معنی مأدبه - جستجوی لغت در جدول جو

مأدبه

لغت نامه دهخدا

ماه به

(دخترانه)

بهتر از ماه

فرهنگ نامهای ایرانی

مادبه

سفرۀ طعام که در مهمانی به خصوص مهمانی عروسی بیندازند

فرهنگ فارسی عمید

مألوه

(مَءْ)

از ’ال ه’، پرستیده. (از منتهی الارب). معبود. (محیط المحیط). معبود و پرستیده شده و مسجود. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

مأباه

(مَءْ)

نفرت انگیز. (ناظم الاطباء) : ماء مأباه، آبی که ناخوش دارند آن را شتران. (منتهی الارب). آبی که شتران از نوشیدن آن کراهت دارند. (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

مأیمه

(مَءْ یَ مَ)

سبب بیوگی. گویند: الحرب مأیمه للنساء، کارزار سبب بیوگی زنان می گردد. (از منتهی الارب) (ناظم الاطباء). الحرب مأیمه میتمه، یعنی جنگ مردان را می کشد و زنان را بی شوهر و فرزندان را بی پدر می کند. (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

مأویه

(سَقْیْ)

بخشودن و ترحم نمودن. (ازمنتهی الارب) (از ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

مأوزه

(مَءْ وَ زَ)

ارض مأوزه، زمین بطناک. (منتهی الارب). زمین پر از مرغابی. (از ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

مأموه

(مَءْ)

بی عقل. (منتهی الارب). بی عقل و بی خرد. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

مأکمه

(مَءْ کَ / کِ مَ)

مأکم. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء). رجوع به مأکم شود

لغت نامه دهخدا

مألکه

(مَءْ لُ / لَ کَ)

پیغام. مألک. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

مأتیه

(مَءْ تی یَ)

تأنیث مأتی ّ. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). رجوع به مأتی شود

لغت نامه دهخدا

مأکله

(مَءْ کُ لَ)

خواربار. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد) ، خوردنی و به این معنی صفت هم آید، گویند شاه مأکله. (منتهی الارب) (آنندراج) (از اقرب الموارد). خوردنی. شاه مأکله، گوسپند خوردنی. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

مأسده

(مَءْ سَ دَ)

ارض مأسده، زمین شیرناک. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). جایی که شیر بسیار باشد یا در آنجاشیران را تربیت کنند. ج، مآسد. (از اقرب الموارد). شیرستان. بیشه. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا) ، جمع واژۀ اسد. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (ذیل اقرب الموارد). جمع اسد که شیر نر باشد. (آنندراج)

ارض مأسده، زمین شیرناک. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). جایی که شیر بسیار باشد یا در آنجاشیران را تربیت کنند. ج، مآسد. (از اقرب الموارد). شیرستان. بیشه. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا) ، جَمعِ واژۀ اَسَد. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (ذیل اقرب الموارد). جمع اسد که شیر نر باشد. (آنندراج)

لغت نامه دهخدا

مأزفه

(مَءْ زِ فَ)

از ’ازف’، نجاست و سرگین مردم و ستور. ج، مآزف. (منتهی الارب) (آنندراج) (از ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). پلیدی وسرگین مردم و ستور. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا)

لغت نامه دهخدا

مأذنه

(مَءْ ذَ نَ)

جای اذان و منار و عوام مئذنه گویند. (ناظم الاطباء). گلدسته. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). و رجوع به مئذنه و مأذنه گوی شود، صومعه. (ناظم الاطباء). و رجوع به مئذنه شود

لغت نامه دهخدا

مأدوم

(مَءْ)

نان آمیخته به نان خورش و از لفظ مأدوم در قول ’اطعمتک مأدومی’ عذر مراد است به طریق مجاز یعنی آوردم پیش تو عذر خود را. (از منتهی الارب) (از ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). ادیم. (منتهی الارب) (اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

مأتاه

(سَ قَ)

آمدن. (منتهی الارب) (از ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). اتی. اتیان. اتیانه. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). و رجوع به اتی و اتیان شود،
{{اسم}} جانب امر و جهت آن و گویند: اتیت الامر من مأتاته، یعنی آمدم به این کار از جهتی که بدان واصل می شود. مأتی (م تا) . (از منتهی الارب) (آنندراج). جهت و جانب کار و راه کار: اتیت الامر من مأتاته، از راه کار داخل در آن کار شدم. (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد)

آمدن. (منتهی الارب) (از ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). اَتی. اِتیان. اتیانه. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). و رجوع به اتی و اتیان شود،
{{اِسم}} جانب امر و جهت آن و گویند: اتیت الامر من مأتاته، یعنی آمدم به این کار از جهتی که بدان واصل می شود. مأتی (م َ تا) . (از منتهی الارب) (آنندراج). جهت و جانب کار و راه کار: اتیت الامر من مأتاته، از راه کار داخل در آن کار شدم. (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

مأثره

(مَءْ ثَ رَ / مَءْ ثُ رَ)

کردار نیکو. (دهار). بزرگواری موروثی که زبانزد مردم باشد. ج، مآثر. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (آنندراج). مکرمت موروثی. ج، مآثر. (از اقرب الموارد). مفخرت. مکرمت. بزرگواری. شرف. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). و رجوع به مآثر شود

لغت نامه دهخدا

مأثاه

(مَءْ)

غمازی. مأثیه. (منتهی الارب). غمازی و سخن چینی. (ناظم الاطباء). سعایت. (اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

مأوبه

(مُ ءَوْ وَ بَ)

ریح مأوبه، بادی که همه روز وزد. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (از محیط المحیط) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

مأثمه

(مَءْ ثَ مَ)

ظلم و تعدی. (ناظم الاطباء) ، گناه. مأثم. (از اقرب الموارد) ، آنچه انسان بدان وسیله گناه کند. (از اقرب الموارد). چیزی که سبب گناه شود. مایۀ گناه. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا)

لغت نامه دهخدا

مأثیه

(مَءْ یَ)

غمازی. (منتهی الارب) (آنندراج). غمازی و سخن چینی و نمامی. (ناظم الاطباء). سعایت. مأثاه. (اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

متحدبه

(مُ تَ حَدْ دِ بَ)

امراءه متحدبه، زن بیوۀ شوهرناکرده که مهربانی کند مر فرزند خود را. (ناظم الاطباء). زنی که بیوه می ماند تا این که از کودکانش مراقبت کند. (از فرهنگ جانسون). و رجوع به تحدب شود

لغت نامه دهخدا

مسندبه

(مُ نَ دُنْ بِهْ)

آنچه آن را اسناد دهند. (ناظم الاطباء) ، (اصطلاح نحو) در اصطلاح نحویان، خبر را گویند، مقابل مسندالیه. مسند. و رجوع به مسند شود

لغت نامه دهخدا

تأدیه

(اِ طِ)

گزاردن. (منتهی الارب) (آنندراج) (غیاث اللغات) (ترجمان علامۀ جرجانی). گزاردن وام و فریضه و آنچه بدان ماند. (زوزنی) (تاج المصادر بیهقی). ادا کردن. رسانیدن. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) (فرهنگ نظام) (غیاث اللغات)

لغت نامه دهخدا

تألبه

(تَءْ لَ بَ)

تأنیث تألب. رجوع به تألب شود، یکی تألب، بمعنی درختی کوهی که از آن کمان سازند:
و نحت له عن ارز تألبه
فلق ٌ فراع معابل طحل.
امروءالقیس (از تاج العروس ج 1 ص 155).
رجوع به تألب شود

لغت نامه دهخدا

دأداه

(دَ)

لیله دأداه، ، سخت تاریک (شب). (منتهی الارب). دأداءه. دأداء. دأداء. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

دأدده

(تَ)

مشغول شدن به لهو و لعب. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

بأدله

(بَءْ دَ لَ)

رفتاری است شتاب. (منتهی الارب).

لغت نامه دهخدا

مأربه

(مَءْ رَ / رِ / رُ بَ)

از ’ارب’، حاجت. ج، مآرب و در مثل است: مأربه لا حفاوه، یعنی سبب اختیار این امر حاجت است نه شفقت و مهربانی. (منتهی الارب) (آنندراج). حاجت و ضرورت و احتیاج. (ناظم الاطباء). حاجت. (ترجمان القرآن) (اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

مأدور

(مَءْ)

دبه خایه. ج، ادر، مآدیر. (منتهی الارب) (از ناظم الاطباء). کسی که پردۀ صفاق او پاره شود و روده هایش پایین افتد و گویند بیماری فتق که به یکی از دو خایۀ او رسیده باشد. (از ذیل اقرب الموارد). آدر. دبه خایه. غر. غرغر. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا)

دبه خایه. ج، اُدُر، مآدیر. (منتهی الارب) (از ناظم الاطباء). کسی که پردۀ صفاق او پاره شود و روده هایش پایین افتد و گویند بیماری فتق که به یکی از دو خایۀ او رسیده باشد. (از ذیل اقرب الموارد). آدر. دبه خایه. غُر. غُرغُر. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا)

لغت نامه دهخدا

معتدبه

فراوان هنگفت بسیار

فرهنگ لغت هوشیار

متادبه

متادبه در فارسی مونث متادب از ریشه پارسی ادب آموخته مونث متادب جمع متادبات

فرهنگ لغت هوشیار

مادبه

مادبه در فارسی: میزد خواران طعامی که در ضیافت و مجلس عروسی دهند ولیمه جمع مادب

فرهنگ لغت هوشیار

معنی مأدبه - جستجوی لغت در جدول جو

پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما