معنی قفازه - جستجوی لغت در جدول جو

قفازه

لغت نامه دهخدا

مفازه

جای رهایی و پناه، جای مردن و هلاک شدن، بیابان بی آب و علف

فرهنگ فارسی عمید

عفازه

(عَ زَ)

یکی عفاز. (از اقرب الموارد). رجوع به عفاز شود، پشتۀ زمین. (از منتهی الارب). اکمه. (اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

قفاز

(رُزْءْ)

قفز. (اقرب الموارد) (منتهی الارب). رجوع به قفز شود

لغت نامه دهخدا

قفاز

(قُفْ فا)

نوعی از غلاف دست پر از پنبه که زنان در سرما پوشند. (منتهی الارب) (اقرب الموارد). دستوانه. (ربنجنی). دستکش، چیزی است از چرم یا نمد که شکارچی در دست کند. (اقرب الموارد) ، نوعی از زیور دست و پای، آهنی است شبکه دار که بر آن باز نشیند، سپیدی موی گرداگرد سم اسب. (منتهی الارب) (اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

قفزه

(قَ زَ)

یکی قفز. (اقرب الموارد). رجوع به قفز شود

لغت نامه دهخدا

قازه

(زَ / زِ)

عنان دراز و بلند جهه کشیدن اسب. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

فازه

(زَ)

چادر و سایبانی که دو پایه داشته باشد. (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

فازه

(یِ)

موضعی است در اهواز از کرانۀ دریای یمن. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

مفازه

(مَ زَ / زِ)

مفازه. بیابان بی آب و علف. فلات بی آب. کویر. ج، مفازات:
زآنکه نامی بیند و معنیش نی
چون بیابان را مفازه گفتنی.
مولوی.
در جهان باژگونه زین بسی است
در نظرشان گوهری کم از خسی است
مر بیابان را مفازه نام شد
نام و ننگی عقلشان را دام شد.
مولوی (مثنوی چ نیکلسون ج 2 ص 327).
می کشاند مکر برقت بی دلیل
در مفازۀ مظلمی شب میل میل.
مولوی (مثنوی چ رمضانی ص 412).
نیست بر این کاروان این ره دراز
که مفازه زفت آمد یا مفاز.
مولوی (ایضاً ص 225).
اگرچه در این مفازه سکان کمتر از دیگر مفازات اسلام اند... (نزهه القلوب چ لیدن ص 142). درمغرب به نزدیک خط استوا و سفالهالریح مفازه ای است قرب پانصد فرسنگ در پانصد فرسنگ. (نزهه القلوب چ لیدن ج 3 ص 272). در جامع الحکایات آمده که به یک جانب آن مفازۀ ریگ روان است که یک راه بیش ندارد. (نزهه القلوب چ لیدن ج 3 ص 273). آب کردان رود، از کوههای حدود طالقان برخیزد و در ولایت ری می ریزد، هرزه آبش در بهار در مفازه منتهی می شود. (نزهه القلوب چ لیدن ج 2 ص 222). و رجوع به مفازه ومفازات شود

لغت نامه دهخدا

عفازه

(عُ زَ)

بار پنبه. (منتهی الارب). غوزۀ دهان گشاده. (دهار). جوزالقطن. (اقرب الموارد). جوزهالقطن است که به فارسی کوزک و به شیرازی خروک و به اصفهانی کوکوزک پنبه و به هندی دهیری نامند. (مخزن الادویه). جوزق و بار پنبه. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

قافزه

(فِ زَ)

مؤنث قافز. جهنده. (منتهی الارب) : خیل قافزه، اسبان تیزرو که وقت دویدن برجهند. (منتهی الارب) (آنندراج). خیل قوافز نیز گویند. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

قفاعه

(قُ)

از نواحی صعده است در یمن. (معجم البلدان)

لغت نامه دهخدا

قفاعه

(قُفْ فاعَ)

دامی است که از شاخ خرما سازند و بدان مرغان را شکار کنند. (اقرب الموارد) (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

قلازه

(قَ زَ)

مرد سبک عقل. (اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

قحازه

(قُحْ حا زَ)

دامی است که بدان مرغان را شکار کنند. (منتهی الارب) (آنندراج)

لغت نامه دهخدا

افازه

(اِتْ تِ)

فیروز گردانیدن. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). فیروزی دادن. (آنندراج) (مؤید الفضلاء). پیروز کردن. (المصادر زوزنی). پیروز ساختن کسی را بر چیزی. (از اقرب الموارد). یقال: افازه اﷲ بکذا، فیروز گرداند خدای او را در چنین کاری. (ناظم الاطباء) (منتهی الارب).

لغت نامه دهخدا