معنی متمایح - جستجوی لغت در جدول جو

متمایح

لغت نامه دهخدا

متمایل

کسی که به چیزی مایل است، کج شونده، خمیده، مایل گشته

فرهنگ فارسی عمید

متمایز

ویژگی کسی یا چیزی که از دیگران جدا و مشخص باشد، دارای تمایز

فرهنگ فارسی عمید

متصایح

(مُ تَ یِ)

یکدیگر را آواز دهنده. (آنندراج) (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد). مر همدیگر را بانگ زننده. (ناظم الاطباء) ، نیام شمشیر کفته و ترکیده. (ناظم الاطباء) (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد). و رجوع به تصایح شود

لغت نامه دهخدا

متمایط

(مُ تَیِ)

از هم دور شونده و دور. (آنندراج) (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد). دور و غائب، گوشه نشین. (ناظم الاطباء) ، با یکدیگر بد شده و از هم نفرت کرده. (ناظم الاطباء) (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد). و رجوع به تمایط شود

لغت نامه دهخدا

متمایل

(مُ تَ یِ)

به این طرف و آن طرف جنبنده. (ناظم الاطباء) :
ای سپس مال و آز مانده شب و روز
نیستی الاکه سایۀ متمایل.
ناصرخسرو.
جلوه کنان میروی ّ و باز نیایی
سرو ندیدم بدین صفت متمایل.
سعدی.
، در خم و چم شونده، مأخوذ از تمایل بمعنی خمیدن. (غیاث) (آنندراج) ، کج شده و خمیده شده. (ناظم الاطباء). رجوع به تمایل شود، میل و خواهش کننده. (غیاث) (آنندراج). میل کرده و راغب شده و مایل گشته. (ناظم الاطباء). گرایسته. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا)

لغت نامه دهخدا

متمایز

(مُ تَ یِ)

از ’م ی ز’، جدا شده. باز شناخته از. آن که از دیگران مشخص و ممتاز و جدا باشد. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا).
- متمایز شدن، جدا شدن. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا)

لغت نامه دهخدا