معنی غذانه - جستجوی لغت در جدول جو

غذانه

لغت نامه دهخدا

غذاده

(بُ)

غذادهنده. طعام دهنده. مغذی:
غم ز دل زاد و خورد خون دلم
خون مادر غذاده پسر است.
خاقانی

لغت نامه دهخدا

غانه

(نَ / نِ)

بر وزن و معنی خانه. (انجمن آرای ناصری) (آنندراج)

لغت نامه دهخدا

غانه

شهری در کنار فرات. (آنندراج) (انجمن آرا). شهری است در کنار فرات و صحیح عانه است، چنانکه صاحب قاموس گوید (فرهنگ رشیدی) همین قول صحیح است. رجوع به التفهیم چ همائی ج 4 ص 198 و رجوع به منتهی الارب (عانه) شود

لغت نامه دهخدا

مذانه

(شَ)

سؤال کردن حاجت خود را از کسی. (ناظم الاطباء) (از لسان العرب)

لغت نامه دهخدا

عذانه

(عُ نَ)

کون. (منتهی الارب) (آنندراج). است. (اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

کذانه

(کَذْ ذا نَ)

واحد کذّان. (از اقرب الموارد) (ناظم الاطباء). رجوع به کذان شود

لغت نامه دهخدا

غیانه

(غَ یَ)

حصاری است در اندلس از اعمال شنت مریه. (از معجم البلدان)

لغت نامه دهخدا

غذامه

(غُ مَ)

مقداری از شیر. شی ٔ من اللبن. (اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

غذامه

(غُذْ ذا مَ)

نوعی از شوره گیاه. (منتهی الارب) (آنندراج). نبات من الحمض. (اقرب الموارد). ج، غذّام. (منتهی الارب) (اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

غذانی

(غَ)

احمد بن اسحاق از قریۀ غذانه است. ابوکامل بصری گوید: وی با ما به کتابت حدیث از شیوخ ما اشتغال داشت. (انساب سمعانی ورق 406 ب)

لغت نامه دهخدا

غذانی

(غَ نی ی)

منسوب است به غذانه که از قرای بخاراست. (انساب سمعانی ورق 406 ب)

لغت نامه دهخدا

غذوانه

(غَ ذَ نَ)

مؤنث غذوان. (منتهی الارب). قال الفراء: امراءه غذوانه، فاحشه. (تاج العروس). مراد از فاحشه در اینجا بدزبان است. زن زبان دراز و نافرمان و سلیطه. (ناظم الاطباء). رجوع به غذوان شود

لغت نامه دهخدا

غدانه

(غُ نَ)

بطنی است ازبنی یربوع. (منتهی الارب). غدانه بن یربوع بن حنظله از قبیلۀ تمیم، نام جدی جاهلی است و حارثه بن بدرالغدانی از فرزندان اوست. (زرکلی ج 2 ص 758) ، ابن غدانه العمانی مردی بود که برای تعلیم و تربیت و تأدیب عباس بن المقتدر تعیین شده بود. (الاوراق ص 9)

لغت نامه دهخدا

غشانه

(غُ نَ)

بیخ درخت گرده آمده بعد بریدن. (منتهی الارب) (آنندراج). کرابه پس از بریدن (کرابه، خرما که از بیخ شاخ چینند بعد درو). (از اقرب الموارد) (تاج العروس) (قطر المحیط). دانه های تک خرما که پس از بریدن خوشه، آنها را می چینند. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

اذانه

(اَ / اُو ژَ)

اذانت. اذن. دستوری

لغت نامه دهخدا

غانه

(نَ)

حلقۀ سر زه. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا