معنی ممانح - جستجوی لغت در جدول جو

ممانح(مُ نِ)

لغت نامه دهخدا

ممانحه

(عَ کَ سَ)

پیوسته پی هم ریختن چشم اشک را. (منتهی الارب) (آنندراج). پیوسته ریختن اشک چشم. (از ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

ممانی

(مُ)

زن جلب و دیوث. (ناظم الاطباء). رجوع به مماناه شود

لغت نامه دهخدا

ممانه

(عَ)

تردد کردن در روایی حاجت کسی. (از منتهی الارب) (از آنندراج) (از ناظم الاطباء). تردید کردن در بجا آوردن نیاز کسی. (از اقرب الموارد). اندیشه کردن در کاری. (تاج المصادر بیهقی)

لغت نامه دهخدا

ممانع

(مُ نِ)

بازدارنده و مقاومت کننده. منعکننده. منوع، مزاحم و سرکش. گردنکش. (از ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

ممادح

(مَ دِ)

ضد مقابح. (از اقرب الموارد). جمعی است بی مفرد. (المزهر سیوطی). جمع سماعی ممدح است و لغهً به معنی زیبائیها و ستودگیها

لغت نامه دهخدا

ممتنح

(مُتَ نِ)

دهش گیرنده. (از منتهی الارب). آنکه انعام و عطیه می گیرد، آنکه فایده می برد، آنکه مال و نعمت می دهد. (ناظم الاطباء). روزی دهنده. (از منتهی الارب). رجوع به امتناح شود

لغت نامه دهخدا

ممتنح

(مُ تَ نَ)

نعت مفعولی از امتناح. (از منتهی الارب). توانگر و مالدار شده از جانب خدا. (ناظم الاطباء). رجوع به امتناح شود

لغت نامه دهخدا

مانح

(نِ)

سخی و بخشنده و کریم. (غیاث). بخشنده. (آنندراج). دهنده و بخشنده و مرد سخی. (ناظم الاطباء). راد. جوانمرد. سخی. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا)

لغت نامه دهخدا

ممان

(مَ)

دهی است از بخش کاغذکنان شهرستان هروآباد که در 26 هزارگزی باختری آغ کند واقع است. دارای 1286 تن سکنه است. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 4)