معنی عندأو - جستجوی لغت در جدول جو

عندأو

لغت نامه دهخدا

(قِ دَءْوْ)

بدغذا، بداخلاق، مرد کوتاه بالا و گویند مرد بزرگ سر کوچک اندام لاغر. ج، قندأوون. (اقرب الموارد) ، کوتاه گردن سخت سر یا سبک سر، سخت. و بیشتر شتربدان موصوف شود. گویند: جمل قندأو، ای صلب، سریع: جمل قنداء، ای سریع. (اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

کندأو

(کِ دَءْوْ)

شتر درشت فربه. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

سندأو

(سِ دَ ءْ)

مرد سبک و دلاورپیش درآینده در هر کار. (از اقرب الموارد) (ناظم الاطباء) ، پست بالای باریک تن پهناسر، مرد کلان سر. ج، سندأوون. (ناظم الاطباء) ، گرگ ماده. (اقرب الموارد) (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

حنظأو

(حِ ظَءْوْ)

کوتاه بالا. (آنندراج) (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

حنصأو

(حِ صَ ءَ)

بر وزن جردحل، مرد ضعیف. (منتهی الارب) (آنندراج)

لغت نامه دهخدا

قندأوه

(قِ دَءْ وَ)

بداخلاق و بدغذا، سبک و خفیف، ناقۀ قنداءوه، بمعنی سریعه و جریئه، رجل قندأوه و سندأوه، بمعنی خفیف، قدوم قندأوه، تیشۀ تیز و گویند این فندأوه بافاء است. (اقرب الموارد). رجوع به مادۀ قبل شود

لغت نامه دهخدا

کنثأو

(کِ ثَءْوْ)

از ’ک ث ء’، رسن استوار. (منتهی الارب). ریسمان سخت و استوار. (ناظم الاطباء) ، بزرگ ریش سخت انبوه یا ریش نیکو. (منتهی الارب). مرد ریش انبوه یا ریش نیکو. (ناظم الاطباء). رجوع به کنتأو شود

لغت نامه دهخدا

کنتأو

(کِ تَءْوْ)

از ’ک ت ء’ رسن سخت و قوی. (از تاج العروس) (منتهی الارب). الجمل الشدید. (اقرب الموارد) (محیط المحیط) (از متن اللغه). ریسمان سخت و محکم. (ناظم الاطباء) ، مرد کلان و انبوه ریش یا مرد نیکوریش. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد) (از متن اللغه) (از تاج العروس) (از ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

سندأوه

(سِ دَ ءْ وَ)

مؤنث سندأو. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

انداو

(اَ)

تره تیزک باشد و آن سبزیی است خوردنی و آن رااهل سیستان تره میره و عربان جرجیر خوانند. (برهان قاطع) (آنندراج) (از هفت قلزم) (از انجمن آرا). تره تیزک باشد و آن را کیکیز بزای معجمه و مهمله نیز گویندو اهل سیستان تره میره خوانند و بعربی جرجیر خوانند. (فرهنگ سروری). گیاهی خوردنی که جرجیر و تره تیزک نیز گویند. (ناظم الاطباء). جرجیر بری. جرجیر دشتی. ایهقان. نهق. (یادداشت مؤلف). و رجوع به ایهقان شود

لغت نامه دهخدا

کنداو

(کُ)

کندا. کاهن: و بسیاری از این کنداو و فال گویان و زجر و کسانی که در شانه گوسفند نگرند. (مجمل التواریخ والقصص ص 103). رجوع به کندا شود

لغت نامه دهخدا

دأو

(تَ عَنْ نُ)

فریفتن گرگ و چپ دادن. روباه بازی کردن غزال را. (منتهی الارب). دأی. (تاج المصادر بیهقی)

لغت نامه دهخدا

معنی عندأو - جستجوی لغت در جدول جو

پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما