معنی متمعی - جستجوی لغت در جدول جو

رنگ روی که برگردد از خشم. (آنندراج) (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد). روی از خشم برگردیده رنگ. (ناظم الاطباء) ، موی افتاده. (ناظم الاطباء) (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد). و رجوع به تمعر شود

لغت نامه دهخدا

متلعی

(مُ تَ لَعْ عی)

انگبین فروخفته و کره بسته. (آنندراج). عسل متلع،انگبین بسته و منجمد و انگبین که در برداشتن دراز گردد. (ناظم الاطباء). رجوع به متلعلع شود

لغت نامه دهخدا

متمضی

(مُ تَ مَضْ ضی)

درگذرنده. (آنندراج) (ناظم الاطباء) (از منتهی الارب). رجوع به تمضی شود، فرستنده و روانه کننده. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

متمطی

(مُ تَ مَطْ طی)

خرامنده. (آنندراج) (ناظم الاطباء) (از منتهی الارب) ، روز دراز. (ناظم الاطباء) (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد). و رجوع به تمطی شود

لغت نامه دهخدا

متمعک

(مُ تَ مَعْ عِ)

در خاک غلطنده. (آنندراج) (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد). اسب در خاک غلطنده. (ناظم الاطباء). و رجوع به تمعک شود

لغت نامه دهخدا

متمشی

(مُ تَ مَشْ شی)

دونده و راننده. (ناظم الاطباء). جاری و روان شونده. (غیاث) (آنندراج). رجوع به تمشی شود، فارسیان بمعنی سرانجام یافتن کار و سرانجام پذیر استعمال نمایند. (آنندراج).
- متمشی شدن کار و جز آن، جریان یافتن آن. به سامان رسیدن و برقرار گشتن آن: تابه مدد رأی و کمال دهای ایشان کار پسر متمشی شود. (ترجمه تاریخ یمینی چ 1 تهران، ص 316). در مدتی نزدیک کار او به ثریا رسید و ریاستی متمشی شد که در بلاد خراسان بدان رونق و آئین کس نکرده بود. (ترجمه تاریخ یمینی چ 1 تهران ص 438). و چون دانست که کاری متمشی نخواهد شد و اهل شهر غالب بودند از آنجا عزیمت سبزوارکرد. (جهانگشای جوینی). همت مصروف داشتم بر آن که مجموع این اخبار در یک کتاب بیابم یا از یک کس بشنوم مقدور و متمشی نشد. (تاریخ قم ص 12).
- متمشی گردیدن، سرانجام یافتن. سرانجام پذیرفتن:
از پی او مرو ای کبک که اینطور خرام
نیست کاری که ز هر کس متمشی گردد.
سید اشرف (از آنندراج)

لغت نامه دهخدا

متمری

(مُ تَ مَرْ ری)

آراسته. (آنندراج) (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد). آراسته شده و زینت گرفته. (ناظم الاطباء). و رجوع به تمری شود

لغت نامه دهخدا

متمخی

(مُ تَ مَخْ خِ)

بیزار شونده و کناره گزیننده. (آنندراج) (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد). پرهیزگار و پرهیز کننده و اجتناب کننده و کناره گیرنده، کسی که شکایت می کند، آن که معذرت میخواهد. (ناظم الاطباء). و رجوع به تمخی شود

لغت نامه دهخدا

معمعی

(مَ مَ عی ی)

مرد که هر که غالب باشد یار او باشد. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء). آنکه هرکه غالب شود همراه او گردد و عبارت اساس چنین است: فلان معمعی، لا رأی له یقول لکل احد انا معک. (از اقرب الموارد). و رجوع به امّع شود، درم که بر او لفظ معمع نوشته باشند. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد)

مرد که هر که غالب باشد یار او باشد. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء). آنکه هرکه غالب شود همراه او گردد و عبارت اساس چنین است: فلان معمعی، لا رأی له یقول لکل احد انا معک. (از اقرب الموارد). و رجوع به اِمَّع شود، درم که بر او لفظ معمع نوشته باشند. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

متمعق

(مُ تَ مَعْ عِ)

دورتک و عمیق، بدخوی و کج خلق. (ناظم الاطباء) (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد). و رجوع به تمعق شود، گویندۀسخن بدون تعمق. (ناظم الاطباء) (از فرهنگ جانسون)

لغت نامه دهخدا

متمغی

(مُ تَ مَغْ غی)

انبان فروهشته و نرم. (آنندراج) (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد). انبان نرم وفروهشته شده. (ناظم الاطباء). و رجوع به تمغی شود

لغت نامه دهخدا

تمعی

(تَ)

خرامیدن و یازیدن. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء). تمدد. (اقرب الموارد) ، فاش شدن راز. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (آنندراج). آشکار شدن شر میان مردم. (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

متدعی

(مُ تَ دَعْ عی)

دعوی کننده. (آنندراج). کسی که دعوی می نماید و ادعا می کند. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

مسمعی

(مِ مَ عی ی)

منسوب است به ’مسامعه’ که نام محله ای است در بصره و چند تن از محدثین و متکلمین و مشایخ بدین نام منسوبند. (از الانساب سمعانی)

لغت نامه دهخدا

متمکی

(مُ تَ مَکْکی)

تر شده از خوی و عرق، اسبی که چشم خود را بزانو بخاراند. (ناظم الاطباء) (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد). و رجوع به تمکی شود

لغت نامه دهخدا

مترعی

(مُ تَ رَعْ عی)

ستور چرنده. (آنندراج). چرندۀ گیاه. (ناظم الاطباء). و رجوع به ترعی شود

لغت نامه دهخدا

مسمعی

(مِ مَ)

احمد بن حسن بن سهل مسمعی، معروف به برادرزادۀ زرقان. از متکلمین است که قبل از ابوبکر محمد بن زکریای رازی (متوفی به سال 320 ه. ق.) یا در عهد او می زیسته و محمد زکریا بعضی از کتب اورا نقض کرده است. (خاندان نوبختی چ اقبال ص 138)
ابویعلی محمد بن شدادبن عیسی المسمعی معروف به زرقان، از متکلمین مذهب معتزله است که در سنۀ 299 ه. ق. در بغداد وفات یافته است. (از الانساب سمعانی)

احمد بن حسن بن سهل مسمعی، معروف به برادرزادۀ زرقان. از متکلمین است که قبل از ابوبکر محمد بن زکریای رازی (متوفی به سال 320 هَ. ق.) یا در عهد او می زیسته و محمد زکریا بعضی از کتب اورا نقض کرده است. (خاندان نوبختی چ اقبال ص 138)
ابویعلی محمد بن شدادبن عیسی المسمعی معروف به زُرقان، از متکلمین مذهب معتزله است که در سنۀ 299 هَ. ق. در بغداد وفات یافته است. (از الانساب سمعانی)

لغت نامه دهخدا

متمیع

(مُ تَ مَیْ یِ)

روان و گدازنده. (آنندراج) (از منتهی الارب). روان و مایع گداخته. (ناظم الاطباء). رجوع به تمیع شود

لغت نامه دهخدا

متمنی

(مُ تَ مَنْ نی)

آرزومند. (آنندراج) (غیاث). کسی که آرزو می برد و میخواهد. خواهش کننده. آرزو دارنده و پرسنده و درخواست کننده و مستدعی و استدعا کننده. (ناظم الاطباء). آرزوخواه. آرزومند. خواهشگر. خواستار و آرزو برنده. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا) ، خوانندۀ نبشته و دستخط، دروغگو. (ناظم الاطباء) (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد) ، مخترع و آن که حدیثی را از نو پیدا میکند و افسانه را بر می بافد. (ناظم الاطباء) (از منتهی الارب). رجوع به تمنی شود

لغت نامه دهخدا

متمنی

(مُ تَ مَنْ نا)

آرزو کرده باشد. (آنندراج) (غیاث)

لغت نامه دهخدا

متملی

(مُ تَ مَلْ لی)

سست و کاهل و آهسته. (ناظم الاطباء) ، برخوردار از زندگانی. (ناظم الاطباء) (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد). و رجوع به تملی شود

لغت نامه دهخدا