- مبزغ (مِ زَ)
نشتر. (منتهی الارب) (آنندراج). نیشتر. (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). نیش. نشتر. (ابن بیطار، از یادداشت بخط مرحوم دهخدا). نیش بیطار. ج، مبازغ. (مهذب الاسماء). تیغ بیطار. مشرط. نیش بیطار. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا)
معنی مبزغ - جستجوی لغت در جدول جو
- مبزغ
نیشتر نشتر
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
کسی که دربارۀ آیین، دین یا مکتبی تبلیغ می کند، کسی که مصرف کالایی را تبلیغ می کند، تبلیغ کننده، رساننده
قورباغه، وزغ، جانوری از ردۀ دوزیستان با پاهای قوی و پره دار که در آب تخم می ریزد، برخی از انواع آن از بدن خود مایعی رقیق و سمّی جدا می کند، نوزاد بی دست و پای آن دارای سر بزرگ، دم دراز و آبشش است
غورباغه، وک، غوک، بک، پک، چغز، جغز، غنجموش، مگل، ضفدع، قاس، کلا، کلائو
غورباغه، وک، غوک، بک، پک، چغز، جغز، غنجموش، مگل، ضفدع، قاس، کلا، کلائو
(مِ زَ)
لغت نامه دهخدا
جامه کوب گازران. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). مثل چوب جامه شویان که بدان جامه را در آب شویند. (از ذیل اقرب الموارد)
(مِ زَ)
لغت نامه دهخدا
خیودان. ج، مبازق. (مهذب الاسماء). سلفدان. (یادداشت دهخدا). و رجوع به سلفدان و خیو و خیودان شود
(مِ زَ)
لغت نامه دهخدا
دندان. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (از ذیل اقرب الموارد). ج، مبازم. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا)
(مُ)
لغت نامه دهخدا
از ’ب زو’، گیرنده و دار و گیرکننده. (آنندراج) (از منتهی الارب) ، قوی و توانا، قابل مغلوب کردن. (ناظم الاطباء)
(مُ زِ)
لغت نامه دهخدا
بارانی که گل ناک کند زمین را. (آنندراج). أرزغ المطر الارض، بلها و بالغ و لم یسل. (اقرب الموارد). نعت فاعلی است از ارزاغ. رجوع به ارزاغ شود
(مِ زَ)
لغت نامه دهخدا
پالونه. (منتهی الارب) (آنندراج) (دهار) (ناظم الاطباء). صافی. ظرفی یا پارچه ای که بدان صافی کنند، مایعی را. مصفات. شراب پالا. (یادداشت بخط مرحوم دهخدا). آنچه که بدان شراب را پالایند. (از اقرب الموارد) ، نایژۀ گرمابه و خم و جز آن. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء). سوراخ آبخور گرمابه. ج، مبازل. (مهذب الاسماء). سوراخ پیت شراب. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا) ، مته. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). مثقب. (اقرب الموارد)
(مُ لَ)
لغت نامه دهخدا
رسانیده شده. صیغۀ اسم مفعول از ابلاغ است و متفرع از ابلاغ که به معنی رسیدن و کامل شدن است. چنانکه گویند این کودک بالغ شده و در فارسی نیز ترجمه بلوغ که رسیدن است به معنی کامل شدن بسیار می آید چنانکه گویند که این میوه رسیده است، یعنی پخته و کامل شده است. (از غیاث)
(مُ بَلْ لِ)
لغت نامه دهخدا
رساننده. (غیاث). رساننده و کسی که حکم و امر را بدیگران می رساند و ابلاغ می کند. (ناظم الاطباء). رساننده و کسی که پیام یا نامه با درود و جز آن را به دیگری می رساند. (از ذیل اقرب الموارد). رساننده، آن که به دینی و مسلکی خواند. داعی. تبلیغ کننده. آن که دینی را به مردم آموختن و باورانیدن خواند. ج، مبلغین.
- مبلغ رسالت، پیام گزار. پیغام گزار. رسانندۀ پیام. آن که مردمان را به دینی و طریقی گرداند. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا)
- مبلغ رسالت، پیام گزار. پیغام گزار. رسانندۀ پیام. آن که مردمان را به دینی و طریقی گرداند. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا)
(گَ)
لغت نامه دهخدا
دهی از دهستان دهو است که در بخش میناب شهرستان بندرعباس واقع است و 400 تن سکنه دارد. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 8)
(مِزَ)
لغت نامه دهخدا
رجل منزغ، آنکه تباهی افکند و برآغالاند مردم را و کذلک رجل منزغه. (منتهی الارب) (از ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد) ، آنکه غیبت کند مردم را. منزغه. (منتهی الارب) (از ناظم الاطباء)
بحد کمال و خوبی رسیدن، حد ونهایت، جای رسیدن و مقام، مقدار پول رساننده، پیام گزار، آنکه مردمان را به دینی و طریقی گرداند
مروّج، واعظ