معنی قرحاء - جستجوی لغت در جدول جو

قرحاء

لغت نامه دهخدا

قرحاء

لغت نامه دهخدا

قرحاء

لغت نامه دهخدا

پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما

تصویری از قراء — تصویر قراء

قاری ها، کسانی که قرآن را خوب و زیبا می خواند، جمع واژۀ قاری
قرّاء سبعه: قرآن خوانان هفت گانه، هفت تن از استادان قرائت قرآن در صدر اسلام که در تجوید و قرائت قرآن از لحاظ اعراب، وصل و ادغام به روش و روایت آنان استناد شده و عبارت بوده اند از مثلاً ابوعماره حمزه بن حبیب، عاصم کوفی، ابوالحسن علی بن حمزۀ کسائی، نافع بن عبد الرحمن، عبدالله بن کثیر، ابوعمروبن علا، عبدالله بن عامر

قاری ها، کسانی که قرآن را خوب و زیبا می خواند، جمعِ واژۀ قاری
قُرّاء سبعه: قرآن خوانان هفت گانه، هفت تن از استادان قرائت قرآن در صدر اسلام که در تجوید و قرائت قرآن از لحاظ اِعراب، وصل و ادغام به روش و روایت آنان استناد شده و عبارت بوده اند از مثلاً ابوعماره حمزه بن حبیب، عاصم کوفی، ابوالحسن علی بن حمزۀ کسائی، نافع بن عبد الرحمن، عبدالله بن کثیر، ابوعَمروبن علا، عبدالله بن عامر

فرهنگ فارسی عمید

(قَ رَ)

یکی از روستاهای دمشق است که یحیی بن عبدالله بن خالد بن یزید بن معاویه بن ابی سفیان و بعضی دیگر از اشراف بنی امیه در آن سکونت گزیدند. (معجم البلدان)

لغت نامه دهخدا

(رَحْ حا)

زن فراخ کف پا که همه بزمین برسد. (آنندراج). مؤنث ارح ّ. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

(قَرْ را)

خوش خواننده. (منتهی الارب). خوش خوان. (آنندراج) ، خوش خواننده قرآن را. (منتهی الارب). خوش خوانندۀ قرآن. (آنندراج) (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

(قُرْ را)

جمع واژۀ قاری. قارئون. رجوع به قاری شود، مرد پارسا. عبادت کننده. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

(صُ رَ)

جمع واژۀ صریح. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

(قَ)

مؤنث اقلح. زن زرددندان. (منتهی الارب) (اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

(قَ)

عجاجه قفحاء، گرد و دود که شاخ شاخ به نظر آید. (منتهی الارب) (اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

(قَ)

بنی القرناء به او منسوبند. (لباب الانساب)

لغت نامه دهخدا

(قَ)

مؤنث اقره. (اقرب الموارد). زن زرداندام. (از اقرب الموارد) (آنندراج)

لغت نامه دهخدا

(قَ)

ناقه قرماء، شتر مادۀ پوست بینی بریده آونگان گذاشته. (منتهی الارب) (اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

(قَ)

شیر بیشه. (منتهی الارب). شیر. (اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

(قِ)

زمین که خاص برای زراعت و نشاندن درختها باشد. (منتهی الارب) (اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

(قَ)

منزلی است در راه مکه از کوفه بعد از مغیثه و قبل از واقصه. (معجم البلدان)

لغت نامه دهخدا

(اَ)

دهی است به واسط. (منتهی الارب). قریه ای است قرب واسط عراق. (معجم البلدان)

لغت نامه دهخدا

(اَ)

جمع واژۀ رحی، بمعنی سنگ آسیا. (آنندراج).

لغت نامه دهخدا

(بُ رَ)

شدت تب و جز آن. (منتهی الارب) (آنندراج).

لغت نامه دهخدا

(رَ)

لغتی است در رحی ̍. ج، ارحیه. (منتهی الارب). مهتر. رحاءالقوم، مهتر ایشان. (مهذب الاسماء) ، پارۀ زمین گرد، گلۀ اشتر. (مهذب الاسماء). چنین است در سه نسخۀ خطی موجود در کتاب خانه لغت نامه، ولی بمعانی اخیر در جای دیگر دیده نشد

لغت نامه دهخدا

تصویری از قلحاء — تصویر قلحاء

مونث اقلح دندان زرد

فرهنگ لغت هوشیار

تصویری از قرثاء — تصویر قرثاء

فرخرما

فرهنگ لغت هوشیار

نجنگیده: مرد، غارچک گونه ای از سماروغ ها زخم وزیلی زخمین گونه ای قارچ سفید رنگ کوچک است و بنظر می آید یکی از قارچهای تیره بازیدیومیست ها و از دسته آمانیت ها باشد

فرهنگ لغت هوشیار

خوش خوان، جمع قاریء، نپی خوانان گور خونان و پارسا: مرد قرا در فارسی خوشخوان خوش آوا خوش خواننده خوش خوان، نیکو خواننده قرآن، جمع قاری

فرهنگ لغت هوشیار

تصویری از قرواء — تصویر قرواء

خوی (عاده)، ماده شتر دراز کوهان، کون

فرهنگ لغت هوشیار

تصویری از صرحاء — تصویر صرحاء

جمع صریح، ناب ها، پاک نژادان

فرهنگ لغت هوشیار

تصویری از ارحاء — تصویر ارحاء

جمع رحی، سنگ آسیاها

فرهنگ لغت هوشیار

تصویری از قراء — تصویر قراء

((قُ رّ))

جمع قاری

فرهنگ فارسی معین

تصویری از قراء — تصویر قراء

((قَ رّ))

خوش خوان، نیکو خواننده قرآن

فرهنگ فارسی معین