معنی قوعله - جستجوی لغت در جدول جو

قوعله

لغت نامه دهخدا

قاعله

(عِ لَ)

کوه بلند. (مهذب الاسماء) (منتهی الارب). ج، قواعل. (مهذب الاسماء)

لغت نامه دهخدا

وعله

(وَ عِ لَ)

جمع واژۀ وعل، به معنی بز کوهی. (از اقرب الموارد) (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

وعله

(وَ لَ)

تکمۀ پیراهن. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد) ، جای بلند از کوه یا سنگ بلند برآمده از کوه، دستۀ کاسه و آبریز. (منتهی الارب) (آنندراج) (اقرب الموارد) ، بز مادۀ کوهی. (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد) (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

قوله

(رَ)

قول. (اقرب الموارد) (منتهی الارب). رجوع به قول شود

لغت نامه دهخدا

قوله

(قُ وَ لَ)

نیکوسخن یا پرگوی. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

قوله

(لَ)

لقب ابن خرشید شیخ ابوالهیثم قشیری. (منتهی الارب). رجوع به ابن خرشید و ابوالقاسم قشیری بن خرشید... شود

لغت نامه دهخدا

موعله

(مَ عِ لَ)

جمع واژۀ وعل به معنی بز کوهی. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). رجوع به وعل شود، مؤنث وعل، یعنی بز کوهی ماده. (از منتهی الارب) (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

قوقله

(رُ عُ)

بالا رفتن بر کوه. (از اقرب الموارد). بالا رفتن و برآمدن بر کوه. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

قواله

(قَوْ والَ)

مبالغه است. گویند: رجل قواله، مرد نیکوگفتار. (ناظم الاطباء). بسیارگوی و زبان آور. قوّال. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد). رجوع به قوال شود

لغت نامه دهخدا

قمعله

(رَ)

مهتر گردیدن، برآمدن غلاف بار درخت یا غنچۀ آن. (اقرب الموارد) (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

قبعله

(قَ عَ لَ)

پیش درآمدگی پای بر پای دیگر، دوری میان دو شتالنگ، رفتاری با سستی و ضعف. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (آنندراج) ، رفتاری که گویا خاک رابا قدم برمیدارد. (از منتهی الارب) (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

قیعله

(قَ عَلَ)

زن بزرگ درشت جثه. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد) (ناظم الاطباء) ، عقاب که بر سر کوه جای گیرد. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد). گویند: عقاب قیعله، بنحو اضافه و صفت. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

خوعله

(تَ)

پنهان ماندن از تهمت. (منتهی الارب) (از تاج العروس) (از لسان العرب)

لغت نامه دهخدا