معنی عثاکل - جستجوی لغت در جدول جو

لغت نامه دهخدا

(اَ کِ)

جمع واژۀ اثکال و اثکول

(عِ)

خوشۀ خرما. (اقرب الموارد) (منتهی الارب) ، شاخ خرما، سرشاخ یا شاخ بزرگ. (منتهی الارب) ، خرمابن بابار. (اقرب الموارد) (منتهی الارب)

(عَ)

جمع واژۀ عثکول و عثکوله و عثکال. رجوع بدان کلمات شود

(عُ جِ)

بزرگ شکم. (اقرب الموارد) (منتهی الارب) (ناظم الاطباء)

(مَ کِ)

جمع واژۀ مثکل. (از منتهی الارب) (ناظم الاطباء). رجوع به مثکل شود

(کِ)

نعت مذکر و مؤنث از ثکل، فرزندمرده، زن یا مرد فرزند یا دوست گم کرده

(کِ)

کوتاه بالا. زفت بدفال. ج، عکل. (منتهی الارب). کوتاه بالای بخیل. (اقرب الموارد)

(عِ)

وادیی است به سرزمین جذام. (معجم البلدان). پشته ای است در دشت یا رودباری است در زمین جذام. (منتهی الارب)

ناروند بی فرزند

کوتاه، زفت (بخیل)

پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما