معنی عبادتگاه در فرهنگ فارسی عمید

جای عبادت، محل پرستش، معبد

معنی عبادتگاه در لغت نامه دهخدا

عبادتگه. جای پرستش و عبادت. سجده گاه. معبد. مزگت. (ناظم الاطباء). عبادتخانه. آنجا که خدا را در آن بپرستند: و عبادتگاهی ساخت و مردم را خداپرستی آموخت. (فارسنامۀ ابن البلخی ص 28).، ز سمرقند بسی کس به دعای تو شدند، به زیارتگه کاشان و عبادتگه اوش.، سوزنی

معنی عبادتگاه در فرهنگ لغت هوشیار

سجده گاه، معبد، عبادتخانه

معنی عبادتگاه در فرهنگ واژه مترادف متضاد

بیعت، پرستشگاه، خانقاه، صومعه، عبادتخانه، کنشت، مسجد، معبد

معنی عبادتگاه - جستجوی لغت در جدول جو

عبادتگاه

فرهنگ فارسی عمید

عبادتگاه

لغت نامه دهخدا

عبادتگاه

فرهنگ لغت هوشیار

عبادتگاه

فرهنگ واژه مترادف متضاد

بادستگاه

(دَ)

دارای دستگاه. صاحب جاه و جلال و شکوه. باعظمت:
شنیدند مردم سخنهای شاه
از آن بی هنر مرد بادستگاه.
فردوسی.
خروشی برآمد ز درگاه شاه
که ای نامداران بادستگاه.
فردوسی.
بدو گفت کاندر جهان بی گناه
کرا دانی ای مرد با دستگاه ؟
فردوسی.
رجوع به با شود

لغت نامه دهخدا

عبادتکار

(عِ دَ)

پارسا و زاهد. متدین و عابد. (ناظم الاطباء). آنکه پرستش خدای شغل شاغل او است. و رجوع به عبادت شود

لغت نامه دهخدا

عبادتخانه

(عِدَ نَ / نِ)

مکان عبادت و پرستش. (ناظم الاطباء) (آنندراج). آنجا که در آن ستایش و پرستش خداکنند. عبادتگاه. و رجوع به عبادت و عبادتگاه شود

لغت نامه دهخدا

بادگاه

بیت الخلا و طهارت جای را گویند، (آنندراج)، مستراح و کنارآب، (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا