معنی مزق در لغت نامه دهخدا

سرگین انداختن مرغ. (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد) (آنندراج) (تاج المصادر بیهقی)، پاره کردن جامه را و دریدن آن را. (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد) (آنندراج). دریدن. (تاج المصادر بیهقی). درانیدن. خرق. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا).، - مزق کردن، چاک دادن. چاک زدن. رجوع به چاک دادن شود.،، عیب کردن و زشت گردانیدن آبروی کسی را و طعن نمودن. (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد) (آنندراج)، دروغ گفتن. (زوزنی)

معنی مزق در لغت نامه دهخدا

پاره های جامۀ دریده و جز آن. (منتهی الارب) (ازاقرب الموارد) (آنندراج) (ناظم الاطباء). جَمعِ واژۀ مزقه

معنی مزق - جستجوی لغت در جدول جو

مزق

لغت نامه دهخدا

مزق

لغت نامه دهخدا

محق

کسی که حق با اوست، حق دار، صاحب حق

فرهنگ فارسی عمید

مزقانچی

نوازنده، ساززن، نوازش کننده

فرهنگ فارسی عمید

مزج

آمیختن، آمیخته کردن، در هم کردن

فرهنگ فارسی عمید

مزوق

آراسته و زینت کرده شده

فرهنگ فارسی عمید

مزح

شوخی کردن، شوخی، مزاح

فرهنگ فارسی عمید

مزی

دارای برتری و مزیت

فرهنگ فارسی عمید

تمزق

پاره پاره شدن، پراکنده شدن قوم

فرهنگ فارسی عمید

مزقان

موسیقی، ساز موسیقی، در امور نظامی دسته ای از سازهای مختلف موسیقی که در نظام با هم نواخته می شد

فرهنگ فارسی عمید

مزقان چی

(مِ)

مزغانچی. رجوع به مزغانچی شود

لغت نامه دهخدا

مزقزق

(مُ زَ زَ)

هر کاری که زودتر انجام پذیرد. (منتهی الارب) (اقرب الموارد) (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

مزقوق

(مَ)

قچقار که پوست آن را از سر به جانب پا کشیده باشند. (منتهی الارب) (اقرب الموارد) (آنندراج). پوست کنده شده از جانب سر به طرف پا. (ناظم الاطباء) : کبش مزقوق

لغت نامه دهخدا

مزققه

(مُ زَقْ قَ قَ)

تأنیث مزقق، شترمادۀ بزرگ خلقت. (منتهی الارب) (اقرب الموارد) (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

مزقه

(مِ قَ)

پاره ای از جامۀ دریده. (منتهی الارب) (اقرب الموارد) (ناظم الاطباء). ج، مزق

لغت نامه دهخدا

تمزق

(تَحْ)

دریده شدن. (تاج المصادر بیهقی) (زوزنی). پاره گردیدن جامه. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد) :
و کنت لمعشر سعدا فلما
مضیت تمزقوا بالمنحسات.
(تاریخ بیهقی چ ادیب ص 192).
اگر زمان آن تحکمات امتداد یافتی نظم حال و مال بگسستی و جمعیت حشم به تفرق و تمزق پیوستی. (ترجمه تاریخ یمینی چ 1 تهران ص 188)

لغت نامه دهخدا

مزقه

(مُ قَ)

مرغی است کوچک. (منتهی الارب) (اقرب الموارد) (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

مزقم

(مُ قِ)

فروخوراننده. (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

مزقق

(مُ زَقْ قَ)

پوستی که موی آن ببرند و برنکنند. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد) (ناظم الاطباء) (تاج العروس). رأس مزقق، سر موی بریده. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (تاج العروس)

لغت نامه دهخدا

مزقل

(مَ قِ)

مزغل. رجوع به مزغل شود. ج، مزاقل. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا)

لغت نامه دهخدا