- قری (قِرْ ری ی)
نسبت است به قریه، و آن تیره هائی است از قبیله هائی چند. (اللباب فی تهذیب الانساب)
معنی قری - جستجوی لغت در جدول جو
- قری (رَ)
گرد آوردن آب را در حوض، گرد کردن ستور لقمۀ نشخوار را در کنج دهن. (اقرب الموارد) (منتهی الارب) (از آنندراج)
- قری (قُ)
فتق بیضه. دبه خایگی. بادخایگی. رجوع به غر و غری شود
- قری (قُ را)
جایی است در یمامه که تاکنون مسکن خاندان ذوالرمه است. (معجم البلدان)
- قری (قُ را)
جمع واژۀ قریه. (معجم البلدان) (اقرب الموارد). رجوع به قریه شود
- قری (قُ ری ی)
ج قرو. (منتهی الارب) (آنندراج). رجوع به قرو شود
- قری (قُرْ ری ی)
نام وی مسلم بن مخراق، از محدثان است. وی از ابن عمر روایت کند و ابن عون و شعبه از او روایت دارند. (اللباب فی تهذیب الانساب). در اصطلاح علم حدیث، محدث به فردی گفته می شود که احادیث صحیح را از سایر روایات تمیز می دهد و آن ها را به دقت به نسل های بعدی منتقل می کند. به عبارت دیگر، محدث کسی است که روایت های پیامبر اسلام را جمع آوری کرده، بررسی و تطبیق می کند و در صورت صحت، آن ها را نشر می دهد. این کار نیازمند دقت در بررسی سند، متن، و شرایط راویان است.
نام یکی از تیره های اسپری قلخانی گوران. زمستان در گرمسیر پشت تنگ ذهاب ساکن می شوند و تابستان برای زراعت و تعلیف احشام خود حدود زنجیرگوران می آیند. سکنۀ آن 55 تن است. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 5)
نام یکی از تیره های اسپری قلخانی گوران. زمستان در گرمسیر پشت تنگ ذهاب ساکن می شوند و تابستان برای زراعت و تعلیف احشام خود حدود زنجیرگوران می آیند. سکنۀ آن 55 تن است. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 5)
- قری (قُرْ ری ی)
نسبت است به قره، و آن تیره ای است از عبدالقیس. (اللباب فی تهذیب الانساب)
- قری (قِ را)
آب گردآمده در حوض، مهمانی. قرا. (منتهی الارب) (آنندراج)
- قری
فتق، بیضه آبرو دور زمین
- قری
نوعی کوزه، قوری
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
(پسرانه)
فرهنگ نامهای ایرانی
آریایی، نام یکی از ایالات ایران قدیم که شامل خراسان و سیستان امروزی بوده است، نام یکی از طوایف چادر نشین مازندران
(بَ قَ)
لغت نامه دهخدا
منسوب است به بقر، که بعضی به این نسبت اشتهار داشته اند. (سمعانی)، صومعه. خانقاه. زیارتگاه یا مقبره: و ما (مسعود) حرمت بزرگ او را این بقعت بر خود حرام کردیم که جز بزیارت اینجا نیاییم. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 257). و رجوع به بقعه و بقعه شود
(شُ ری ی)
لغت نامه دهخدا
منسوب است به شقره بن نکره بن لکیزبن افصی بن عبدالقیس که قبیله ای از آنان هست. (از لباب الانساب). منسوب به شقره که نام پدر قبیله است. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء)
(عَ)
لغت نامه دهخدا
منسوب به عقر که آن قریه ای است بر راه بغداد به دسکره. ابوالدر لؤلؤبن ابی الکرم بن لؤلؤبن فارس عقری بدین نسبت شهرت دارد. (از اللباب فی تهذیب الانساب)
(عَ را / عَ رَنْ)
لغت نامه دهخدا
زن حایض. (از منتهی الارب) ، المراه عقری حلقی،یعنی خداوند جسم او را مجروح کند و در گلوی وی درد ایجاد کند، و یا اینکه با بدی خویش قوم خود را زخم میرساند و در گلوی آنها درد ایجاد می کند. آن را مصدر ’عقر’ و ’حلق’ دانسته اند لذا صحیح آن را منّون ضبط کرده اند، و برخی آن را صفت دانسته اند و الف آن را برای تأنیث چون سکری. و نیز رفع آن جایز است بنا بر خبریت برای مبتدای محذوف (هی عقری حلقی) و نصب آن نیزجایز است بنابر مصدریت، جمع واژۀ عقیر. (ازمنتهی الارب) (از اقرب الموارد). رجوع به عقیر شود
(عَ قَ)
لغت نامه دهخدا
منسوب به عقر که گویا قریه ای است از قرای رمله. ابوجعفر محمد بن احمد بن ابراهیم عقری رملی بدین نسبت شهرت دارد. او محدث بود، و پس از سال 310 ه. ق. درقید حیات بوده است. (از اللباب فی تهذیب الانساب)
(فُ را)
لغت نامه دهخدا
عاریه دادن شتر برای بار بردن یا سواری. (از اقرب الموارد). اسم است افقار را. (منتهی الارب)
(تَ یَ)
لغت نامه دهخدا
از پی فراشدن. (تاج المصادر بیهقی). در پی آب رفتن و جستن آنرا. (منتهی الارب) (از آنندراج) (ناظم الاطباء)
(اَ را)
لغت نامه دهخدا
بزرگ پشت. (المصادر زوزنی). گویند: ناقه قرواء و جمل اقری، ای طویلهالسنام. (از اقرب الموارد)
(شَ ری ی)
لغت نامه دهخدا
ابوبکر مطرف بن معقل شقری تمیمی. از ابن سیرین و حسن و شعبی روایت کرد، و نضر بن شمیل و ابوداود طیالسی و جز وی از او روایت دارند. اخبار او موثق است. (از لباب الانساب)
(شَ ری ی)
لغت نامه دهخدا
منسوب است به شقره بن الحارث بن تهم که نام اصلی او معاویه است، منسوب است به شقره بن نبت بن ادد. (از لباب الانساب)
مرتعی در روستای شیرنوا ی کتول