معنی قهبسه - جستجوی لغت در جدول جو

لغت نامه دهخدا

(قَ لَ بَ سَ)

مؤنث قلهبس. (منتهی الارب) (اقرب الموارد). رجوع به قلهبس شود، سر نرۀ مردم. (منتهی الارب) ، (هامه...) سر گرد. (منتهی الارب) (اقرب الموارد)

(رَ)

شتافتن. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد) (ناظم الاطباء) ، دویدن از بی تابی. (اقرب الموارد) (ناظم الاطباء)

(قُ بَ)

سپیدی مایل به تیرگی. و قال الاصمعی غبره الی سواد. (منتهی الارب) (اقرب الموارد). رجوع به قهبه و قهب شود

(قَبَ)

مؤنث قهب بمعنی سپید که بر وی تیرگی باشد. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). رجوع به قهب شود

(قَ هَِ بَ)

سپید که بر وی تیرگی باشد. (منتهی الارب). رجوع به قهب شود، کوه بزرگ و گویند دراز، شتر کهنسال. (منتهی الارب) (اقرب الموارد). رجوع به قهب شود

هراسان دویدن

سپیدچرک ماچه خر

پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما