معنی مبئس - جستجوی لغت در جدول جو

مبئس

لغت نامه دهخدا

بئس

زشت، بد

فرهنگ فارسی عمید

مبنس

(مُ بَنْ نِ)

آن که پس ماند. (آنندراج) (ناظم الاطباء) (از منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

بئس

(بِءْسْ)

بلا. (منتهی الارب). سختی.
- بنات بئس، بلاها. (منتهی الارب). دواهی. (اقرب الموارد). پیش آمدهای سخت

لغت نامه دهخدا

بئس

عربی، فعل) کلمه ذم. (منتهی الارب). و آن فعل ماضی جامد است. (از اقرب الموارد). فعل ذم در برابر نعم و آن فعل ماضی و جامد است و جز ماضی از آن صرف نشود و اسم آن مخصوص به مدح گفته میشود، چنان که بئس الرجل زید، بد مردی است زید، الرجل فاعل آن و زید اسم مخصوص به مدح است و فاعل این فعل مقرون به لام جنس یا مضاف است به کلمه ای که با ال شروع شده باشد مثل بئس قاضی السوء زید، یا مضاف به مضاف همراه ’ال’ است مانند ساء قاضی احکام الظلم زید، و فاعل آن وجوباً ضمیر متصل است وقتی که مفسر به نکرۀ منصوبۀ تمییز باشد مثل بئس ربعاً دارنا.
- بئس العذاب، عذاب شدید. (از اقرب الموارد).
- بئس القرین، هم نشین بد. (ناظم الاطباء).
- بئس المصیر، دوزخ. (ناظم الاطباء). سرنوشت بد

عَرَبی، فعل) کلمه ذم. (منتهی الارب). و آن فعل ماضی جامد است. (از اقرب الموارد). فعل ذم در برابر نِعم َ و آن فعل ماضی و جامد است و جز ماضی از آن صرف نشود و اسم آن مخصوص به مدح گفته میشود، چنان که بئس الرجل زید، بد مردی است زید، الرجل فاعل آن و زید اسم مخصوص به مدح است و فاعل این فعل مقرون به لام جنس یا مضاف است به کلمه ای که با ال شروع شده باشد مثل بئس قاضی السوء زید، یا مضاف به مضاف همراه ’ال’ است مانند ساء قاضی احکام الظلم زید، و فاعل آن وجوباً ضمیر متصل است وقتی که مفسر به نکرۀ منصوبۀ تمییز باشد مثل بئس ربعاً دارنا.
- بئس العذاب، عذاب شدید. (از اقرب الموارد).
- بئس القرین، هم نشین بد. (ناظم الاطباء).
- بئس المصیر، دوزخ. (ناظم الاطباء). سرنوشت بد

لغت نامه دهخدا

مبلس

(مُ لِ)

متحیرو حیران، اندوهگین و شکسته خاطر. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء). اندوهگین. (متن اللغه) ، ناامید. (آنندراج) ، ساکت از غم و اندوه. (ناظم الاطباء) (از متن اللغه)

لغت نامه دهخدا

مبخس

(مَ خَ)

زمین دیم. ج، مباخس. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). و رجوع به بخس شود

لغت نامه دهخدا

مبنس

(مُ نِ)

گریزنده از شرو بدی. (آنندراج) (ناظم الاطباء) (از منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

مبئج

(مُ ءِ)

بسیار آوازکننده. (منتهی الارب)