوکت که خلایق پیرو وی باشند. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

مومات

(مَ)

دشت. ج، موامی. (یادداشت مؤلف). بیابان. (دهار). رجوع به موماه و دشت و بیابان شود

لغت نامه دهخدا

مومان

دهی است از دهستان کنارک شهرستان چاه بهار، واقع در 41هزارگزی چاه بهار با 100 تن سکنه، آب آن از چاه و باران و راه آن ماشین رو است، (از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 8)

لغت نامه دهخدا

موماه

(مَ)

موماء. بیابان. ج، موامی. (ازمنتهی الارب) (ناظم الاطباء). و رجوع به موماء شود

لغت نامه دهخدا

مظماء

(مِ)

مرد سخت تشنه. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). معطاش. (اقرب الموارد) (محیط المحیط)

لغت نامه دهخدا

ملماء

(مِ)

به جای ’من الماء’ نویسند. (ناظم الاطباء)