معنی لثجه - جستجوی لغت در جدول جو

لثجه

لغت نامه دهخدا

پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما

تصویری از لنجه — تصویر لنجه

لب، گرداگرد دهان، چانه
لنجه کردن: چانه زدن دربارۀ قیمت چیزی بعد از ختم معامله

فرهنگ فارسی عمید

تصویری از لنجه — تصویر لنجه

رفتار از روی ناز و خرام ناز، خرام

فرهنگ فارسی عمید

تصویری از لهجه — تصویر لهجه

طرز سخن گفتن و تلفظ، زبان و لغتی که انسان با آن سخن می گوید، زبان

فرهنگ فارسی عمید

شکستگی و گرفتگی زبان به طوری که حرف «س» را «ٍث» و «ر» را «غ» تلفظ کنند

فرهنگ فارسی عمید

(لَ جَ / لَ هََ جَ)

لهجه. زبان. یقال: فلان فصیح اللهجه. (منتهی الارب) (لغت نامۀ مقامات حریری) (غیاث). لسان. جایگاه سخن از زبان. (بحر الجواهر). لغت. (غیاث) : با آنچه ملک عادل انوشیروان کسری بن قباد را سعادت ذات... و صدق لهجت... حاصل است می بینم که کارهای زمانه میل به ادبار دارد. (کلیله و دمنه).
سخن و لهجت یحیی و محمد نگرم
عیسی و ابنه عمران به خراسان یابم.
خاقانی.
لهجۀ من تیغ سلطانی است در فصل الخطاب
تا نگوید آن زمان تیغ خطیبش یافتم.
خاقانی.
لهجۀ راوی مرا، منطق طیر در زبان
بر در شاه جم نگین تحفه دعای تازه بین.
خاقانی.
یکی را از متعلمان کمال بهجتی بود وطیب لهجتی. (گلستان چ فروغی باب 5).
لهجۀ شیرین من پیش دهان تو چیست
در نظر آفتاب مشعله افروختن.
سعدی.
وضع تکلم مردم ناحیتی، چنانکه گیلان یا کرمان و غیره. و گویند به لهجۀ کرمانی یا گیلانی یا رشتی یا اصفهانی سخن گوید، وضعتکلم. (غیاث). وضع تکلم هر فرد، چنانکه مثلا لهجۀ مردم کرمان یا گیلان یا اصفهان و جز آن.
- بدلهجه، آنکه ادای مخارج از حروف فصیح و شیرین نتواند.
- خوش لهجه، آنکه بفصاحت و شیرینی تکلم کند.
، محاوره، شعبه ای از زبان. لوترا، آواز خوش. (غیاث)

لهجه. زبان. یقال: فلان فصیح اللهجه. (منتهی الارب) (لغت نامۀ مقامات حریری) (غیاث). لسان. جایگاه سخن از زبان. (بحر الجواهر). لغت. (غیاث) : با آنچه ملک عادل انوشیروان کسری بن قباد را سعادت ذات... و صدق لهجت... حاصل است می بینم که کارهای زمانه میل به ادبار دارد. (کلیله و دمنه).
سخن و لهجت یحیی و محمد نگرم
عیسی و ابنه عمران به خراسان یابم.
خاقانی.
لهجۀ من تیغ سلطانی است در فصل الخطاب
تا نگوید آن زمان تیغ خطیبش یافتم.
خاقانی.
لهجۀ راوی مرا، منطق طیر در زبان
بر در شاه جم نگین تحفه دعای تازه بین.
خاقانی.
یکی را از متعلمان کمال بهجتی بود وطیب لهجتی. (گلستان چ فروغی باب 5).
لهجۀ شیرین من پیش دهان تو چیست
در نظر آفتاب مشعله افروختن.
سعدی.
وضع تکلم مردم ناحیتی، چنانکه گیلان یا کرمان و غیره. و گویند به لهجۀ کرمانی یا گیلانی یا رشتی یا اصفهانی سخن گوید، وضعتکلم. (غیاث). وضع تکلم هر فرد، چنانکه مثلا لهجۀ مردم کرمان یا گیلان یا اصفهان و جز آن.
- بدلهجه، آنکه ادای مخارج از حروف فصیح و شیرین نتواند.
- خوش لهجه، آنکه بفصاحت و شیرینی تکلم کند.
، محاوره، شعبه ای از زبان. لوترا، آواز خوش. (غیاث)

لغت نامه دهخدا

(لَ خِ جَ)

عین ٌ لخجه،چشم خمناک (او الصواب بالمهملتین). (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

(لَ زِ جَ)

تأنیث لزج: اخلاط لزجه. رطوبات لزجه. ارض ٌ لزجه، زمین خازه. (مهذب الاسماء) ، لزجه. رجوع به لزجه شود

لغت نامه دهخدا

(لَ جَ)

رجل لزجهٌ، مرد لازم گیرنده که از جای نرود. لزجه. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

(لُ جَ)

ناشتاشکن. (منتهی الارب). نهاری.... لهنه. (مهذب الاسماء)

لغت نامه دهخدا

(لَ یَ)

امراءه لثیه، ، زن که اندام نهانی و اندامش خوی آرد. امراءه لثیاء. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

(لُ جَ)

دام آهنین شاخدار سرکج که بدان گرگ را شکار کنند. ج، لبج، لبج. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

(لُ جَ جَ)

مرد ستیهنده. مرد تا دیر پیکارکننده. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

(لَ جَ /جِ)

اسم از لنجیدن. لنج که رفتاری باشد از روی ناز و عشوه و خرامی از راه تبختر و تکبر و رعنایی. رفتار به ناز. رفتاری بود به ناز، لیکن جاهلانه. (فرهنگ اسدی). خرامیدن زشت بود. (اوبهی). لنجه در هجوگویند و خرامیدن در مدح. (فرهنگ اسدی) :
کفش صندوق و مخبث... زنش
هر دو گردند و هر دو ناهموار
هیچ کس را گناه نیست در این
کو برد جمله را همی از کار
این یکی را به خنجه و خفتن
وآن یکی را به لنجه و رفتار.
لبیبی.
در بیت ذیل در نسخه ها غنجه هست، ولی گمان میکنم اصل آن لنجه بوده است:
برداشته تا حجاب شرم از رخ
گه شادی و گه نشاط و گه غنچه.
منوچهری.
از شعر ذیل خاقانی چنین مفهوم است که برخلاف گفتۀ صاحب فرهنگ اسدی این کلمه به معنی مطلق خرامیدن باشد اعم از ممدوح و مذموم:
سیمرغ به دمسنجه پنجه نکند رنجه
او کبک گه لنجه، من باز گه جولان.
خاقانی.
به خنده گفتن شیرینش دیدید
به لنجه رفتن رعناش بینید.
نزاری.
شکرخای است چون طوطی خوش آواز است چون بلبل
به جلوه همچو طاووسان به لنجه کبک کهسارا.
ابن یمین.
، لنجه کردن، دبه کردن (در تداول مردم خراسان)

اسم از لنجیدن. لنج که رفتاری باشد از روی ناز و عشوه و خرامی از راه تبختر و تکبر و رعنایی. رفتار به ناز. رفتاری بود به ناز، لیکن جاهلانه. (فرهنگ اسدی). خرامیدن زشت بود. (اوبهی). لنجه در هجوگویند و خرامیدن در مدح. (فرهنگ اسدی) :
کفش صندوق و مخبث... زنش
هر دو گردند و هر دو ناهموار
هیچ کس را گناه نیست در این
کو برد جمله را همی از کار
این یکی را به خنجه و خفتن
وآن یکی را به لنجه و رفتار.
لبیبی.
در بیت ذیل در نسخه ها غنجه هست، ولی گمان میکنم اصل آن لنجه بوده است:
برداشته تا حجاب شرم از رخ
گه شادی و گه نشاط و گه غنچه.
منوچهری.
از شعر ذیل خاقانی چنین مفهوم است که برخلاف گفتۀ صاحب فرهنگ اسدی این کلمه به معنی مطلق خرامیدن باشد اعم از ممدوح و مذموم:
سیمرغ به دمسنجه پنجه نکند رنجه
او کبک گه لنجه، من باز گه جولان.
خاقانی.
به خنده گفتن شیرینش دیدید
به لنجه رفتن رعناش بینید.
نزاری.
شکرخای است چون طوطی خوش آواز است چون بلبل
به جلوه همچو طاووسان به لنجه کبک کهسارا.
ابن یمین.
، لنجه کردن، دبه کردن (در تداول مردم خراسان)

لغت نامه دهخدا

(لَ یَ)

درخت با شلم روان. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

(لِ مَ)

هیئت دهان بندبستگی. گویند هی حسنه اللثمه. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

(لَ ثِ قَ)

نوعی از تب. (غیاث). حمی البلغمیه اللازمه. (بحر الجواهر). حمای بلغمیۀ لازمه

لغت نامه دهخدا

(لُ غَ)

گرفتن زبان یا شکستگی زبان که حرف سین را ثاء گفتن یا راء را غین یا لام و سین را ثاء و گاف را جیم یا حرفی را بجای حرفی دیگر گویند یا نیکو برداشته ناشدن زبان جهت گرانی. (منتهی الارب). صاحب ذخیرۀ خوارزمشاهی گوید: لثغه، چنان باشد که حرفهاء چون سین و راء و غیر آن درست نتوان گفت

گرفتن زبان یا شکستگی زبان که حرف سین را ثاء گفتن یا راء را غین یا لام و سین را ثاء و گاف را جیم یا حرفی را بجای حرفی دیگر گویند یا نیکو برداشته ناشدن زبان جهت گرانی. (منتهی الارب). صاحب ذخیرۀ خوارزمشاهی گوید: لثغه، چنان باشد که حرفهاء چون سین و راء و غیر آن درست نتوان گفت

لغت نامه دهخدا

(لُ جَ)

ناشتاشکن. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

(عُ جَ)

گروه مردم. (اقرب الموارد) (منتهی الارب) ، پاره ای از شب. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

(لَجَ / جِ)

اسم از لنجیدن به معنی بیرون بردن و بیرون کشیدن چیزی از جائی به جائی. (از برهان)

لغت نامه دهخدا

(لُ جَ / جِ)

در تداول گناباد خراسان، بر لولۀ قوری و ابریق و مانند آن اطلاق شود، لب، گردبرگرد دهان. (برهان)

لغت نامه دهخدا

(لَ ثَ غَ)

دهان. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

تصویری از لهجه — تصویر لهجه

زبان، لسان، جایگاه سخن از زبان

فرهنگ لغت هوشیار

تصویری از لنجه — تصویر لنجه

لب لنج، گرد بر گرد دهان

فرهنگ لغت هوشیار

لب گنده و ستبر: دندان چون صدف کرده دهان معدن لولو و زلفچه بیفشانده بسی لولو شهوار. (منوچهری. د. لغ)، گوشت بی استخوان: سر زنگیان را در آرد ببند خورد چون سر لفچه گوسفند. (نظامی رشیدی)

فرهنگ لغت هوشیار

تصویری از لمجه — تصویر لمجه

ناشتا شکستن، ناشتا شکن

فرهنگ لغت هوشیار

لثغه در فارسی: تک زبانی دهان گرفتن زبان و شکستگی آن بطوری که حرف سین را ثاء یآرا راغین گویند و مانند آن

فرهنگ لغت هوشیار

تصویری از لثقه — تصویر لثقه

لثقه در فارسی تب گشی (گش بلغم)

فرهنگ لغت هوشیار

تصویری از لثمه — تصویر لثمه

دهان بند بستگی

فرهنگ لغت هوشیار

تصویری از لنجه — تصویر لنجه

((لَ جِ))

رفتاری از روی ناز و عشوه

فرهنگ فارسی معین

تصویری از لنجه — تصویر لنجه

((لُ جَ یا جِ))

لب، لنج، گرد بر گرد دهان

فرهنگ فارسی معین

تصویری از لهجه — تصویر لهجه

((لَ جِ))

زبان، طرز سخن گفتن و تلفظ، شعبه ای از زبان، تلفظ واژه های یک زبان به شیوه خاص یک منطقه

فرهنگ فارسی معین

((لُ غَ یا غِ))

گرفتن زبان و شکستگی آن به طوری که حرف سین را ثاء یا راء را غین گویند و مانند آن

فرهنگ فارسی معین

تصویری از لهجه — تصویر لهجه

گویش

فرهنگ واژه فارسی سره