معنی متلمظه - جستجوی لغت در جدول جو

متلمظه

لغت نامه دهخدا

(مُ تَ لَسْ سِ نَ)

شتران رها کرده. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد) (از ناظم الاطباء) ، ماده شتری که کرۀ دیگری را بجای کرۀ خود میگیرد. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

مسلمیه

(مُ لِ می یَ)

از مذاهبی است که بوسیلۀ اصحاب ابی مسلم صاحب الدعوۀ معروف، به خراسان پدید آمد. مسلمیه ابومسلم را امام دانند و گویند او زنده است. در آنگاه که منصور (به خیانت) ابومسلم را بکشت دعات و اصحاب نزدیک او به نواحی بلاد گریختند. یکی از آنها اسحاق ترک است که به ماوراءالنهر شد و در آنجا برای خواندن مردم به ابی مسلم مقیم گشت و مدعی گردید که ابومسلم به کوهستان ری محبوس است و پیروان او - نظیر کیسانیه نسبت به محمد بن الحنفیه - گمان برند که او به روزی معلوم بیرون آید، و اسحاق را از آن روترک گویند که زمانی او به بلاد ترک رفته و مردم را به ابی مسلم دعوت کرد. و صاحب کتاب اخبار ماوراءالنهر گوید که ابراهیم بن محمد که عالم امور مسلمیه بود گفت: اسحاق از مردم ماوراءالنهر و امی بود و پریی مسخر خویش داشت که هرچه از او پرسیدندی فردا شب پاسخ گفتی. و این اسحاق پس از مرگ ابومسلم مردم را بدین دین خواند و خود را پیامبر و فرستادۀ زردشت می گفت و مدعی بود که زردشت زنده است و روزی بیرون آید و دین خویش برپای دارد. بلخی گوید: پاره ای مردم مسلمیه را خرمدینیه نامند و گفت: شنیدم که نزد ما به بلخ در قریه ای موسوم به حرساد از این قوم جماعتی باشند که دین خویش پوشیده دارند. و بعضی گفته اند که اسحاق ترک علوی واز اولاد یحیی بن زید بن علی است. (از ابن الندیم از یادداشت مرحوم دهخدا). و رجوع به ابومسلم مروزی شود

لغت نامه دهخدا

مسلمیه

(مُ سَلْ لَ می یَ)

مسلّمه. رجوع به مسلّمه و مسلمیات شود

لغت نامه دهخدا

متشمره

(مُ تَ شَمْ مِ رَ)

لثه متشمره، گوشت بن دندان بین دندان چفسیده. (منتهی الارب). گوشت بن دندان که به دندان چسبیده باشد. (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

متملکه

(مُ تَ مَلْ لِ کَ)

مؤنث متملک

لغت نامه دهخدا

متلونه

(مُ تَ لَوْ وِ نَ)

مؤنث متلون. رجوع به متلون شود

لغت نامه دهخدا

متلمیٔ

(مُ تَ لَمْمِ ءْ)

برگزیننده برای خود. (ناظم الاطباء) (از منتهی الارب) ، زمینی که فراگیرد و پوشد، مأخوذ از ’لماء’. (آنندراج) (از منتهی الارب). پوشندۀ زمین. (ناظم الاطباء). و رجوع به تلمؤ شود

لغت نامه دهخدا

متلعجه

(مُ تَ لَعْ عِ جَ)

زن بسیارشهوت جوشان گرم کس. (آنندراج) (از منتهی الارب). زن پرشهوت گرم فرج. (ناظم الاطباء). و رجوع به تلعج شود

لغت نامه دهخدا

متغمره

(مُ تَ غَمْ مِ رَ)

زن که چهرۀخود را با زعفران رنگ کرده است. (از تاج العروس)

لغت نامه دهخدا

مسلمیه

(مِ سِ)

دهی است از دهستان بادوی بخش مرکزی شهرستان اهواز، واقع در 65هزارگزی جنوب شرقی اهواز. دشت، گرمسیر، با100 تن سکنه از طایفۀ زرگان و آب آن از چاه است. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 6)

لغت نامه دهخدا

متلجفه

(مُ تَ لَجْ جِ فَ)

چاه کهنه که اطراف آن ریخته و ناصاف شده باشد و دولی را که در آن فرو میبرند جهت آب کشیدن پاره میکند. (ناظم الاطباء). بئر متلجفه، ای منخسفه. (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

متلاحظه

(مُ تَ حِ ظَ)

مؤنث متلاحظ: احوالهم متشاکله متلاحظه. (از اقرب الموارد). رجوع به مادۀ قبل شود

لغت نامه دهخدا

مغتلمه

(مُ تَ لِ مَ)

زن تیزشهوت. (ناظم الاطباء). زنی که شهوت بر او غلبه کرده باشد. غلّیم. غلیمه. غلمه. (از اقرب الموارد) ، هر حیوان مادۀ تیزشهوت. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

مصلمحه

(مُ صَ مَ حَ)

کم موی سر: جاریه مصلمحهالرأس، دختر کم موی سر. (آنندراج) (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

متلمظ

(مُ تَ لَمْ مَ)

محل تبسم و خنده. یقال: انه لحسن المتلمظ. (ناظم الاطباء). متبسّم. (از اقرب الموارد) (محیطالمحیط)

لغت نامه دهخدا

متلمظ

(مُتَ لَمْ مِ)

آن که زبان گرداگرد دهان برآوردبعد از طعام. (آنندراج) (از منتهی الارب). تذوق. (ازاقرب الموارد). کسی که پس از غذا خوردن زبان را گرداگرد دهان میگرداند تا باقی ماندۀ غذا را برداشته دهان را پاک کند. (ناظم الاطباء). رجوع به تلمظ شود

لغت نامه دهخدا

متلمسه

(مُ تَ لَمْ مِ سَ)

جای درد. یقال: کواه المتلمسه، یعنی داغ کرد جای درد او را. (ناظم الاطباء) (منتهی الارب) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

تلماظه

(تِ لِمْ ما ظَ)

زن بیهوده گوی بسیارسخن یاوه درای. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا