معنی عباهل - جستجوی لغت در جدول جو

عباهل

لغت نامه دهخدا

(عَ مَ)

موطنی است مر بنی فریر را از طی به رمل. (از معجم البلدان)

(هَِ)

پادشاه بزرگ. (منتهی الارب) (آنندراج). آن پادشاه که زور دست اوهیچ دست نبود. (مهذب الاسماء) ، زن که شوی ندارد. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء). آن زن که شوی نبود او را. (مهذب الاسماء). ج، عواهل

لغت نامه دهخدا

باهل

(هَِ)

باهله. قومی از عرب است:
فرودآور به درگاه وزیرم
فرودآوردن اعشی به بال.
منوچهری.
و رجوع به باهله شود

لغت نامه دهخدا

باهل

(هَِ)

بیکار. (آنندراج). بی کارگردنده. (منتهی الارب).

لغت نامه دهخدا

مباهل

(مَ هَِ)

جمع واژۀ مبهله. (منتهی الارب). و رجوع به مبهله شود

لغت نامه دهخدا

مباهل

(مُ هََ)

ناقه مباهل، شتر ماده ای که او را بی پستان بند گذاشته باشند. (منتهی الارب) (از ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

عراهل

(عُ هَِ)

تمام اندام. (منتهی الارب) (آنندراج). اسب تمام اندام. (آنندراج)

لغت نامه دهخدا

عبهال

(حُ لَ)

بیکار و بر سر خود گذاشتن ستور را، خشمگین نمودن. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

عباله

(عَ ل لَ)

عباله. ثقل و گرانی. (منتهی الارب). گرانی. یقال: القی علیه عبالته، ای ثقله. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

عباهر

(عَ هَِ)

عظیم. (اقرب الموارد) ، خوش اندام دراز از هر چیزی. (اقرب الموارد) (منتهی الارب) ، آکنده گوشت. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

تباهل

(اِ)

یکدیگر را لعنت کردن. (از قطر المحیط) (از منتهی الارب) (آنندراج). تبهﱡل. (منتهی الارب). مباهله کردن. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

عباهله

(عَ هَِ لَ)

ملوک حمیر که در اسلام هم بر ملک خود گذاشته شدند. (از لسان العرب) (منتهی الارب) (آنندراج) (اقرب الموارد) ، الاقیال المقرون علی ملکهم فلم یزالوا عنه. (اقرب الموارد) (لسان العرب)

لغت نامه دهخدا

عبال

(عَ)

نوعی از درخت ورد کوهی بزرگ که از آن عصا سازند و قیل کان منه عصا موسی. گل کوهی و آن سخت و بزرگ است چندانکه از آن عصا سازند. (منتهی الارب) (اقرب الموارد). گل کوهی. (مهذب الاسماء)

لغت نامه دهخدا