معنی قلاسر - جستجوی لغت در جدول جو

قلاسر

فرهنگ گویش مازندرانی

قاسر

کسی که دیگری را به زور به کاری وادارد

فرهنگ فارسی عمید

قلاسی

(قَ)

جمع واژۀ قلنسوه. (منتهی الارب) (اقرب الموارد). رجوع به قلنسوه شود

لغت نامه دهخدا

قیاسر

(قَ سِ)

جمع واژۀ قیسری. (منتهی الارب) (اقرب الموارد). رجوع به قیسری شود

لغت نامه دهخدا

قاسر

ابن عمرو بن شراحیل. پس از بلقیس مدت هشتادوپنج سال سلطنت کرد و به واسطۀ بخشش فراوانی که داشت به نعیم ملقب گردید. (حبیب السیر چ سنگی تهران جزو 2 از ج 1 ص 93) در حبیب السیر چ خیام ج 1 ص 264 به جای ’قاسر’ ناشر آمده است

لغت نامه دهخدا

قاسر

(سِ)

نعت فاعلی از قسر. بزور بر کاری دارنده. (آنندراج) (غیاث)

لغت نامه دهخدا

قلاس

(قَلْ لا)

بحر قلاس، دریای کف افکن. (ربنجنی). دریای بسیارآب کفک انداز. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) (اقرب الموارد) ، قلنسوه فروش. (ناظم الاطباء). آنکه قلنسوه دوزد

لغت نامه دهخدا

قلاس

(قَ سِنْ)

جمع واژۀ قلنسوه. (منتهی الارب). رجوع به قلنسوه شود

لغت نامه دهخدا

قلار

(قِلْ لا)

انجیر سپید است که چون خشک شود زرد صافی گردد گویا که مدهون است، و هرگاه ذخیره کنند توبرتو نشیند و گاهی بر وی آب انگور ریزند و دهن سبوی را گل اندود کنند و دو سه سال بگذارند، سپس آن دهنش به شاخ آهو و مانند آن بگشایند و به کار برند. (منتهی الارب). قسمی از انجیر سفید است که هرگاه خشک شود زرد گردد، و آن از طبار و جمیز درشت تر است. (اقرب الموارد). رجوع به قلاری شود

انجیر سپید است که چون خشک شود زرد صافی گردد گویا که مدهون است، و هرگاه ذخیره کنند توبرتو نشیند و گاهی بر وی آب انگور ریزند و دهن سبوی را گل اندود کنند و دو سه سال بگذارند، سپس آن دُهْنش به شاخ آهو و مانند آن بگشایند و به کار برند. (منتهی الارب). قسمی از انجیر سفید است که هرگاه خشک شود زرد گردد، و آن از طبار و جمیز درشت تر است. (اقرب الموارد). رجوع به قلاری شود

لغت نامه دهخدا