معنی طهاطه در لغت نامه دهخدا

طهاطه الخیل، آواز اسبان. (منتهی الارب) (آنندراج)

معنی طهاطه - جستجوی لغت در جدول جو

لغت نامه دهخدا

فرهنگ لغت هوشیار

(طَ)

اسب خوش منظر بشگفت آورنده از خوبی و جمال، جوان فربه پرگوشت. (منتهی الارب)

(طُ وَ)

سرشیر که مانند پوست تنک بالای آن جمع آید، سرخون. (منتهی الارب) (آنندراج)

(طُ فَ)

پوست تنک مانند سرشیر. (منتهی الارب) (آنندراج)

(طُ رَ)

اسم لما یتطهر به من الماء. (کلیات ابی البقاء)

(طَ ءَ)

طهاءه، اخص ّ من الطهاء، یقال: ما فی السماء طهاءهٌ، یعنی نیست در آسمان یک پارۀ ابر. (منتهی الارب) (آنندراج)

(طَ)

جمع واژۀ طائط. رجوع به طائط شود

آشپزی

سرشیر، خون دلمه

آشپزی

یک ابر بلند، پوست تنک