معنی فأوی - جستجوی لغت در جدول جو

فأوی

لغت نامه دهخدا

تأوی

(اِطْ طِ)

پناه گرفتن بجایی، جای گرفتن، فراهم آمدن از هر جا چنانکه پرندگان. (از منتهی الارب) (از ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

طأوی

(طَءْ وی ی)

کس: یقال ما بالدار طأوی ٌ، نیست در خانه کسی. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

مأوی

(مَءْ وا / مَءْ وی)

پناه جای و جایی که شب و روز باشش درآن کنند. (منتهی الارب). پناه جای و جایی که شب و روز در آن زیست کنند. (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). پناهگاه. جایگاه مأمن. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). جای برگشتن یعنی خانه خود. (غیاث) :
اگرچه طایفه ای در حریم کعبۀ ملک
ورای پایۀ خود ساختند ماوی را.
انوری (دیوان چ مدرس رضوی ص 3).
ز روزگار بدین روز گشته ام خرسند
وداع کرده بکلی دیار و مأوی را.
ظهیر فاریابی.
گفتم اندر حرم وصل توأم مأوی بود
گفت اندر حرم شاه که را باشد بار.
عطار.
گفت آری گفت آن شرنیستی
که فسون غیب را مأویستی.
مولوی.
- جنت مأوی، طبقۀ پنجم از طبقات بهشت. پنجم از بهشتهای هشتگانه:
برشوند از پل آتش که اثیرش خوانند
پس سر مائدۀ جنت مأوی بینند.
خاقانی.
در بارگاه صاحب معراج هر زمان
معراج دل به جنت مأوی برآورم.
خاقانی.
، محل زیست هر حیوانی. (ناظم الاطباء).
- مأوی الابل، جای باش شتران در شب. (ناظم الاطباء).
- مأوی الغنم، جایی که گوسپندان شب در آن خوابند. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

مأوی

(ءِ فَ رَ)

دهی از دهستان افشار است که در بخش اسدآباد شهرستان همدان واقع است و 151 تن سکنه دارد. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 5)

لغت نامه دهخدا

فأی

(دَل ل)

شکافتن سر به زخم شمشیر. (منتهی الارب) (اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

فأو

(فَءْوْ)

راهی است بین قارتین و ناحیهالدر. (از معجم البلدان)

لغت نامه دهخدا

معنی فأوی - جستجوی لغت در جدول جو

پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما