معنی غطمش - جستجوی لغت در جدول جو

غطمش(غَ طَمْ مَ)

لغت نامه دهخدا

(دِسْ سی سا)

به ستم گرفتن کسی را. (منتهی الارب). گرفتن کسی را به قهر. (از اقرب الموارد) ، زدن چشم. خیره کردن. (دزی ج 2 ص 217)

(طَ)

مردم. گویند: ما ادری ای الطمش هو، ای ای ّ الناس، یعنی ندانم که چه مرد است او. ج، طموش. گویند: وحش و لا طمش من الطموش. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

غطش

(دَسْوْ)

غطش لیل، تاریک شدن شب. (منتهی الارب) (آنندراج) (اقرب الموارد). تاریکی. (دزی ج 2 ص 217) ، غطش کسی، آهسته رفتن او از بیماری یا پیری. (از منتهی الارب) (آنندراج) : غطش فلان غطشاً، مشی رویداً من مرض او کبر. (اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

غطم

(غِ طَم م)

دریای بزرگ بسیارآب. (منتهی الارب) (آنندراج). البحر العظیم. (اقرب الموارد). دریا. (مهذب الاسماء) ، مرد فراخ خوی کریم الاخلاق. (منتهی الارب) (آنندراج). الرجل الواسعالاخلاق. (اقرب الموارد) : رجل غطم، واسعالخلق. (مهذب الاسماء) ، گروه بسیار. (منتهی الارب) (آنندراج). جمع کثیر. (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

غطش

(غَ طَ)

سستی بینایی با سیلان اشک اکثر اوقات یا همواره. (از منتهی الارب) (آنندراج) (اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

غمش

(دَ غَ)

تاریک شدن نظر کسی از گرسنگی یا تشنگی. و یا بمهمله سوء البصر اصلی، و بمعجمه عارضی که میرود. (منتهی الارب) (آنندراج). ضعیف شدن چشم با جریان اشک در اکثر اوقات. صفت آن اغمش است. (از المنجد)

لغت نامه دهخدا

ابوالغطمش

(اَ بُلْ غَ طَمْ مَ)

اسدی. شاعری از عرب

لغت نامه دهخدا