معنی عامر در فرهنگ نامهای ایرانی

آباد کننده، معمور، آبادان

معنی عامر در لغت نامه دهخدا

عشیره ای است معروف به بوعامر، در اماکن متعدد در عراق که در نجف و رزازه و یوسفیه پراکنده اند و شغل آنان تربیت گاومیش است عده نفوس آنها بالغ بر شش هزار است. (از معجم قبائل العرب)، عشیره ای است که در زمانهای قدیم به ناحیه کوره به منطقۀ عجلون سکونت داشته و اکنون در قراء رحابا و کفرالماء پراکنده اند. (از معجم قبائل العرب)، عشیرۀ درزیه است مقیم در جبل حوران. اصل آن عشیره از آل ایوب به جبل اعلی از توابع حلب بوده است. (از معجم قبائل العرب)، عشیرۀ بزرگی است از فضل از طوقه از بنی صخره یکی از قبائل بادیۀ شرق اردن. (از معجم قبائل العرب)، عشیره ای است از آل عمر از آل کثیر یکی از قبائل حضرموت. (از معجم قبائل العرب)، عشیره ای است که معروف به عیال عامرند. (از معجم قبائل العرب)، یکی از قبایل عشیرالکبیره است. (از معجم قبائل العرب)

معنی عامر در لغت نامه دهخدا

ابن هِلال بن صعصعه بن عامر از قیس عیلان از عدنانیه. جد جاهلی است، بطون رفاعه و بنوحجیر و بنوغریر از نسل وی بودند، که مسکن آنان در بعضی از قراء اخمیمیه از دیار مصر بود. (از الاعلام زرکلی). و رجوع به معجم قبائل العرب شود، ابن حارثه بن الغطریف الازدی... ملقب به ماء السماء بوده. از یمن مهاجرت کرد و در بادیه الشام سکونت گزید و پسران او را بنوماء السماء نامند. (از الاعلام زرکلی). و رجوع به معجم قبائل العرب شود، ابن ثعلبه. بطنی است از کنانه از عدنانیه و آنان بنوعامربن ثعلبه بن حارث بن مالک بن کنانه بن خُزیمه معدبن عدنان بودند. (از معجم قبائل العرب). و رجوع به الاعلام زرکلی شود، ابن عوف بن بکر از بنی عذره از کلب از قحطان و جدجاهلی است و فرزندان وی را بنو المزمم گویند. (از الاعلام زرکلی چ 1). و رجوع به معجم قبائل العرب شود، جد جاهلی است پسران او بطنی از لواثه از قیس عیلان یا از بربرند و منزل و مأوای آنان به بهنسا از دیار مصر بوده است. (از الاعلام زرکلی)، مکنی به ابوعبیده بن جراح صحابی است که نامش عامر بن عبیدالله بن الجراح است منسوب بجد. (منتهی الارب). رجوع به ابوعبید جراج شود

معنی عامر در لغت نامه دهخدا

از قبائل عرب در جزائرند و مرکز آنها میان و هران و تلمسان است. (معجم قبائل العرب)، بطنی است از آل ربیعه به شام و منزل و مأوای آنان در بادیه الشام است. (از معجم قبائل العرب)، بطنی است از خفاجه بن عمر بن عُقیل بن کعب بن ربیعه بن عامر بن صعصعه بن معاویه بن بکر بن هوازن بن منصور بن عکرمه بن خصفه بن قیس بن عیلان از عدنانیه. (از معجم قبائل العرب)، بطنی است از سعد بن عمر بن خُزاعه بن ربیعه بن حارثه بن عمرو مُزَیقیاء از غسان از ازد از قحطانیه. (از معجم قبائل العرب)، بطنی است از قبیله سُبَیع مقیم عارض. (از معجم قبائل العرب)، بطنی است از کلاب بن ربیعه بن عامر بن صعصعه بن معاویه بن بکر بن هوازن منصور بن عکرمه بن خصفه بن قیس بن عَیلان از عدنانیه. (از معجم قبائل العرب)، بطنی است بزرگ از بنی کلب. (معجم قبائل العرب)، قبیله ای است از بنی ضَیّه از عدنانیه. (از معجم قبائل العرب)

معنی عامر در فرهنگ لغت هوشیار

آباد، آباد کننده، ماند گار، دراز زی، بچه کفتار آباد کننده، اقامت کننده در محلی معمور، زیاد عمر کننده، معمور آبادان

معنی عامر در فرهنگ فارسی معین

آباد کننده، اقامت کننده در جای آباد، معمور، آبادان

معنی عامر - جستجوی لغت در جدول جو

عامر

فرهنگ نامهای ایرانی

عامر

فرهنگ فارسی عمید

عامر

لغت نامه دهخدا

عامر

لغت نامه دهخدا

عامر

لغت نامه دهخدا

عامر

فرهنگ لغت هوشیار

عامر

فرهنگ فارسی معین

عامره

(دخترانه)

مؤنث عامر، آباد کننده

فرهنگ نامهای ایرانی

هامر

(پسرانه)

ابر باران زا

فرهنگ نامهای ایرانی

سامر

(پسرانه)

قصه گو، افسانه سرا

فرهنگ نامهای ایرانی

ثامر

(پسرانه)

میوه دهنده، ثمردهنده

فرهنگ نامهای ایرانی

عمار

(پسرانه)

مرد با ایمان، ثابت و استوار، نام پسر یاسر از یاران پیامبر (ص)

فرهنگ نامهای ایرانی

غامر

زمین بایر و خراب که قابل کشت و زرع نباشد، مقابل عامر، ویران

فرهنگ فارسی عمید

عامره

عامر، آباد کننده، معمور، آباد

فرهنگ فارسی عمید

سامر

افسانه گوینده، افسانه گو، قصه گو، مجلس افسانه گویان

فرهنگ فارسی عمید

عامه

عامّ، فراگیر، مردم کم سواد، همگان، همۀ مردم

فرهنگ فارسی عمید

عامی

جاهل، نادان، بی سواد، برای مثال بساط سبزه لگدکوب شد به پای نشاط / ز بس که عارف و عامی به رقص برجستند (سعدی - ۴۱۹)، مقابل علوی، غیر سیّد

فرهنگ فارسی عمید

ضامر

لاغر، انسان یا حیوان باریک اندام و کم گوشت

فرهنگ فارسی عمید

عاطر

خوش بو، دارای بوی خوش، معطر

فرهنگ فارسی عمید

عابر

عبور کننده، گذرنده، رهگذر

فرهنگ فارسی عمید

عامد

قصد کننده، آهنگ کننده

فرهنگ فارسی عمید

عامری

(مِ)

منسوب به قبیلۀ بنی عامر از قبائل عرب است که سرسلسلۀ ایشان عامر بن صعصعه بن معاویه بن بکر بن هوازن بودو این عنوان عامری در رجال لقب ابان بن کثیر و احمد بن رشید و اسماعیل بن جعفر و حاشدبن مهاجربن و حبه بن بعلبک و حسین بن عثمان و عبید بن کثیر و عثمان بن عیسی وجمع بسیاری دیگر است. (از ریحانه الادب ج 3 ص 51)

لغت نامه دهخدا

عامری

(مِ)

یحیی بن بکر عامری یمنی ملقب به عمادالدین و مکنی به ابوزکریا از فضلاء و محدثان عامه بود. وی به سال 893 هجری قمری درگذشت. از تألیفات او است: بهجه المحافل فی السیر و المعجزات و الشمائل. (ریحانهالادب). و رجوع به معجم المطبوعات ج 2 ص 1261 شود

لغت نامه دهخدا

عامره

(مِ رَ)

مؤنث عامر. آبادکننده. (آنندراج) (منتهی الارب) ، معمور. آباد، به مجاز، انباشته و پر: به اندک زمانی آن مال بسیار را بخزانۀ عامره میرسانیم. (حبیب السیر ج 3 ص 352) ، مار. (از اقرب الموارد). و رجوع به عوامرالبیوت و عامر شود

لغت نامه دهخدا

معامر

(مُ مِ)

معمار. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا