معنی موبئه - جستجوی لغت در جدول جو

لغت نامه دهخدا

(اَ بِ ءَ)

جمع واژۀ وباء و وباء. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (آنندراج). و آن بیماریی است عام که آنرا مرگامرگی گویند یا طاعون. (آنندراج)

(تَ رَ رُ)

از ’وب ء’، آماده کردن. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) : وبأه توبئه، عبأه. (اقرب الموارد)

(مُ وَبْ بَ رَ)

مؤبره. خرمابن گشن داده شده. (ناظم الاطباء). رجوع به مؤبره شود

(بِ قَ)

تأنیث موبق. ج، موبقات. (یادداشت مؤلف). و رجوع به موبق شود

(ءِ بَ)

رسوایی و ننگ و شرم. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء)

(وَ بِ ءَ)

زمین مرگامرگی ناک. (منتهی الارب)

موبقه در فارسی: میراننده کشنده مونث موبق، جمع موبقات

پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما