معنی موس در لغت نامه دهخدا

موی ستردن. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (آنندراج). تراشیدن. (المصادر زوزنی)، ستردن موی سر کسی را. (ناظم الاطباء)، استوار کردن استره را. (منتهی الارب) (آنندراج) (از ناظم الاطباء)، به دست بیرون آوردن نطفه از رحم ناقه. (منتهی الارب) (آنندراج). به دست آوردن نطفه از زهدان ماده شتر. (ناظم الاطباء)

معنی موس در لغت نامه دهخدا

در لهجۀ طبری، کون، (یادداشت مؤلف)

معنی موس در لغت نامه دهخدا

دهی است از دهستان ززوماهرو بخش الیگودرز شهرستان بروجرد واقع در 80 هزارگزی جنوب باختری الیگودرز با 387 تن سکنه، آب آن از چاه و قنات و راه آن مالرو است، (از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 6)

معنی موس در لغت نامه دهخدا

صوتی که از جمع آوردن پیاپی لبها و آرام به درون کشیدن نفس پیدا آید،، - موس کشیدن، آوا برآوردن از میان لبهای بهم آمده یا بدرون بردن نفس آرام و متناوب است برای جلب توجه کودک چند ماهه یا به سوی خود خواندن اسبی،، - موس موس کردن، کنایه است از دور و بر کسی پرسه زدن و فروتنی آمیخته به حقارت کردن نفعی و مقصودی و توقعی را

معنی موس در فرهنگ لغت هوشیار

فرانسوی خزه از میان لبان صفیری در آوردن (شبیه بصوت) برای نوازش کودک

معنی موس در فرهنگ فارسی معین

دستگاه الکترونیکی کوچکی که به رایانه متصل شود و با حرکت دادن آن بتوان مکان نما را روی صفحه نمایش جا به جا کرد و با دکمه های آن به سیستم فرمان هایی داد، موشی (واژه فرهنگستان)

معنی موس در فرهنگ فارسی معین

کپل، سرین، باسن، کون

معنی موس در فرهنگ گویش مازندرانی

باسن، سرین، تحریف موز و مازتبری به معنای کوه

معنی موس - جستجوی لغت در جدول جو

موس(عَ)

لغت نامه دهخدا

موس

لغت نامه دهخدا

موس

لغت نامه دهخدا

موس

لغت نامه دهخدا

موس

فرهنگ لغت هوشیار

موس((مُ وْ))

فرهنگ فارسی معین

موس

فرهنگ فارسی معین

موس

فرهنگ گویش مازندرانی

شموس

شمس ها، آفتابها، جمع واژۀ شمس

فرهنگ فارسی عمید

شموس

چموش، سرکش

فرهنگ فارسی عمید

غموس

هر چیز دروغین، به ویژه سوگند

فرهنگ فارسی عمید

غموس

(غَ)

کار سخت. (دهار). کار سخت دشوار در سختی و شدت فروبرنده، ناقه که حملش نمایان نگردد تا وقت زادن، ناقه ای که در مغز استخوانش شک باشد که تباه و گداخته است یا سخت و محکم، شتر مادۀ باردار که دنب برندارد تا بار آن پیدا گردد، زخم گذاره. (منتهی الارب) (آنندراج). طعنۀ فراخ. (مهذب الاسماء) ، الیمین الغموس، سوگند دروغ که صاحب خود را در گناه فروبرد سپس آن در دوزخ. یا سوگند دروغ که صاحبش دیده و دانسته کذب کند و سوگند خورد تا مال غیر را تلف نماید. (منتهی الارب) (آنندراج). سوگندی به دروغ، و آن را یمین غموص به صاد نیز گویند. سوگندی که در این آیه از آن منع شده است: لایؤاخذکم اﷲ باللغو فی ایمانکم ولکن یؤاخذکم بما عقدتم الایمان. (قرآن 89/5) :
خاک بر سر دبیر حضرت را
چون نداند همی یمین ز غموس.
سنایی

معنی موس - جستجوی لغت در جدول جو

پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما