معنی منضخه در لغت نامه دهخدا

منفخ. دم. دم آهنگران. (یادداشت مرحوم دهخدا)، آلتی کاواک که بوسیلۀ آن دارویی یا غباری یا مایعی را در گلو و بینی و گوش و مانند آن دمند. (یادداشت مرحوم دهخدا) : لهات را چون فرودآمده باشد باز جای برد (نوشادر) چون به منفخه اندردمند. (الابنیه فی حقایق الادویه) (یادداشت ایضاً)

لغت نامه دهخدا

مناضخه

(عَ رَ)

آب پاشیدن با هم. (منتهی الارب) (از ناظم الاطباء). همدیگر را آب زدن. (آنندراج) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

مفضخه

(مِ ضَ خَ)

سنگی که بدان غورۀ خرمابشکنند. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء). سنگی که با آن غورۀ خرما شکنند و خشک کنند. (از اقرب الموارد) ، دلو فراخ. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء). ج، مفاضخ. (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

مضخه

(مِ ضَخْ خَ)

نی و جز آن میان کاواک که در آن چوب و مانند آن اندازند تا به کسی آب پاشند، و به هندی بچکاری است. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد) (آنندراج). آب دزدک، یعنی نی و یا چیز دیگری مانند آن که میان کاواک باشدو در میان آن چوبی قرار داده اند که چون سر آن نی رادر آب گذارند و چوب را به جانب خود کشند نی پر از آب می شود و همین که بر آن چوب فشار وارد آورند و آن را دفع کنند آب به قوت خارج می گردد. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

نضخه

(نَ خَ)

یک بار باریدن. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء). مطره. (اقرب الموارد) (متن اللغه) (المنجد). گویند: طلبنا رضخه فاصبنا نضخه. (اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا