- لعسم (سِ قَ)
تلعثم. تلعلم. (دزی)
معنی لعسم - جستجوی لغت در جدول جو
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
(لَ عَ)
لغت نامه دهخدا
سرخی لب که به سیاهی زند. (منتهی الارب). سیاه لبان که لب ایشان از غایت سرخی به سیاهی زند. (منتخب اللغات) ، سیاهی لب که نیکو نماید. (منتهی الارب)
(زَ)
لغت نامه دهخدا
چشیدن، خاموش بودن از درماندگی در سخن و عجز نه از خردمندی، پیوسته بودن به راهی، لازم گرفتن. (منتهی الارب)
(خَ)
لغت نامه دهخدا
خشک شدن دست و قدم و کج گردیدن آن. (از منتهی الارب) : عسم القدم و الکف، مفصل و پیوندگاه دست یا پا خشک شد آنچنانکه کف قدم یا پا کج گردید، و چنین شخصی را در مذکر اعسم و در مؤنث عسماء گویند. (از اقرب الموارد)
(عُ سُ)
لغت نامه دهخدا
جمع واژۀ عسوم. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد). رجوع به عسوم شود، جمع واژۀ عاسم. (ناظم الاطباء). رجوع به عاسم شود
(رِ)
لغت نامه دهخدا
دهی از دهستان بالا لاریجان شهرستان آمل. واقع در 14 هزارگزی رینه. کوهستانی سردسیر. دارای 1350 تن سکنۀ شیعه مازندرانی و فارسی زبان. آب آن از چشمه سار و رود خانه محلی. محصول آنجا غلات و لبنیات. شغل اهالی زراعت و گله داری و راه آنجا مالروست و دو زیارتگاه دارد. (فرهنگ جغرافیائی ایران ج 3)
(اَ سَ)
لغت نامه دهخدا
مرد کج دست و پا از خشکی. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). آنکه بندهای دست و پای خشک دارد. (تاج المصادر بیهقی). خشک دست. (مهذب الاسماء نسخۀ خطی). آنکه بند دست و پای او خشکیده باشد آنچنانکه کف و قدم و پایش خمیده شده باشد. (از اقرب الموارد). بند دست خشک شده باشد. (مصادر زوزنی). یقال: ’فی یده او قدمه عسم’. (اقرب الموارد). مؤنث: عسماء. (اقرب الموارد) (منتهی الارب) (مهذب الاسماء نسخۀ خطی)
از توابع بالا لاریجان آمل